Ep.11 ตะขาบดำยักษ์กับดวงจันท์

2909 Words

เราผ่านทางเขาลงมาอีกฝั่งของป่าที่ดูต่างจากทางฝั่งของเรา เราใช้เวลาอีกหนึ่งวันจนต้องพักบนภูเขาอีกคืน ก่อนสำรวจเห็นเป็นป่าที่มีหมอกเต็มทั้งป่าทั้งที่ยังกลางวันอยู่ ทำให้พวกเราเกาะกลุ่มกันเเน่นขึ้น "คุณมาธาเคยมาที่ป่านี้ไหมคะ"นิซ่าถามขึ้นโดยมีลูน่าเกาะสะโพกอยู่ไม่ห่างตัว "เเน่นอน ทุกฤดูชั้นจะมายังป่านี่เพื่อล่ามอนเตอร์เป็นการฝึกน่ะ" "งั้นเหรอคะ" หลังจากนั้น ชั้นสังเกตเหมือนมีเงาอะไรเคลื่อนไหวในหมอก "เดี๋ยวทุกคน"ชั้นบอกคนในกลุ่มขึ้น ทำให้พวกเธอหยุดเดินลง "รับรู้ไวดีนิ เอลมารีน" ตัวที่ฝ่าหมอกออกมาให้เห็นตัวคือ หมาป่าสีเทาตัวใหญ่กว่าปกติที่มีดวงตาเปล่งเเสงสีฟ้า เเละมีเเร่สีฟ้าใสกลางหน้าผากดั่งเขา "นี่เหรอ มอนเตอร์"นิซ่าถอยหลังเล็กน้อย "เอลมารีน ลองดูไหม"คุณมาธาหันมาถาม "คะ จะลองดู" ชั้นเดินออกมาข้างหน้าให้หมาป่าจ้องโจมตีมาที่ชั้น โดยมีคุณมาธาคุ้มกันคนที่เหลือไว้อยู่ ชั้นกำหมัดจนสายหนังออกมาพันไว้ที่รอบเเขนเเละขา พวกเราจ้องมองกันเเล้วกัน จนหมาป่านั้นเห็นโอกาสพุ่งเข้ามาโจมตีด้วยกรงเล็บ ด้วยความเร็วที่มากกว่าหมาป่าที่เราเจอเมื่อวานเสียอีก เเต่ก็หลบได้อย่างเฉียดฉิวก่อนจะเตะสูงเข้าที่สีข้างมันจนกระเด็นเเต่มันก็สามารถพลิกตัวกลางอากาศก่อนจะลงพื้นไปขู่อีกครั้ง "หมาป่าฮอนวูสฟ์ เป็นหมาป่าที่มีความเร็วมาก ระวังด้วยล่ะ ถึงจะเห็นเเบบนี้ก็เป็นประเภทเเรกที่ลักษณะคล้ายสัตว์เท่านั้นเอง เขานั้นไม่ได้เป็นเเร่มีค่าอะไร" คุณมาธาบอกชั้นเกี่ยวกับหมาป่านั้น เป็นหมาป่าที่มีเขาเลยชื่อ ฮอนวูสฟ์ สินะ มันจดจ้องก่อนพุ่งมาอีกครั้ง ชั้นก็พุ่งเข้าหามันเช่นกันโดยการต่อยตรงเข้าใส่เเต่มันก็หลบได้เเละเปลี่ยนทิศทางกลางอากาศพุ่งมาที่คอกะจะขย้ำเข้าจุดสำคัญ "รีน" เสียงนิซ่าดังขึ้นกับสถานการณ์ตรงหน้า เเต่คนผมเงินกลับไม่ทุกข์ร้อนอะไรเเค่พึมพำเบาๆ " [กระเเทก] เเผน C " หลังเเมลงภูติสีดำขลับปรากฏขึ้น พร้อมทำตามคำสั่งโดยการบินงัดจากล่างขึ้นบน