KIERA POV
Mabilis na pinatakbo ni Bryle ang sasakyan paalis ng hospital. Pakiramdam ko ay nahihirapan akong huminga kanina dahil sa matinding takot. Ngayon ay naghihina pa rin ang katawan ko at bahagya pa 'yon nanginginig.
"Kiera, hindi mo kailangan magpasalamat pa. Kulang pa ang lahat ng ito para sa mga kasalanan ko sa'yo," pabulong nitong sabi habang nakayakap pa rin sa akin. Kapagkuwan ay bumitaw siya sa pagkakayakap sa akin at tinanggal ang nakatakip sa ulo ko at mariin na sinuri ang katawan ko.
"Sigurado ka bang walang masakit sa'yo?" muli pang tanong nito sa akin. Magmula ng makapasok kami ng sasakyan hanggang sa sandaling 'yon na nasa kalagitnaan na kami ng daan pauwi ng bahay ay panay pa rin ang tanong nito. Mababakas sa kanyang mukha ang matinding pag-aalala.
"Ayos
