เจ้าสาวป้ายแดง

ต่างกัน

"พี่รัก" ปัณรส ฉีกยิ้มกว้าง เมื่อเจ้าของสัญญาณหน้าประตูใหญ่คือพี่สาวที่พึ่งจะแต่งงานและมีครอบครัว โดยที่เจ้าบ่าวของพี่สาวหล่อมาก

"นี่ของฝาก พ่อกับแม่อยู่ไหม"

"ว้าว เยอะจัง เอ่อ สวัสดีค่ะคุณ..." ปัณรสที่รับของและหิ้วพะรุงพะรังยกมือไหว้ชายหนุ่มที่เคียงข้างพี่สาว

ภูมิรพีรับไหว้ บนใบหน้าหล่อเหลายังคงความนิ่งเฉยแบบเดิมไม่เปลี่ยนเลย

"เรียกพี่ก็ได้"

"อ๋อ ค่ะพี่ภูมิ" ผู้ที่เดินมาเปิดประตูหันกลับไปยิ้มให้พี่สาวของตนอีก จำได้ว่าก่อนหน้านี้ยังไม่ได้ตอบในสิ่งที่ผู้เป็นพี่ถาม ปัณรสจึงรีบบอกออกมา

"พ่อกับแม่ไม่อยู่ค่ะ ออกไปทำธุระ"

"อ้าว เลยอดเจอ"

"ตอนที่พี่ไลน์มาบอกว่าจะมาที่นี่เป็นจังหวะที่พ่อกับแม่ขับรถออกจากบ้านพอดี รสบอกไม่ทันอ่ะ"

"งั้นเหรอ" เปี่ยมรักทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย ไม่นานก็คลี่ยิ้มออกมาเหมือนเดิม

"หนังสือพี่ล่ะ ไปเอาลงมาจากห้องรึยัง"

"เอาออกจากห้องพี่แล้วตอนนี้วางอยู่ในห้องรส เข้าบ้านก่อนสิเดี๋ยวรสไปหยิบให้"

"อืม" เปี่ยมรักพยักหน้ากลับ ผู้ที่เป็นน้องสาวหมุนตัวแล้วรีบเดินกลับเข้าบ้านไป ส่งผลให้เปี่ยมรักอยู่กับผู้ที่เป็นสามีตามลำพัง

"เข้าไปข้างในก่อนนะคะ" ไม่มีคำตอบใดหลุดออกมาจากริมฝีปากหนาเปี่ยมรักจึงเป็นฝ่ายเดินนำ

"เชิญนั่งก่อนค่ะ บ้านรักหลังเล็กหน่อยนะคะ แต่บ้านสะอาดค่ะ ยัยรสกวาดถูทุกวัน

ใบหน้าหล่อเหลายังคงความนิ่งเฉย ยอมหย่อนตัวลงบนโซฟากลางบ้านแต่โดยดี

ที่นี่ค่อนข้างแตกต่างจากบ้านของเขาจริง แต่โดยรวมก็ดูสะอาดสะอ้าน คงถูกดูแลและทำความสะอาดสม่ำเสมอจริงๆ

"บ้านของเราสองคนแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงเลยนะคะ" คำพูดแบบตรงไปตรงมาส่งผลให้ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับ คิ้วเข้มขมวดขึ้นเป็นเชิงตั้งคำถาม แต่เปี่ยมรักกลับคิดว่า คำพูดของเธอมันค่อนข้างชัดเจนและไม่จำเป็นต้องอธิบาย

"ด้านล่างยังใช้พัดลมอยู่เลยค่ะ จะมีแอร์ก็แต่ห้องนอนชั้นบน แต่ไหนๆ รักก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว เดี๋ยวจะบอกให้แม่ตามช่างให้มาย้ายแอร์จากด้านบนห้องรักลงมาด้านล่าง วันหลังที่เฮียภูมิมาที่นี่จะได้ไม่ร้อนค่ะ"

"บอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าร้อน"

"ไม่ต้องบอกหรอกค่ะ รักรู้อยู่แล้ว" ร่างแบบบางหยัดตัวลุก มือเล็กลากพัดลมหน้ากว้างสิบแปดนิ้วและจัดการเปิดให้หันมาทางคนตัวโต

ผมที่ปรกหน้าผากปลิวตามลม ดวงตาคมหรี่ลง ภาพนั้นพลอยทำให้หัวใจดวงน้อยวูบแผ่วลง

ฐานะทางสังคมก็เหมือนจะต่างกัน หากเขารู้ว่าเหตุผลที่ต้องแต่งงานจริงๆ แล้วเพราะเธออยากปลดหนี้ให้พ่อกับแม่เขาจะรู้สึกแบบไหนนะ

ผู้ชายที่เพียบพร้อมทุกอย่างอย่างเขา กับเธอที่แม้ว่าชีวิตจะไม่ได้ขัดสนอะไรมากนัก ถึงอย่างนั้นหากเทียบกับเขาก็โคตรจะต่างกัน

"รักไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะคะ" คนถูกบอกกล่าวเพียงแต่พนักหน้ารับ ถึงอย่างนั้นก็ยังมองตามหลังร่างแบบบางไปจนสุดสายตา

"พี่รักล่ะคะ"

