ตอนที่ 8
ปวดร้าวถึงขั้วหัวใจ
ยิ่งเธอนิ่งเงียบไม่ไหวติง ยิ่งเจ็บปวด...
และในที่สุด
“โธ่โว้ยยย!” ถอดถอนตัวตนออกมา ทุบกำปั้นหนาลงพื้นเตียงนุ่ม คนางค์นุชไม่แม้แต่ปรายสายตามอง หญิงสาวพลิกกายหันหลังให้ นอนตัวงอเหมือนกุ้งลวกน้ำร้อน ไม่สนใจว่าเขาจะมองหรือคิดอย่างไร ไหล่บอบบางไหวสะท้านขึ้นลงเมื่อรับแรงสะอื้น
ธัชชานนท์ไม่สามารถทนมองภาพเหล่านั้นได้ ยิ่งสายตาคมเหลือบเห็นคราบโลหิตจางๆ แปดเปื้อนผ้าปูที่นอนเขายิ่งเจ็บใจ ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวสอบแต่ไม่ได้เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ หากแต่ออกนอกห้องนอนแล้วตรงไปยังห้องครัว ค้นหา แอกอฮอล์มาดับความทรมานในกายที่กำลังเล่นงาน!
ส่วนทางด้านคนางค์นุชเมื่อลับหลังคนใจร้าย หญิงสาวร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด บาดแผลเหวอะหวะกลับมาซ้ำรอยเดิมเพิ่มเติมคือความเจ็บปวดสาหัส ความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อกันไม่หลงเหลือ ทุกอย่างจบ
