ตอนที่ 16

2253 Words

ไทก้านั่งกุมขมับคิดไม่ตกกับชีวิตในตอนนี้ ทำไมมันยากจังว่ะกว่าจะผ่านไปได้แต่ล่ะคืน ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขานอนโอดครวญขนาดหนัก มันเหมือนชีวิตกำลังถูกกลืนไปด้วยความเศร้าหมองและความคิดถึง ยังโทษตัวเองทุกครั้งที่ดูรูปแอมที่หัวเตียงเสมอ วันนั้นถ้ยื้อเอาไว้เขามั่นใจว่าเธอต้องอยู่ แต่เสือกมั่นใจในตัวเองว่าอยู่ไหวแล้วปล่อยเธอไปพร้อมกับความสุขของตัวเอง ในขณะเดียวกันนั้นแอมนั่งมองกองขนมจากอิตาลี่แล้วก็ของฝากจากพ่อเพราะว่าเยอะมาก ไม่รู้ว่าแอลประชดรึเปล่าเนี่ยถึงได้หอบมาขนาดนี้ เธอยังไม่รู้เลยว่าจะกินคนเดียวจะหมดไหม “เนี่ยซื้อจากทุกเมืองที่ไปเลยนะ” “ทุกเมือง!” แอลต้องไปเที่ยวก่อนกลับแน่เลย เธอก็อยากจะไปด้วยบ้างแต่กลับไม่มีใครยอม “แอลไม่มีคิดมีแฟนเหรอ?” “ไม่! พี่ไม่ชอบทนคิดถึงใคร แค่ทุกวันนี้พี่คิดถึงแอมคนเดียวก็พอแล้ว!” “อ่า…เข้าใจล่ะ!” ฉันเป็นต้นเหตุหลักเลยสินะที่ทำให้แอลไม่อยากมีใคร แต่เท่าที่รู้มาคือแอลมีคู่หมั้นอยู่ที่อิตาลี่ด้วยนี่นาเพียงแค่เธอไม่เคยเห็น แล้วเป็นการหมั้นเพราะธุรกิจด้วย “แล้วนี้ไอ้ไทก้ามันไปไหนไม่เห็นโผล่หัวมาเลย หรือว่าเลิกกันแล้วเหรอ?” ปรกติไอ้เวรนี่มันอยู่กับน้องสาวเขาตลอดเวลา หรือถ้าตัวไม่อยู่ก็มักจะโทรหาแทบทุกชั่วโมง ไม่ก็ส่งข้อความมา “เปล่าเลิกซะหน่อย พี่ไทก้างานยุ่ง แอมคิดถึงแอลนะ!” “อ่อ…” ทะเลาะอะไรกันอีกรึเปล่าน้ำเสียงถึงไม่สดใสเลย เขารู้ว่าน้องสาวกำลังโกหกแต่ไม่อยากจะซักไซ้ให้อึดอัด “ถ้าแอมมีอะไรก็ปรึษาพี่ได้นะ ไปล่ะมีนัดกับเพื่อน” “ขับรถดีๆนะแอล” เธอเริ่มจัดเก็บของมีทั้งของชอบที่แอลซื้อมาฝากเสมอทุกครั้ง ของแปลกที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แอลใส่ใจทุกอย่างตลอดเลยคงเพราะเธอติดพี่ชายมากด้วยมั้ง แล้วอีกอย่างเธอก็เป็นน้องคนสาวคนเดียวที่แอลดูแลมาตั้งแต่เด็กจนโต “ฉันควรจะลืมสักทีสิ!” เธอเข้าใจว่าพี่ไทก้าทำเรื่องโหดร้ายแบบนั้นเพราะช่วย แต่ว่านั่นคือการฆ่าคนเลยนะ! ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายวันเธอเฝ้าโทษตัวเองที่ทำแบบนั้นลงไปเพราะเราเจ็บกันทั้งคู่ แล้วตอนนี้เธอต้องกลับมาคิดใหม่อีกครั้ง เธอควรจะเข้าใจทุกอย่างแล้วลืมเรื่องนั้นไปบ้าง คิดถึงพี่ไทก้าจนนอนไม่หลับแล้ว! “ฉันจะแวะไปที่นั่น!” เธอหยิบกุญแจรถเพื่อขับไปที่เพนท์เฮ้าส์ที่คุ้นเคยดีเพราะอยู่ด้วยกันมาสักพัก ระหว่างทางที่ติดไฟแดงนั้นมีเด็กขายดอกไม้อยู่ข้างทาง เธอก็เลยซื้อมาด้วย “อ้าว!! แอมมาหาเฮียเหรอ?!” เติ้ลหันไปทักทายด้วยความสนิทพอสมควร แล้วแอมก็ยิ้มกว้างก่อนจะเดินไป “คุณแอม!” แม่บ้านกำลังทำความสะอาดห้องนอนพอดี เลยตกใจนิดหน่อยที่มีเจ้าของเดินเข้ามา “รบกวนป้าหาแจกันให้ได้ไหมค่ะ?” “สักครู่นะคะคุณแอม” แม่บ้านรีบปูที่นอนให้เรียบร้อย แล้วก็ยกตะกร้าผ้าออกไป และไปหาแจกันมาให้ รูปเธอทั้งหมดนี้เลยเหรอ! จำได้ว่าเมื่อก่อนไม่เยอะขนาดนี้แล้วรูปใหญ่มาก พี่ไทก้าคิดจะทำอะไรถึงยังเก็บรูปฉันอยู่แล้วน่าจะไปล้างมาเพิ่ม บางรูปขยายใหญ่ใส่กรอบอย่างสวยงาม บางรูปอยู่ที่หัวเตียง แล้วยังรูปก็ไม่รู้ว่าเขาถ่ายตอนไหนด้วย ทำไมไม่ตัดใจจากเธอล่ะ! ป้าแม่บ้านเอาแจกันมาให้พอดี เธอเลยจัดดอกไม้หลายชนิดที่ซื้อมาแล้ววางที่มุมโต๊ะทำงานของเขาที่เป็นระเบียบดี แต่ว่าทำไมง่วงจังเลยนะ คงเพราะอ่านหนักสือจนเกือบเช้าทุกคืนมั้ง หรือไม่ก็เพราะขี้เซาเองแหละ พอเห็นที่นอนคุ้นเคยความง่วงก็เข้ามาจู่โจมทันที ตอนนี้ลืมตาไม่ขึ้นแล้ว ทนฝืนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ “เห้ย! หลับได้ไงเนี่ย ตอนนี้ก็…เย็นแล้วด้วย!” เธอสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย แล้วบิดตัวนิดหน่อยคล้ายเมื่อย ก่อนจะเดินไปล้างหน้าให้สดชื่นก่อนกลับ “แอมกินข้าวรึเปล่า?” เติ้ลถามในขณะที่กำลังจะกินพอดี “ไม่อะ ฉันไปเตรียมของเที่ยวแล้ว!” เธอหยิบคุกกี้ชิ้นเล็กมากินก่อนจะไปและแอบมองอาหารเย็นที่น่ากิน ทุกคนยังน่ารักเหมือนเดิมเลย คงมีแค่เธอเท่านั้นแหละที่เปลี่ยนไป ไทก้ากลับจากโชว์รูม วันนี้งานยุ่งสุดๆหรือเพราะอารมณ์ไม่ดีด้วยแหละจะอะไรก็ดูขัดตาไม่ถูกใจสักอย่าง แล้วคืนนี้ไอ้พวกเหี้ยแม่งเสือกนัดกันที่สนามแข่งรถอีก