ชีวิตประจำวันของฉันกับโอจัง

จิ้งจอกเก้าหาง

ทีนี่คือที่ไหนกันนะ? จำได้ว่าฉันน่าจะตายไปแล้วนี่นางั้นหรอที่นี่คือสวรรค์งั้นสินะถึงจะน่าเสียดายแต่อย่างน้อยฉันก็มีโอกาสได้ไปเตือนรุ่นพี่ก่อนมาที่นี่

หวังว่ารุ่นพี่คงจะรอดไปได้นะ..

"พูดอะไรอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะเจ้าน่ะ"

(ภาพของหญิงสาวผู้มีผมสีเงินและมีดวงตาสีฟ้าครามรามกับมหาสมุทรปรากฎขึ้นตรงหน้าฉัน)

อา..เธอนี่สวยจริงๆ เลยนะ.งี้เองสินะเธอคือนางฟ้างั้นสินี่ฉันตายแล้วจริงๆ สินะ..

พูดอะไรของเจ้าน่ะเจ้ายังไม่ตายสักหน่อยถึงจริงๆ จะตายไปแล้ว1วันก็เถอะนะแต่ข้าก็ได้ชุปชีวีตให้เจ้าเรียบร้อยแล้วล่ะถึงจะต้องใช้อายุไขของข้าไปถึง100ปีก็เถอะแต่จะปล่อยให้หญิงสาวที่น่ารักขนาดนี้ตายไปมันก็น่าเสียดายอะเอาเป็นว่าข้าช่วยชีวิตเจ้าแล้วเจ้าน่ะจงมาเป็นคนรักของข้าซะ..

เดี๋ยวก่อนสิถึงจะช่วยชีวิตฉันไว้ก็เถอะแต่จะให้ฉันไปเป็นคนรักให้มันก็ ยังไงๆ อยู่นะฉันกับเธอก็ยังไม่รู้จักกันเลยนะแล้วอีกอย่างพวกเราน่ะเป็นผู้หญิงเหมือนกันนะ..

อ๋อกังวนเรื่องพวกนี้หรอแต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะข้าใช้พลังของข้าตรวจสอบประวัติของเจ้ามาหมดเรียบร้อยแล้วล่ะไม่ว่าจะเป็น ชื่อ วันเกิด น้ำหนัก

ส่วนสูง ของกินที่ชอบ หรือแม้แต่สัดส่วนร่างกายล่าสุดของเจ้าข้าก็ตรวจสอบตอนที่เจ้าหลับเรียบร้อยแล้วล่ะถึงน่าอกจะเล็กไปหน่อยแต่ก็จัดว่าตรงสเปคของข้าเลยล่ะนะ

แบบนี้เขาเรียกว่าโรคจิตแล้วย่ะ..น่าอกเล็กอะไรเขาเรียกว่าไซต์กำลังพอดีตังหากล่ะเห้ออ.ช่างเหอะเรื่องเป็นคนรักของเธอน่ะฉันขอปฏิเสธแต่ว่าเห็นแก่ที่ช่วยชีวิตฉันไว้จะขอลองทำความรู้จักกับเธอไว้ก่อนก็ได้แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ

"ข้าหรอข้ามีนามว่า ทามาโมะ โนะ มาเอะ หรือที่พวกมนุษย์รู้จักกันในนาม จิ้งจอกเก้าหาง..

แต่เจ้าจะเรียกข้าว่า มาเอะ เฉยๆ ก็ได้นะหรือจะเรียกว่าที่รักดีล่ะ ซาจัง.."

"ซาจัง? งั้นหรอใครอนุญาตให้เธอเรียกฉันเเบบ

นั้นกันแต่ที่สำคัญกว่านั้นที่นี่คือที่ไหนกัน.."

"ที่นี่น่ะหรอที่นี่คือหุบเขาจิ้งจอกเป็นเขตพื้นที่การปกครองของข้าเองไม่มีมนุษย์หรือปีศาจหน้าไหนเข้าหรือออกจากที่นี่ได้ทั้งนั้นหากข้าไม่อนุญาต.."

"งั้นหรอ..แปลว่าฉันไม่สามารถหนีออกไปได้สินะ..."

"อย่าเข้าใจผิดล่ะข้าไม่ได้คิดจะขังซาจังไว้ที่นี่หรอกแต่ขอให้เจ้ารู้ไว้ด้วยว่าถ้าเจ้าออกไปจากที่นี่แล้วข้าจะไม่สามารถตามไปช่วยซาจังได้เหมือนครั้งนี้ได้แล้วเพราะว่าการที่ข้าชุปชีวิตให้แก่ซาจังนั้นมันทำให้พลังของข้านั้นลดลงไปเหลือแค่1ใน100แล้วต่อให้ไปสู้กับปีศาจระดับร่างตอนนี้ก็คงไม่ไหวแล้วล่ะแต่ถ้าข้าพูดขนาดนี้แล้วเจ้ายังจะไปล่ะก็ข้าก็จะไม่ห้ามแล้วปล่อยให้ซาจังไปนั่นแหละแต่ถ้าซาจังรออีกสัก2เดือนให้พลังของข้ากลับมาล่ะก็มันจะดีมากเลยนะ.."

