เขย่าหัวใจยัยตัวแสบ

Jupjaeng talk. สนามบินเชียงใหม่ ร้อยชะมัดเลยอากาศประเทศไทย กลับมากี่ครั้งทำไมฉันเจอแต่หน้าร้อนล่ะ ที่นี่มีกี่ฤดูกันแน่เนี่ย ทำไมฉันรู้สึกว่ามันมีแต่ร้อน ร้อนมาก ร้อนสุดๆ ทั้งที่ฉันเป็นคนไทยแท้ตั้งแต่กำเนิด เกิดมาที่นี่แต่ฉันก็ไม่เคยชินกับอากาศแบบนี้สักที ดีนะที่ฉันย้ายไปอยู่กับคุณแม่ที่อังกฤษไม่งั้นคงดำเป็นถ่านแน่ๆเลยเวลาถ่ายแบบ เข้าใจไม่ผิดหรอกค่ะ ฉันเป็นนางแบบชื่อดังของเมืองไทย เวลามีงานทีฉันก็ต้องบินมาถ่ายแบบที่นี่ พอเสร็จงานก็ค่อยบินกลับอังกฤษ ฉันเลยมักจะปฏิเสธงานที่พี่ปลาผู้จัดการส่วนตัวของฉันหามาให้เป็นประจำเพราะขี้เกียจเดินทาง ที่จริงไม่ต้องไปหาก็มีคนติดต่อให้ฉันไปถ่ายแบบให้ตลอดแต่ฉันเรื่องมากไงเลยไม่ค่อยจะรับงานสักเท่าไร แต่งานนี้ฉันปฏิเสธไม่ได้ ก็พี่ปลายื่นคำขาดว่าถ้าฉันไม่รับงานถ่ายแบบชุดว่ายน้ำที่ภูเก็ต เธอจะโกรธฉันน่ะสิ ฉันเลยต้องยอมรับงานนี้ ซึ่งกำหนดมันอีกสามวันข้างหน้า ที่มาก่อนเพราะคิดถึงเพื่อนสนิทคนเดียวที่ฉันมี ฉันน่ะเพิ่งจะย้ายไปอยู่กับแม่ที่อังกฤษ เมื่อสองปีที่แล้ว หลังจากที่แม่ฉันได้สามีใหม่เป็นชาวอังกฤษ เขาเปิดห้องเสื้อขนาดกลางให้แม่ฉัน ลูกสาวที่แสนดีอย่างฉันเลยย้ายไปช่วยทำงานนิดหน่อย จริงๆไม่ได้ทำอะไรสักอย่างแค่ไปนั่งออกแบบชุดแล้วก็ลองชุดแค่นั่น ฉันเรียนจบสถาปัต กับแค่การออกแบบเสื้อผ้ามันไม่ยากเกินความสามารถฉันหรอก "ยัยจุ๊บ"เสียงคนขับรถ หึๆๆ ไม่ใช่หรอกค่ะ เสียงพี่อาร์มพี่ชายสุดหล่อลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง ฉันโทรหาเขาก่อนจะขึ้นเครื่อง บอกให้เขามารับฉันที่สนามบิน พอเห็นเขายืนโบกไม้โบกมือให้ฉันเลยยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปหา "โอ้ย!!!" แต่ดันโดนผู้ชายคนนึงชนเข้าซะก่อน ฉันล้มลงจนตูดกระแทกกับพื้นแทนที่ผู้ชายตรงหน้าจะขอโทษหรือดึงฉันขึ้นเขากลับ "ซุ่มซ่าม"อีตาบ้านี่ว่าฉันซุ่มซ่ามทั้งที่ตัวเองเป็นคนชนฉันแท้ๆ "นี่นาย นายเป็นคนชนฉันนะแทนที่จะขอโทษ หล่อซะป่าว"ฉันเลยรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะด่าเขากลับ ความหล่อมันไม่ได้ช่วยให้เขามีมารยาทเลยรึไง "เป็นอะไรรึป่าวยัยจุ๊บ" "หนูไม่เป็นไรค่ะ เราไปกันเถอะ"ฉันเลยจับแขนพี่อาร์มลากเขาออกจากตรงนั่น หนอยมาว่าฉันซุ่มซ่ามไอ้คนเฮงซวยอย่าได้เจอกันอีกเลย "รู้รึไงว่าพี่จอดรถไว้ตรงไหน"พอพี่อาร์มพูดฉันเลยหยุดเดินก่อนจะหันไปมองหน้าเขา "ประตูโน้น" "อ้าว..แล้วไมไม่บอกหนูอ่ะ" "พี่ก็นึกว่ารู้เห็นเดินลากเอาลากเอาแบบนี้"พี่อาร์มพูดยิ้มๆ "ก็คนมันกำลังโมโหนี่น่า เลยอยากจะออกจากตรงนั่นให้เร็วที่สุด"พี่อาร์มส่ายหน้าก่อนจะพาฉันไปที่แลมโบสีน้ำทะเลของเขา "หืออ...กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงนิ อย่าบอกนะว่า โอ้ย!!!"