นี่มันกะจะไม่ให้เขานอนพักบ้างรึไงถึงชวนได้ทุกวันขนาดนี้ หัวใจพังแล้ว ต่อไปก็ตับพังต่อเลยงี้ดิ! “แอมลืมของเหรอ!?” เติ้ลกินข้าวแล้วถามออกไปโดยที่ไม่ได้หันไปมองว่าเป็นใคร “กูเอง!” “อ้าวเฮียไทก้า! ผมนึกว่าเป็นแอมซะอีก” “อะไรของมึง! แอมกลับอยู่ไปคอนโดแล้ว” เขาเดินเข้าห้องนอนเซ็งๆด้วยอารมณ์ไม่ดีมาก ลูกน้องแม่งเล่นอะไรไม่รู้เวลาเลย คนยิ่งคิดถึงมากมันก็ยิ่งพูดถึงอยู่นั่นแหละ ว่าแต่ดอกไม้มาจากไหน ใครเอามาไว้ในห้องนอนแบบนี้ว่ะ เขาหยิบไปทั้งแจกันแล้วเดินออกไปถามลูกน้องที่นั่งกินข้าวอย่างตะกลตะกลามอยู่ เดี๋ยวแม่งจะด่าให้สำนึกไม่ทันเลย ของที่ไม่ได้สั่งแต่ดันเสร่อเอามาวางไว้บนโต๊ะทำงาน “ไอ้เติ้ลมึงเล่นห่าอะไรว่ะ?” เขาหยิบไม้จะทิ้งแล้วแต่… “ผมเปล่านะเฮียไทก้า แอมแวะมาแล้วคงเอาไปไว้มั้ง นี่พึ่งออกไปก่อนเฮียกลับมาแค่สิบนาทีเอง” “แอมมา!” สิบนาทีก่อนเองงั้นเหรอว่ะ นี่ถ้าเขามาเร็วกว่านี้ก็คงได้เจอแอมใช่ไหม แล้วเกิดอะไรขึ้นรึเปล่าเธอถึงมาที่นี่ เขาเดินกลับเข้าห้องนอนทันที จากตอนแรกจะทิ้งดอกไม้แต่พอรู้ว่าเป็นของแอมก็จะเก็บไว้ แต่มาทำไมคิดถึงเขาหรือว่าลืมของ!? เขาถ่ายรูปดอกไม้ของแอมส่งไปหาเผื่อว่าเธอจะตอบอะไรมาให้เราได้เริ่มต้นคุยกันอีกครั้ง แล้วเขาจะหาโอกาสขอเจอเพื่อหาทางคืนดีก่อนจะลงแดงตาย Tyga : ดอกไม้สวยแต่คนให้ใจร้าย Tyga : ทำไมไม่รอพี่กลับก่อนล่ะ Tyga : มีอะไรก็โทรมาได้นะ จะดึกขนาดไหนก็ได้ Tyga : คิดถึงมากนะแอม แอมได้แค่อ่านแต่ไม่ตอบอะไรมาเลยนอกจากสติ๊กเกอร์น่ารักตัวนึง อย่างน้อยแอมก็ยังแวะมาหาเขาที่นี่ถึงเราจะไม่ได้เจอกันแต่เห็นดอกไม้ก็ยังดี ทั้งห้องนอนนี้เต็มไปด้วยรูปที่แอบถ่ายเอาไว้เยอะพอสมควร บางรูปก็นานมากเพราะเริ่มตั้งแต่ที่จีบเธอเมื่อปีที่แล้ว และบางรูปเราก็ถ่ายคู่กัน “ที่รักเมื่อไรจะหยุดทรมานพี่สักที!” การได้เห็นว่าเธอแวะมาที่นี่มันก็มีความสุข แต่รู้ว่าเธอไม่ได้มาหามันก็ยิ่งเศร้า “ไปดีไหมว่ะ ถามให้จบเลยทีเดียว!” เขาเตรียมจะขับรถไปหาแอมแต่ก็ลังเล ถ้าไปหาก็กลัวจะได้ยินคำพูดที่ไม่อยากฟัง! เราเลิกกัน! คำนี้ยังทำให้เขาเจ็บปวดได้อยู่ไม่ใช่น้อยๆเลย