:งั้นก็เอาตามที่ มาเอะ บอกแล้วกันฉันจะอยู่ที่นี่2เดือนถ้าทำแบบนี้ มาเอะ จะสบายใจกว่าด้วย"

"หึ..ฮือ. จริงๆ แล้วพลังของข้าน่ะกลับมาตั้งนานแล้วล่ะหรือต่อให้เหลือ1ใน100จริงๆ ข้าก็สู้พวกปีศาจระดับร่างได้สบายมากแต่ที่พูดแบบนั้นไปก็เพื่อให้ซาคุอยู่กับข้าที่นี่ในเวลา2เดือนนี้ข้าจะทำให้เจ้าหลงรักข้าให้ดู ซาจังง... (^з^) -☆(มาเอะคิดในใจ)"

"ถ้าซาจังพูดแบบนั้นข้าก็โล่งใจงั้นมาสิเดี๋ยวข้าจะพาชมที่นี่ให้ทั่วเอง.."

"ภาพของหมู่บ้านเล็กๆ แต่ช่างงดงามราวกับเทพนิยายและยังมีก่อนเมฆล้อมรอบอีกทำให้ฉันอึ้งไปสักพักก่อนที่ มาเอะ จะเข้ามาอุ้มฉันและพาฉันบินไปสำรวจดูรอบๆ หมู่บ้าน..ฉันมัวแต่สนใจกับความสวยงามของหมู่บ้านจนลืมสังเกตุไปเลยว่ามาเอะกำลังแอบจับน่าอกและก้นของฉันอยู่"

1เดือนผ่านไป

"เป็นไงบ้างซาจังเริ่มคุ้นชินกับที่นี่บ้างรึยังถ้าชอบที่นี่จะอยู่ไปตลอดเลยก็ได้นะ.."

"แบบนั้นไม่เอาดีกว่าแต่ว่าถ้าฉันกลับไปแล้วฉันจะกลับมาเยี่ยม มาเอะจัง กับคนในหมู่บ้านบ่อยๆ นะ"

ท่านมาเอะขอรับ!!

มีอะไรไม่เห็นหรอว่าข้ากำลังจู๋จี๋กับซาจังอยู่?

คือว่ามีผู้บุกรุกน่ะขอรับตอนนี้เข้ามาถึงหน้าหมู่บ้านแล้วด้วยคนในหมู่บ้านต่างแตกตื่นกันหมดแล้วขอรับ..

"อะไรกันมันจะเป็นไปได้เข้ามาถึงที่นี่ได้โดยที่ข้าไม่รู้งั้นหรอมันเป็นใครกัน"

"เห็นว่าเป็นงูยักษ์น่ะขอรับ"

"งูยักษ์หรอคงไม่ใช่หรอกมั้งก็ท่านพี่น่ะถูกผนึกอยู่นี่นา"

ย้อนกลับไป2ชั่วโมงก่อน

นี่นายท่านมาที่ศาลเจ้าทำไมหรอเจ้าคะ...

ฉันมาสวดขอพรให้วิญญาณของรุ่นน้องที่ช่วยฉันไว้ได้ไปสู่สุขติน่ะ... อ๋ออย่างงี้นี่เองงั้นมาดูกันมั้ย

เจ้าคะว่าวิญญาณของรุ่นน้องนายท่านเป็นไงบ้าง

เอ๊ะดูได้ด้วยหรอ..ดูได้สิเจ้าคะขอแค่มีของที่เชื่อมระหว่างนายท่านกับรุ่นน้องคนนั้นอยู่ก็ดูได้แล้วล่ะเจ้าค่ะ...ของที่เชื่อมระหว่างฉันกับซาคุหรออืมม

อ๊ะนึกออกแล้วรอฉันแปปนึงน้า..20นาทีต่อมา

เจ้านี่ไงตุ๊กตาฮินะที่ซาคุให้ฉันมาเป็นของขวัญ

วันเกิด.... เอ๊ะนี่มัน...เป็นไงซาคุเป็นไงบ้าง

มองไม่เห็นน่ะเจ้าค่ะ...อะไรกันฉันไม่มีของอย่างอื่นแล้วนะ... ใจเย็นก่อนเจ้าค่ะนายที่ข้ามองไม่อาจเห็นอาจจะเป็นเพราะรุ่นน้องของนายท่านน่ะยังไม่ตายเจ้าค่ะข้าจะลองเปลี่ยนมาเป็นหาตัวตนของนางแทน..อะเจอตัวแล้วเหมือนจะอยู่ที่หุบเขาจิ้งจอกนะเจ้าคะ...งั้นหรอซาคุยังมีชีวิตอยู่สินะโล่งอกไปที (ซุเมะจังพูดออกมาทั้งน้ำตา)

งั้นเราไปกันเลยมั้ยเจ้าค่ะ.. อื้มไปกันเถอะไปพาตัวซาคุกลับมากัน

ณ เวลาปัจจุบัน

"หึไม่ได้เจอกันนานเลยนะเจ้าหนูจิ้งจอก"