กลิ่นหอมอ่อนๆ จากน้ำหอมที่เขาโปรดปราณ ลอยไปเตะจมูกปลุกคนที่หลับเป็นตายหลังจากใช้พลังงานทั้งหมดที่มีไปกับการสั่งลา ราวกับว่าผ่านคืนนี้ไปแล้วจะไม่กลับมาหาเธออีก เขาลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียก็เห็นคนตัวบางแต่งกายด้วยชุดเดรสสั้นน่ารักกำลังยืนหมุนสำรวจความเรียบร้อยอยู่ที่หน้ากระจก
“พรีม จะไปไหน”
“ฉันมีนัดกับเลอาค่ะ”
คนหล่อขมวดคิ้ว เธอมีนัดออกไปข้างนอกกับเพื่อนสนิทในเวลาบ่ายคล้อยแบบนี้ แต่กลับไม่ยอมบอกเขาเลย ทั้งๆ ที่เขาก็อยู่ให้เธอบอกมาทั้งคืน ทำเหมือนไม่เห็นหัวกัน ท่าทางเขาจะให้อิสระเธอเกินไป
“คุณนัดกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกหรือขออนุญาตผมก่อน”
“นัดกันเมื่อวานตอนค่ำค่ะ ก็คุณไม่อยู่ให้บอก แล้วฉันจะบอกใครได้ อีกอย่างก็แค่ไปกินข้าว ช้อปปิ้ง หรืออาจจะฟังเพลงตามประสาผู้หญิง ไม่ได้ค้างคืนเสียหน่อย มีความจำเป็นขนาดนั้นเลยหรือที่จะต้องขออนุญาตคุณ”
ดวงตากลมโตจ้องมองเขาอย่างไม่ลดละ แต่แววตากล
