จุมพิตแสนหวานของคาเซล ปลุกให้เธอตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับอย่างสบายอยู่บนเตียงนอน สิ่งแรกที่โอฟีเลียรู้สึกคืออาการปวดเมื่อยตามร่างกาย และเสียงของฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาบนใบไม้และหลังคาอย่างแผ่วเบา
ใบหน้าของคาเซลกำลังยกยิ้มขึ้นด้วยความเอ็นดู เขายกแขนขึ้นมาแล้วโอบกอดเธอเอาไว้แน่นในอ้อมแขน
การปลุกเช่นนี้โอฟีเลียยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่นัก แต่มันดูไม่เลวเลย
“ทานมื้อเช้าก่อนครับ แล้วค่อยนอนต่อ..”
เธอหลับตาลงแล้วซบใบหน้าลงบนไหล่กว้างของเขา
“คาเซล ไม่ใช่ว่าเราควรจะเดินทางกลับ..”
“ฝนกำลังตกลงมาที่ด้านนอก แถมลมยังแรงอีกด้วย ท่านคงไม่อยากจะเดินฝ่าพายุที่รุนแรงเช่นนั้นไปหรอกใช่ไหมครับ อาหารในบ้านนี้ยังพอมีมันฝรั่งหลงเหลืออยู่ หากว่าท่านไม่เบื่อซุปมันฝรั่งซะก่อนเราน่าจะอยู่ที่นี่กันได้อีกสักระยะ..จนกว่าพายุพวกนั้นจะหายไป”
ดวงตาสีอำพันของโอฟีเลียมองไปยังอาหารบนโต๊ะ มีซุปมันฝรั่งที่เหมือนกับเมื่อวานและเ
