บทที่ 30 มึงมันหล่อแต่ไม่มีบุญหรอกไอ้โมก
เสียงซุบซิบของหญิงสาวโต๊ะข้าง ๆ ที่กำลังพูดถึงหญิงสาวอีกคนด้วยความชื่นชม ทำให้วิโมกข์ต้องละสายตาจากนิตยสารในมือและหันไปมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น
คิ้วเข้ม ๆ ของเขาถึงกับย่นเข้าหากันเมื่อเห็นหญิงสาวตามลักษณะที่ถูกกล่าวถึง ยอมรับกับตัวเองทันทีว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยไร้ที่ติทั้งรูปร่างและหน้าตาจริง ๆ ขนาดใส่แว่นตาอันโตบดบังใบหน้าเอาไว้ก็ยังดูสวย แต่ความสวยนั้นทำไมถึงดูคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน หรือว่าเธอเป็นดาราฮอลลีวูดจริง ๆ เขาคงเคยเห็นเธอจากในหนังเรื่องใดเรื่องหนึ่ง แต่นึกไม่ออกว่าเรื่องอะไรนั่นเอง เขารีบหันกลับมาสนใจหนังสือในมือเมื่อเห็นเธอเดินมาทางเขา
“บอกวิเวียนให้โทรหาชาร์มด้วยนะคะป้าหวัง.. ชาร์มผิดเองที่ไม่ได้โทรมาบอกเธอล่วงหน้า อย่าไปโทษวิเวียนเธอเลยค่ะป้าหวัง.. ค่ะป้าหวัง ชาร์มจะรออยู่ในสนามบินนี่แหละค่ะ.. ไม่ไปไหนหรอกค่ะ.. ได้ค่ะ
