บทที่ 9.1
เข้าหอ
“ป้อนข้าวเจ้าอย่างไรเล่า”
เอ่ยจบตะเกียบในมือของฟ่งเฟยหยางก็คีบเนื้อหมูขึ้นมาหยุดที่ริมฝีปากบาง ท่าทางตื่นตระหนกและสีหน้าที่ซีดเซียวของคนบนตัก ทำให้มุมปากของท่านอ๋องหนุ่มยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมจดจ้องใบหน้าหวานพร้อมกับเอ่ยเสียงยั่วโทสะ
“คุณหนูหลี่ไม่กล้ากิน หรือว่าเจ้าใส่สิ่งใดลงไปในอาหารของเปิ่นหวางอย่างนั้นหรือ”
หวังเฟยเฟิ่งได้ยินอ๋องน่าตายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสงสัยก็ขบกรามแน่น ก่อนจะอ้าปากกลืนอาหารที่เขาป้อนลงท้องอย่างจำใจ
“ดูแล้วคุณหนูหลี่คงหิวไม่น้อย เช่นนั้นก็มาร่วมโต๊ะอาหารกับเปิ่นหวางเถิด”
สิ้นเสียงของท่านอ๋องเก้า ชามข้าวและตะเกียบหนึ่งคู่ก็วางลงบนโต๊ะอาหาร หวังเฟยเฟิ่งสูดลมหายใจเข้า ขบกรามแน่น เอ่ยเสียงลอดไรฟัน
“หม่อมฉันไม่หิวเพคะ”
“หรือว่าในอาหาร...”
หวังเฟยเฟิ่งเห็นคนจ้องหาเรื่องนางก็หยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารทุกจานใส่ปากแล้วกลืนลงท้องอย่างไร้ท่าทางผิดปกติ ก
