“คุณพ่อวันนี้ปังจะไปเรียนเองนะคะ...บาย” ขนมปังที่รีบร้อนเพราะกลัวว่าพ่อเจจะจับได้ เธออาสาไปเรียนเองดั่งตั้งใจ กลบเกลื่อนเบ้าตาเขียวช้ำด้วยการปิดตาไปเรียน
“รอพ่อแป๊บเดียว ใกล้เสร็จแล้ว” พ่อเจตะโกนตามหลังลูกสาวที่วิ่งออกไปหน้าบ้านด้วยความร้อนรน
“ไม่ค่ะ ปังรีบตอนนี้สายแล้ว” ขนมปังตอบโต้โดยไม่หันมามองหลังแม้แต่น้อย เพราะกลัวพ่อเจจะจับสังเกต
“สายเหรอ? เพิ่งเจ็ดโมงเองนี่หว่า ลูกสาวกูนาฬิกาตายปะวะ?” พ่อเจที่ยืนมองตามลูกสาว ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูด้วยความสงสัย จนรับรู้ว่าเวลานั้นยังไม่เป็นดั่งลูกสาวว่า ก็ได้แต่สบถพึมพำเพียงลำพัง สลัดความคิดและเดินกลับเข้าบ้านด้วยความไม่เข้าใจ
“แนน ๆ นาฬิกาข้อมือแนนกี่โมง” พ่อเจเอ่ยถามแม่แนนเพื่อต้องการความชัดแจ้ง
“เจ็ดโมงค่ะ มีอะไรหรือเปล่า” แม่แนนย้อนถาม
“ลูกสาวของแนนบอกสายแล้ว...พี่งง” พ่อเจบอกเล่าทำเอาแม่แนนก็ขมวดคิ้วงงไม่ต่างกัน
“ลูกเราคงนอนไม่พอมั้งคะ เ
