อี้หลันตื่นขึ้นมาตอนกลางดึก นางรู้สึกว่าร่างกายของนางปวดเมื่อยไปทั่วทั้งตัว โดยเฉพาะส่วนนั้นที่ยังเจ็บอยู่เล็กน้อย ซึ่งเป็นการย้ำเตือนถึงการกระทำอันบ้าคลั่งที่ได้ทำลงไป
ศิษย์พี่ยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่ด้านข้าง ท่าทางของเขาก็คงเหนื่อยล้าเหมือนกัน เนื่องจากนางเรียกร้องจากเขาอยู่นาน หญิงสาวพยายามยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน แต่ชายหนุ่มก็ตื่นขึ้นพอดี!
"เจ็บมากหรือไม่ ข้าขอโทษที่ไม่สามารถควบคุมตนเองได้” มือสากลูบสัมผัสใบหน้าของศิษย์น้องเบาๆ ยิ่งเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของนางก็ยิ่งรู้สึกผิด ความจริงเขาควรจะทำแค่ครั้งเดียว แต่เพราะว่าเมื่อคืนรู้สึกมีความสุขมากเกินไป จึงไม่สามารถควบคุมตนเองได้
อี้หลันไม่ได้โทษอีกฝ่ายในเรื่องนี้ ความจริงฤทธิ์ของธูปราคะนั้นจางหายไปตั้งแต่รอบแรกแล้ว ส่วนจำนวนครั้งที่เหลือนางเป็นฝ่ายยินยอมและเรียกร้องเอง นางจึงตอบกลับเขาด้วยรอยยิ้ม “ไม่มากเท่าไหร่เจ้าค่ะ"
หลิงเซียวไม่เชื่อ
