บทที่ 9.2
เข้าหอ
หวังเฟยเฟิ่งนั่งมองชายสูงศักดิ์ที่คีบอาหารฝีมือนางใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อยแล้วขบกรามแน่น มือเรียวเผลอกำตะเกียบด้วยความขุ่นเคือง หากมิใช่ว่าบนโต๊ะอาหารมีบิดาและพี่ชายทั้งสองของนางร่วมโต๊ะอยู่ด้วย นางย่อมปรุงอาหารบนโต๊ะให้มีรสชาติเช่นที่ท่านอ๋องผู้นี้โปรดปรานอย่างแน่นอน
“เย่วเอ๋อร์ ไม่คิดว่าเจ้าจะทำอาหารเป็นด้วย”
หลี่จื้อหรุนเอ่ยหยอกเย้าพร้อมกับขยับไหล่หนาของตนกระแทกไหล่เล็กเบาๆ อย่างที่ชื่นชอบทำในวัยเยาว์ หากแต่ท่าทางอันสนิทสนมเช่นนี้ของสองพี่น้องกลับขัดตาใครบางคนจนเผลอกำตะเกียบแน่น ตวัดสายตาดุอย่างลืมตัว
“น้องสี่! อย่าเสียมารยาท”
หลี่จื้อหลินที่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของชายสูงศักดิ์เอ่ยเสียงดุปรามน้องชายของตน ทว่าอีกฝ่ายกลับทำเพียงยักไหล่และหันไปส่งสายตาหยอกล้อน้องสาวเช่นเดิม
“เย่วเอ๋อร์ไม่เพียงทำอาหารเป็น แต่นางยังทำได้ดี เรื่องนี้คุณชายสี่หลี่ที่เป็นพี่ชายนางไม่ทรา
