บทที่ 38 นานแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน
มีนาที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เมื่อหายจากอาการตกตะลึงก็รีบเดินเข้าไป หมายจะคว้าตัวหญิงสาวที่กอดรัดวิโมกข์ไว้แนบแน่นออก แต่ถูกชายหนุ่มคว้ามือเอาไว้ มองด้วยสีหน้าเย็นชาก่อนจะสบัดทิ้ง
“นี่มันพื้นที่สาธารณะนะโมก อย่าทำประเจิดประเจ้อนัก มันทุเรศ!” เธอไม่ได้ตักเตือนด้วยความหวังดี แต่ด้วยความริษยาจนทนไม่ไหวต่างหาก
ชาร์มมิ่งยอมคลายขาออกจากตัวชายหนุ่ม เมื่อได้ยินคำพูดเสียดสีของมีนา แต่ยังไม่ยอมปล่อยแขนที่กอดรอบลำคอของเขาไว้ ส่วนที่แผ่นหลังของเธอ..ยังมีฝ่ามือใหญ่ของเขากอดเอาไว้
เธอมองเข้าไปในดวงตาชั้นเดียวเรียวได้รูป ไม่ถึงกับเล็กตี่แบบคนจีนส่วนใหญ่ แล้วมองวนไปทั่วทั้งใบหน้าเขาอย่างถ้วนถี่ก่อนจะกลับมาประสานสายตากับเขาอีกครั้ง
“ชาร์มคิดถึงพี่โมกจังเลยค่ะ” นี่คือสิ่งที่เธอรู้สึกจริง ๆ ไม่ใช่แสร้งทำตามที่วิเวียนบอก และอยากจะถามเขาว่าคิดถึงเธอบ้างไหม แต่ก็กลัว
