บทที่ 62 หึงหวงจนสติหลุดลอย
วิโมกข์เดินออกมาจากห้องน้ำหลังอาบน้ำชำระล้างเหงื่อไคลเรียบร้อยแล้ว มองแม่บ้านเก่าแก่ที่ดูแลเขามาตั้งแต่เล็ก จัดอาหารลงบนโต๊ะที่ระเบียงนอกห้องนอนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“โอ้โห ผมบอกให้ราดแกงมาเลยไงครับ จะได้ไม่ต้องยุ่งยาก”
“ไม่ยุ่งยากอะไรเลยค่ะ แค่ข้าวหนึ่งจาน แกงหนึ่งถ้วย ส่วนขนมปังนี่หวังก็แค่อุ่นเท่านั้น รีบทานสิคะเดี๋ยวน้ำแกงจะหายร้อนซะหมด” เจ๊หวังบอกกับชายหนุ่มที่เดินออกมาในสภาพเปลือยท่อนบน นุ่งเพียงกางเกงแพรและมีผ้าขนหนูผืนเล็กพาดคอเอาไว้
“ขอบคุณครับป้าหวัง” เขานั่งลงแล้วลองใช้มือขวาตักอาหาร แต่รู้สึกเจ็บจนต้องวาง “วิเวียนไปไหนครับป้า เรียกเธอมาป้อนข้าวผมหน่อยสิ” เขาแกล้งถามถึงน้องสาวทั้งที่ใจนั้นคิดถึงเพื่อนรักเธอมากกว่า และก็รู้อยู่เต็มอกว่าเธอสองคนไม่อยู่ เพราะก่อนจะเข้ามาในห้องเขาไปเคาะประตูเรียกดูแล้ว
“คุณหนูวิเวียนกับคุณหนูชาร์มมิ่งไม่อยู่หรอกค
