...ความผิดของขนมปังที่ทำให้พ่อเจโกรธอยู่หลายวันจนเข้าสู่หนึ่งสัปดาห์ ก็ยังไม่มีทีท่าว่าพ่อเจนั้นจะหายงอน ทำเมินเฉยเหมือนเธอนั้นไร้ตัวตน จนทำให้ขนมปังนั้นเหงาหงอย เพราะผู้เป็นพ่อไม่แม้แต่จะพูดด้วย ไปเรียนมวยเธอก็แทบไม่มีสมาธิ หน้าเศร้าเหมือนหมาเหงาอย่างกับไม่ใช่ขนมปัง
"น้องขนมปัง"
"พี่ศิลา"
ศิลาเดินเข้ามาทักในเวลาเลิกของการเรียนมวย เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน
"น้ำครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
ขวดน้ำขนาดพอดีมือ ถูกยื่นไปตรงหน้าของขนมปัง พร้อมกับรอยยิ้มละมุนของศิลา ที่ทำให้หญิงที่มองนั้นแทบละลาย
"เป็นอะไรหรือเปล่า พี่เห็นเราดูไม่สดใสเลย..." ศิลาทักท้วงขึ้นเอ่ยถามออกไปด้วยความห่วงใย
"เปล่าค่ะ" ขนมปังตอบกลับและส่งยิ้มให้ แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูไม่สดใสเอาเสียเลย
"แน่ใจเหรอ?" ศิลาย้อนถามและมองหน้าเธออย่างจับจ้อง
"ไม่แน่ใจค่ะ..แหะ ๆ"
"อ้าว...เป็นงั้นไป มีเรื่องอะไรกังวลในใจ ถ้าขนมปังอยากระบ