ภาพแอมเดินออกไปพร้อมน้ำตาก็ย้ำชัดว่าเรื่องของเรามันจบลงไปแล้ว เขาคงต้องรอเวลาอีกสักพักให้แอมได้คิดเอง ตัวเขาก็ด้วยที่ต้องคิดอะไรให้มากๆ แต่แม่งตอนนี้โคตรอยากอยู่กับแอมเลย เขาอยากวิ่งไปตะโกนใส่หน้าว่าคิดถึงให้ได้ยินชัดๆ เขาอยากกอดอยากหอมเหมือนทุกวันที่ผ่านมา เขาขับรถมาจอดหน้าคอนโดของแอม แค่หวังว่าจะเห็นแล้วพูดคุยแต่ก็ไม่เห็นเลยแม้แต่รถของเธอที่ใช้ทุกวัน แต่จะให้ขึ้นไปหาก็ไม่กล้าพอ เขากลัวสายตาที่บอกว่าเธอเจ็บมากในสิ่งเขาเป็น แล้วก็กลัวเขามากเหมือนกัน และที่สุดคือกลัวแอมร้องไห้ เกิดมาแทบไม่รู้เลยว่าความกลัวคืออะไร แอมเป็นใครทำให้รู้สึกได้มากขนาดนี้! สองคืนต่อมาแอมขับรถกลับคอนโดหลังจากที่ไปเที่ยวตลาดน้ำจนดึกดื่นเพราะมันแต่เดินเล่นเพลินเกินไป แล้วตอนนี้ก็เกือบเที่ยงคืนแล้วยังไปไม่ถึงคอนโดเลย ถ้าแอลรู้คงดุเธอแน่ที่ไปคนเดียวแล้วกลับดึกเพราะมันไม่ค่อยปลอดภัย “เห้ย! เป็นอะไรอ่ะ!” รถกระตุกสองสามทีแล้วก็ดับเลย เธอซ่อมรถไม่เป็นด้วยสิและไม่รู้อะไรเกี่ยวกับรถเลย “แอลรับสายสิ” เธอโทรหาแอลคนแรกไปหลายรอบก็ไม่รับสายคงกำลังเที่ยวกับเพื่อน พอโทรหาติน่าก็ไม่ติดอีก ตรงนี้ก็ค่อนข้างมืดมากด้วยสิ เธอควรจะรีบไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ไทก้านั่งเล่นที่สนามแข่งกับเพื่อน เขารู้สึกว่ามีความสุขขึ้นนิดหน่อยเพราะดอกไม้ของแอมกับความมโนเพ้อฝันไปเองคนเดียว เผลอเข้าข้างตัวเองว่าเธอคิดถึงจนทนไม่ไหวเหมือนกัน เขานั่งยิ้มเหมือนคนบ้าคนบ้า หรือบางทีอาจจะบ้าจริงๆแล้วก็ได้ ช่างเถอะใครแคร์กันล่ะ ทุกคนมันก็บ้าหมด! Am : นอนรึยังค่ะ? Tyga : ยัง มีอะไรรึเปล่า? Am : รถเสีย! โทรหาแอลไม่ติดด้วย Tyga : เดี๋ยวพี่ไปหานะ รออยู่ในรถนะห้ามลงมาเด็ดขาด “พวกมึงเดี๋ยวกูมา” “ไปไหนว่ะกำลังสนุกเลย” เควินจับแขนเพื่อนไว้ทัน แล้วตอนนี้ก็กำลังสนุกเลยไม่อยากให้ไปเศร้าคนเดียว “แอมรถเสียว่ะ” เขาบอกแค่นั้นเควินก็ปล่อยแขนแล้วยิ้มเย้ยอย่างน่าหมั่นไว้ แล้วในตอนแรกพวกมันจะไปด้วยแต่เขาไม่ยอมให้ไป เขาอยากคุยกับแอมแค่สองคนให้เข้าใจ ราวๆยี่สิบนาทีเขาไปถึงรถแอม ก่อนจะรอลูกน้องที่ตามมา เพราะว่าจะเอาไปซ่อมที่ร้านของเขาด้วย ส่วนแอมนั่น… “พี่ไปส่งนะ” “ค่ะ ไปเที่ยวมาเหรอคะ แบบนี้แอมรบกวนเวลาพี่ไทก้าแย่เลย” เธอสำนึกผิดจริงๆที่กวนเขาในเวลาผ่อนคลายความเครียดตอนนี้ แต่เธอนึกถึงใครไม่ออกเลยจริงๆ “ก็บอกแล้วไงถ้ามีอะไรบอกพี่ได้เลย จะตอนไหนก็ได้แค่นึกถึงพี่บ้างก็พอ สำหรับแอมพี่ทำให้ได้ทุกอย่าง” เขาขับรถต่อไปแล้วแอบมองแอมตลอดเวลาด้วยความคิดถึงมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เราเจอกันแบบไม่ต้องแอบเฝ้ามองห่าง แต่เป็นครั้งแรกจริงๆในรอบอาทิตย์ที่ได้ยินเสียงหวานอีกครั้ง หัวใจที่ห่อเหี่ยวก็เหมือนว่ามีแรงเต้นมาขึ้นดื้อๆ และยิ้มออกมาได้ด้วยความดีใจ ตอนนี้เธอดูง่วงมากซึ่งมันก็ไม่แปลกหรอก คนนอนเก่งจนได้โล่แบบเธอสามารถหลับไปตลอดเวลาจนน่าทึ้งในความสามารถนี้ เขาขับรถต่อไปแล้วเปิดเพลงฟังเบาๆให้ระหว่างเราไม่เงียบเกินไป จนในที่สุดก็ถึงคอนโดแล้วเขาช่วยถือของขึ้นทั้งหมดไปไว้ในห้องเองเธอจะได้ไม่ต้องเหนื่อย “น้ำค่ะพี่ไทก้า” “ทำไมวันนั้นไปแล้วไม่บอกพี่ล่ะ?” เขาผมหมายถึงเมื่อสองวันก่อนที่เธอแวะไปที่เพนท์เฮ้าส์แล้ววางดอกไม้ทิ้งไว้ ไอ้เติ้ลมันบอกว่าเธอจะไปเที่ยวต่อแต่ไม่ได้มากว่าจะไปตอนไหน คืนนี้เธอไปเที่ยวมาจริงๆ เขากลั้นใจถามต่อด้วยเสียงแผ่วลงกว่าเดิม “ไม่อยากเจอพี่บ้างเหรอ?” “อยากเจอค่ะ แต่แอมไปตั้งนานจนเผลอหลับพี่ก็ยังไม่กลับมาสักที แล้วทำไมรูปแอมในห้องนอนเยอะจังเลยคะ?” “พี่คิดถึงแอมนะ คิดถึงมากด้วยจนพี่แทบบ้า!” เขาจับมือแอมมาแนบกับใบหน้าตัวเอง แล้วช้อนตามองด้วยแววตาอ่อนไหว ก่อนจะจูบกลางฝ่าอุ่นมือเบาๆ “พี่ไทก้า…” “กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ เรายังรักกันไม่ใช่เหรอแอม” “ค่ะ แอมรักและคิดถึงพี่มากด้วย!” เขายิ้มกว้างทันทีแล้วคว้าตัวเธอลงไปนั่งตัก ลำแขนใหญ่กอดกระชับแน่นก่อนจะหอมแก้มเธอฟอดใหญ่หลายครั้งเลย คิดถึงที่สุดความอบอุ่นแบบนี้ รักพี่ไทก้าที่สุดด้วย!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more