บทที่ 45 เด็กบ้าที่ทำให้เขาเสียการควบคุมตัวเอง
ชาร์มมิ่งหยุดเดินและหันไปมองข้างหลัง.. ฉีกยิ้มกว้างและเดินไปหาเขา มองใบหน้าเคร่งขรึมที่ทำเชิด ไม่มองมาที่เธอแม้แต่นิด
“พี่แค่จะแวะไปเอาของที่บ้าน ไหน ๆ ก็ต้องไปทางเดียวกันอยู่แล้ว ก็เลย...” ดวงตาเรียวเบิกขึ้นเล็กน้อยด้วยความตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าสวยไร้ที่ติของเธออยู่ในระยะห่างกันไม่ถึงคืบ
“ขอบคุณนะคะที่ยอมให้ชาร์มติดรถไปด้วย” เห็นเขาพูดโดยไม่ยอมมองหน้าก็รู้สึกอยากแกล้งขึ้นมา จึงยื่นหน้าไปใกล้เขาเองพร้อมรอยยิ้มล้อเลียน
วิโมกข์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ปรับสีหน้าให้นิ่งเหมือนเดิม ฝืนใจสู้สายตากับเด็กบ้าที่ทำให้เขาเสียการควบคุมตัวเอง
“ขึ้นรถเร็ว ๆ พี่ไม่มีเวลาว่างมาเล่นด้วยหรอกนะ” เขาทำเสียงแข็ง
“ค่า..” ชาร์มมิ่งตอบรับเสียงใสใบหน้าเบิกบาน ขึ้นคร่อมท้ายรถมอเตอร์ไซค์ที่มีที่นั่งอยู่เพียงน้อยนิด แล้ววางมือไว้ที่เอวของเขา “เสร็จแล้วค่ะ”
คิ้ว
