บทที่ 42 เป็นแฟนกับพี่ได้ไหม
แก้วเหล้าที่กำลังยกขึ้นถูกวางลงทันที “เปล่านะวิ พี่ไม่ได้ชอบชาร์มมิ่งเขาแบบนั้น” เขาโบกมือปฏิเสธพัลวันด้วยสีหน้าจริงจัง
วิเวียนยิ้มกว้างด้วยความสบายใจเมื่อไม่ได้เป็นอย่างที่สงสัย “ค่อยโล่งอกหน่อยค่ะ พี่ทศชอบชาร์มมิ่งไม่ได้นะคะ เพราะชาร์มมิ่งต้องเป็นของพี่โมกคนเดียวเท่านั้น อ้อ! วิเกือบลืมแล้วเชียว นี่ค่ะของฝากจากกรุงเทพ” เธอยื่นถุงใสที่มีกล่องกระดาษพิมพ์ลายสวยงามอยู่ข้างใน
“ขอบใจจ้ะที่ยังนึกถึงพี่ ขนมเหรอ” เขาอ่านชื่อที่พิมพ์ไว้บนถุงและกล่อง
“ค่ะ เป็นขนมจากร้านของมัมชาร์มมิ่งเขาค่ะ อย่าลืมทานนะคะ ป้าหนิงเขาอบใหม่วันต่อวัน ไม่ควรเก็บไว้หลายวันนะคะ”
“ไม่ลืมหรอกจ้ะ พี่จะทานให้หมดเลย” เพราะเหตุนี้สินะเธอถึงมาหาเขา
“เอาของฝากให้แล้ววิก็ขอกลับเลยนะคะ”
“แล้ววิจะกลับยังไง”
“วิจะโทรบอกป้าหวังให้ส่งคนมารับค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องโทรหรอก พี่ไปส่งวิเองดีกว่า
