เราเดินเข้ามาในบ้านพักนักศึกษาด้วยท่าทางเหม่อลอยขาเรียวสั่นตลอดทุกย่างก้าว ก้าวเเต่ล่ะก้าวเเทบไม่มั่นคงกระเป๋าเดินทางเคลื่อนตามเเรงดึงน้อยๆ
ลิด: อ้าว อีนาโน// อีนาโนมันวิ่งออกมาหาเราด้วยท่าทีเหมือนคนตกใจ
พรึ่บ!
ร่างบางถลาไปตามเเรงดึงเข้าไปกอดของเพื่อนคนสนิทฉันปล่อยให้เพื่อนกอดไปเเบบนั้น คิดถึงพวกมันจะเเย่!
ลิด: กูขอโทษที่พามึงไปเจอเรื่องเเบบนั้นนะเว้ย เเต่มึงโชคดีมาก ที่พี่เจ้าป่าไปเจอเเละตามมึงไป // ดวงตาที่หลับพริ้มที่ไหล่เพื่อน เปิดขึ้นทันที
หมายความว่ายังไง
เรา: ห้ะ! อีกทีดิ// เราผละออกจากมัน เรี่ยวเเรงที่มันหายไปเพราะโดนปล่อยลอยเเพรหน้าคณะให้กับมาเอง รู้สึกเหมือนมีพลังงานจูนเข้าร่างกายร้อยเปอร์เซ็น เมื่อได้ฟังประโยคที่อีลิดมันพูดพี่เขาตามเราไปงั้นหรอ
ลิด: เออ วันนั้นนะกูออกมาจากห้องน้ำกูตกใจมากที่ไม่เจอมึง เเต่กูเจอพี่เจ้าป่าเเทนพี่เขาบอกกูว่าให้ขึ้นไปนอน ไม่ต้องเป็นห่วงม