พอฉันเข้าไปนั่งในรถฉันก็ได้กลิ่นชาแนล กลิ่นน้ำหอมที่ฉันชอบ ฉันเลยหันไปแซวแต่แทนที่พี่ชายฉันจะเขินเขากลับตีเข้าที่หน้าผากฉันแทน "หยุดความคิดไปเลยนะจุ๊บแจง พี่ไม่ได้เอาผู้หญิงในนี้หรอก ในนี้มันแคบเอาไม่ถนัดนี่กลิ่นน้ำหอมเมียพี่" "หนูก็ยังไม่ว่าอะไรสักหน่อยนี่ค่ะ" ดูพี่ชายฉันสิยอมรับหน้าตาเฉยว่ามีเมียแล้ว เมื่อก่อนนะคำว่าแฟนคำว่าเมียสะกดเป็นรึป่าวเถอะ หึๆ ดูตอนนี้สิเรียกเมียเต็มปากเต็มคำเชียว "ให้พี่ไปส่งเราที่ไหน พี่มีงานต้องทำนะนี่ก็โดดประชุมมารับเราด้วย"ก็ลองพี่อาร์มไม่มารับฉันดูสิฉันจะฟ้องป้าดาแม่พี่อาร์ม ท่านเป็นพี่สาวแท้ๆของแม่ฉันเอง "ไปบริษัทยัยปรางค์ก็ได้ค่ะ"พี่อาร์มพยักหน้าก่อนจะขับรถไปส่งฉันที่บริษัทของมะปรางค์เพื่อนสุดที่รักของฉัน ยัยนั่นเป็นถึงCEOของบริษัทเชียวนะ "สวัสดีค่ะพี่แก้ว ไม่เจอกันนานเลยนะคะ"ฉันยิ้มทักทายเลขาของยัยมะปรางค์ที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงาน "อ้าวคุณจุ๊บ สวัสดีค่ะ มาหาคุณหนูหรอคะ อยู่ด้านในค่ะ"พี่แก้วพูดยิ้มๆก่อนจะพยักหน้าไปทางประตูห้องทำงานของเพื่อนฉัน ฉันเลยเดินไปที่ประตูก่อนจะเปิดมันออกเบาๆ พอเห็นคนข้างในนั่งก้มหน้าทำงานฉันเลยค่อยๆแทรกตัวเข้าไปช้าๆไม่ให้มีเสียง ก็เวลายัยปรางค์ตั้งใจทำงานน่ะไม่ค่อยสนใจโลกภายนอกเท่าไร ฉันค่อยๆย่องเข้าไปจนถึงโต๊ะทำงานของเพื่อนรัก "Helloooo"ฉันตะโกนเสียงดังจนยัยปรางค์สะดุ้งตกใจ "ยัยบ้าตกใจหมดเล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้ มาได้ไงยะ" "บินมา"ฉันตอบก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา "ว่างรึไงถึงมาได้" "มีงานถ่ายแบบที่ภูเก็ตอีกสามวันข้างหน้า คิดถึงแกเลยบินมาก่อน" "มาเอง" "No...พี่อาร์มไปรับมายะ ถ้าพี่ชายฉันโสดนะ ฉันเชียร์แกไปนานล่ะ" "หรอ เสียใจด้วยนะคุณนรินทร์แต่งงานแล้วลูกหนึ่งด้วย จะมาจับคู่ให้ฉัน หาให้ตัวเองก่อนดีกว่าไม" "NoNo...ฉันยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย อยู่คนเดียวดีกว่า ทำอะไรก็ได้"ฉันพูดก่อนจะนอนราบไปกับโซฟา "ตามใจแกแล้วกัน โสดให้ผู้ชายเสียดายไปเถอะค่ะคุณจุ๊บแจง"ยัยปรางค์พูดก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ "หิวข้าวอ่ะแก" "แล้ว???" "พาเพื่อนรักไปกินข้าวหน่อยนะ หิว หิวมาก หิวมากๆ"ฉันพยายามทำเสียงอ้อนเพื่อนรักสุดชีวิตจนย้ยปรางค์อมยิ้มก่อนจะส่ายหน้า "อยากกินอะไร" "อยากกินต้มแซ่บกระดูกอ่อน ปลากระพงนึ่งมะนาว ปลาช่อนลุยสวน ขนมจีมน้ำเงี้ยว..." "พอๆสาบานได้ว่าแกเป็นนางแบบ กินขนาดนี้ไม่กลัวอ้วนรึไงยะ" "ไม่กลัว"ก็ฉันมันเป็นประเภทที่กินเท่าไรก็ไม่อ้วนจะกลัวไปทำไม "งั้นก็ตามใจ"ยัยปรางค์พูดก่อนจะเก็บเอกสารให้เข้าที แล้วพาฉันไปกินข้าวที่ร้านอาหารใกล้ๆ แบบนี้ค่อยสมกับเป็นเพื่อนสุดที่รักของฉันหน่อย ฉันกับยัยนี่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่เด็กแล้ว ก็ไม่รู้ว่าเราสองคนไม่คบคนอื่น หรือคนอื่นไม่อยากคบเราสองคนกันแน่ ฉันกับยัยนี่เลยคบกันอยู่แค่สองคน