“ครับแม่"
ชายหนุ่มที่กำลังนั่งจิบไวน์ราคาแพงอยู่บนโซฟาในคอนโดหรูเอ่ยเสียงทุ้มกับปลายสาย
[เป็นอย่างที่ลูกบอกจริงๆด้วย เมื่อกี้หนูละออเพิ่งโทรหาแม่ ถามว่าลูกอยู่ไหน]
มุมปากหนายกยิ้มด้วยความพอใจ เมื่อสิ่งที่เขาคาดคะเนไว้เป็นไปตามที่คิด
[ตอนนี้น้องเขากำลังไปหาลูกที่คอนโดนะ เราเองก็อย่าเล่นตัวให้มาก ถ้าหนูละออไม่เอาขึ้นมาแม่จะหัวเราะให้]
หญิงวัยกลางขึ้นเอ่ยเตือนลูกชายตัวเอง ในขณะที่บาสเตียนกลั้วขำ เขาไม่ได้อยากเล่นตัวเลยสักนิดแทบจะเอาตัวเองใส่พานถวายให้หญิงสาวอยู่แล้ว
“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมเอาอยู่”
พูดจบบาสเตียนก็วางสายไปพร้อมรอรับการมาเยือนของหญิงสาว
ติ๊งต๋อง~
นั่งรอเกือบชั่วโมงเสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น ดึงสายตาคุณหมอลูกครึ่งที่กำลังนั่งทำงานผ่านไอแพตลอบยิ้ม นัยน์ตาฉายแววตาดีใจ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าให้เรียบนิ่งในขณะที่ลุกเดินไปยังหน้าประตู
ดวงตาคมมองภาพหญิงสาวผ่านจอ รอสักพักเสี