"ไปเข้าห้องน้ำน่ะ" ภูมิรพีหันไปตอบเมื่อถูกถาม พบว่าเป็นปัณรสที่หอบหนังสือเข้ามา

"อันนี้หนังสือที่พี่รักลืมไว้ค่ะ อุ้ยลืม" คนที่กำลังยื่นมือออกไปรับจำต้องปล่อยมือค้างเมื่อน้องสาวแท้ๆ ของคนที่ขึ้นชื่อว่าเมียดึงหนังสือไปจัดการอะไรสักอย่าง

"รสแอบอ่านแล้วเผลอไปพับ ถ้าพี่รักเห็นเดี๋ยวโดนดุค่ะ แฮ่" ปัณรสส่งหนังสือให้สามีของพี่สาวเมื่อจัดการคลี่กระดาษที่โดนพับจนเรียบร้อย จากนั้นก็เลือกที่จะหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาตัวที่อยู่ตรงข้ามกัน

"ขนาดนั้นเลยเหรอ แค่พับหน้ากระดาษนี่นะ"

"รายนั้นขี้หวงออกค่ะ นักสะสมก็แบบนี้ อีกอย่างหนังสือพวกนี้ไอดอลเขาเป็นคนเขียน" คนฟังยังคงสีหน้าเรียบเฉย แต่หางตาเหลือบมองที่รายชื่อของผู้เขียน

กวิน!

ชัดเจน เป็นทั้งไอดอลแบบที่น้องสาวของเธอว่า และเป็นทั้งเจ้านายในที่ทำงานของเธอในเวลาเดียวกัน

"เรียบร้อยแล้วใช่ไหมรส" คนที่ไปเข้าห้องน้ำเดินกลับแล้วเอ่ยถาม

"ใช่ค่ะ ครบทุกเล่ม อยู่ในมือพี่ภูมิแล้ว"

"ขอบใจมากนะ บอกพ่อกับแม่ด้วยว่าพี่มา งั้นเดี๋ยวพี่กลับก่อน"

"อ้าว ทำไมกลับเร็วนักล่ะ ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนเหรอ"

"ไม่เอาอ่ะ เกรงใจคนพามา" คนที่ถูกพาดพิงถึงปรายตามอง ใบหน้าหล่อเหลายังคงความนิ่งเฉย เขาถูกตัดสินทั้งที่ยังไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำเลย

ระหว่างทางกลับ

"หิวรึเปล่า" คำถามดังขึ้นเมื่อรถยนต์ยี่ห้อดังสีดำวาบวับเลื่อนออกจากบ้านของเปี่ยมรัก บ่อยครั้งที่พบว่าคนข้างๆ จ้องมองหนังสือแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"นิดหน่อยค่ะ"

"ถ้าหิว แล้วทำไมถึงไม่ยอมกินที่บ้านก่อนกลับ"

"รักบอกแล้วนี่คะว่ารักเกรงใจ"

"คิดว่าฉันไม่สามารถนั่งกินข้าวที่บ้านของเธอได้?"

"ค่ะ ร้านไหนที่เฮียอยากกินจอดได้เลยนะคะ"

"ฉันไม่ชอบหรอกนะที่เธอจะมาตัดสินใจทุกอย่างแทนฉัน" เปี่ยมรักหันหน้ากลับ ไม่คิดด้วยซ้ำว่าเขาจะเอ่ยคำนี้ออกมา

"รักแค่ประเมินจากความน่าจะเป็น"

"แล้วในสายตาของเธอฉันเป็นแบบไหน"

"ก็รู้ๆ กันอยู่ รักจำเป็นต้องอธิบายด้วยเหรอคะ"

"เปี่ยมรัก"

"เรากำลังจะทะเลาะเรื่องอะไรกันเหรอคะ หากสิ่งที่รักทำและตัดสินใจออกไปมันไม่ถูกต้อง หมายความว่าเฮียภูมินั่งกินข้าวที่บ้านรักได้ แม้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเราจะแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงแบบนั้นเหรอคะ" หญิงสาวมองหน้าสามีหมาดๆ อย่างจริงจัง ใครจะไปกล้าคาดหวังว่าเขาจะมาติดดินและใช้ชีวิตแบบเธอทั้งที่เห็นกันอยู่ว่าต่างกัน

"ฉันสามารถทำอะไรก็ได้ที่ฉันอยากทำ"

"แล้วทีหลังนั่งกินข้าวที่บ้านหลังเล็กๆ ของภรรยาได้ไหมล่ะคะ"

"ได้สิ ทำไมฉันจะนั่งกินข้าวที่บ้านของเธอไม่ได้ ฉันกับเธอก็คนเหมือนๆ กัน"

"ฮะ เฮียภูมิกำลังทำให้รักเข้าใจว่า เฮียภูมิกำลังเปิดใจยอมรับรักอยู่นะคะ" เปี่ยมรักเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น เป็นจังหวะที่ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับมาหาและสบตากัน

"ก็ในเมื่อแต่งงานกันไปแล้ว ฉันก็ไม่อยากให้ใครมากล่าวหาว่ารังเกียจภรรยาตัวเอง"

"อ๋อ" เปี่ยมรักดึงใบหน้ากลับ ที่แท้เขาก็กลัวว่าภาพลักษณ์ของตัวเองจะเสียแค่นั้นเอง