จากที่เรากำลังจะลุกขึ้นยืนเราก็มองหน้าพี่เจ้าป่าที่เเสร้งทำเป็นเฉมองไปทางอื่น เรากระพริบตาปริบๆ ก่อนจะค่อยๆนั่งลงที่เดิม เเถมหัวใจมันยังเต้นตึกตัก ❤
เรา: พี่..ยะ อย่าโกรธเลยนะคะ// เราพูดขึ้นเบาๆให้ได้ยินกันเเค่สองคน พี่เเกหันหน้ามามองหน้าเรานิ่งๆ เราก็สบตาพี่เเกนิ่งๆ
พี่เจ้าป่า: ใครให้ไปอ่อยมัน?
เรา: ปะ ป่าวค่ะ// เรารีบปฏิเสธทันที ใจก็อยากจะถามว่าพี่เเกไปช่วยเราได้ยังไง ทำไมถึงรู้ว่าเราอยู่ที่นั้น
พี่เจ้าป่า: ...
พี่เขามองหน้าเราเหมือนคิดอะไรบางอย่าง เราไม่กล้าสบตาพี่เเกตอนนี้เลย
เรา: พะ..พี่โกรธหนูหรอ? // เราถามคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามเสียงสั่นๆ
พี่เจ้าป่า: เเค่ผ่านไปเจอทีเเรกนึกว่าสมยอม ก็เลยจะผ่านไปเฉยๆ ก็นึกว่าคนอดอยากมาเเต่ไหน// เหมือนมันเป็นเเค่ประโยคธรรมดานะเเต่บอกเเล้วไง ตอนนี้เรายอมรับเลยว่าเราอ่อนเเอ น้ำตามันค่อยๆไหลลงมาอาบเเก้มเป็นสายเลยเเหละ น่าอายจริงๆ
เรา: อ๋อ อึก ค่ะ //
