"ไม่ได้หาเรื่อง แต่พูดความจริง"
"แคลไม่อยากคุยกับพี่แล้ว"
"อีแคล!!! มึงคิดว่ามึงเป็นหลานบ้านหัวหน้าแม่บ้านแล้วกูจะกลัวมึงนะ มึงทำงานก็น้อยกว่าคนอื่น ยังจะปากดีอีก!!"
"โอ๊ยย พี่เจน แคลเจ็บนะ" เจนกระชากแขนเอแคลจนมีดปอกผลไม้บาดมือเอแคลเลือดอาบ
"เจน เดี๋ยวป้ามาเห็นเข้าก็เป็นเรื่องหรอก ทำน้องทำไม"เสียงแม่บ้านคนนึงเอ่ย
"สำออย"
"ฉันคงจะน่ากลัวไม่พอซินะ ลูกน้องในบ้านถึงไม่กลัวแบบนี้" เสียงกะตัญที่เดินเข้ามาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงน่ากลัว แม่บ้านที่เหลือต่างยืนเรียงแถวแล้วก้มหัวให้รวมถึงเจนด้วย เอแคลเองก็เช่นกัน เธอลุกขึ้นทั้งที่ใช้ทิชชู่กดมือที่ถูกมีดบาดจนชุ่มเลือด
สายตาของกะตัญหันมาเห็นมือที่เลือดอาบของเอแคลแล้วสายตาเขาก็เปลี่ยนไปอีกรอบ ครั้งนี้มันน่ากลัวจนทุกคนไม่มีใครกล้ามองหน้าเขาแม้แต่น้อย ที่เหลือต่างพากันตัวสั่นไปหมด
"กฏของบ้านนี้มันเบาซินะ!!!"กะตัญเอ่ยทำเอาทั้งหมดตกใจจนรีบก้มหน้ามากขึ้