เข้าที่ปากของหมาป่าจนหงายหลังตามเเรง ชั้นหมุนตัวจระเข้ฟาดหางเข้าใส่ที่อกหมาป่าอีกจนกระเด็น ก่อน [กระเเทก] จะพุ่งตัวจากข้างบนเข้าใส่ร่างหมาป่าไปกระเเทกใส่พื้นจนเขาหักเเละเเน่นิ่งไป จากนั้นก็มีเเต่ความเงียบหลังจบการต่อสู้จนชั้นหันมองกลุ่มคุณมาธาที่เเต่ละคนมองอย่างอึ้งกันหมดเลย โดยมีเเค่คุณมาธาที่เดินมาลูบหัวชั้น "ดีมากเลย นี่คือการร่วมมือกับเเมลงภูติของเธอสินะ" "คะใช่เเล้ว" ชั้นเเก้ปัญหาที่เเมลงภูติทำตามคำสั่งยาวๆไม่ได้ ชั้นเลยเลือกเป็นการเซ็ตไว้ว่าถ้าพูดคำที่เป็นคีย์หลัก เพื่อให้ทำตามที่นัดเเนะไว้ได้ระหว่างสู้ไปด้วยเเทน "ชั้นเพิ่งเคยเห็นอะไรเเบบนี้เลย"นิซ่าเผลอตบมืออย่างลืมตัว ลูน่าก็วิ่งมาอยู่ตรงหน้าก่อนช้อนตามองด้วยตาเป็นประกาย "เอลมารีน เท่มากเลย" "จ้าๆ ขอบคุณนะ" "งั้นตะขาบดำยักษ์ให้เธอปราบคนเดียวเลยดีไหม" "ล้อกันเล่นสินะคะ" ด้วยเรื่องล้อเล่นของคุณมาธาทำให้เสียงเฮฮาดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ชั้นจะช่วยคุณมาธาชำเเหละร่างหมาป่าฮอนวูสฟ์ เราเเบ่งได้เป็นส่วนๆทั้งเขา ขนสัตว์ เนื้อ เเละหินเวทที่เป็นสีฟ้า "เนื้อมอนเตอร์กินได้ยากหน่อย ต้องใส่เครื่องเทศเยอะๆเพื่อให้มีรสที่ดีน่ะ" "งั้นหนูขอส่วนเขาก็พอเเล้ว" "หืม เอลมารีนจะเอาไปทำอะไรเหรอ" ชั้นตอบคำถามด้วยการเรียกหนอนภูติออกมา "จะให้หนอนภูติกินหรอ"คุณมาธาส่งส่วนเขาที่เป็นเหมือนคริสตัลมาให้ส่วนนึงที่มันหักไป ชั้นเลยหยิบเขาป้อนให้หนอนภูติกินไป "เธอก็เอาหินเวทไปด้วยสิ" "จะดีเหรอคะ" "เธอเป็นคนปราบมันได้นะ ส่วนเนื้อก็เก็บที่ [สไลม์] ของเธอละกัน" "คะ" ชั้นทำตามที่ว่าก่อนจะเดินทางต่อไป ระหว่างทางเราก็เจอหมาป่าฮอนวูสฟ์อีกตัวสองตัวเเต่เราก็สามารถสู้ได้เรื่อยๆ ทั้งคุณมาธากับนิซ่าใช้สกิลดาบเพลิงในการต่อสู้ ลูน่าก็ใช้กระบอกไม้ไผ่ที่สามารถระเบิดได้พร้อมกับสกิลไลท์บอล ขณะที่เราพักเเล่หมาป่าอยู่นั้นก็เเรงสะเทือนบางอย่างจากพื้นดิน คุณมาธาลุกขึ้นมาเตรียมชักดาบทันที พร้อมกับชั้นที่ตั้งการ์ดสูงขึ้น มันคือตะขาบตัวใหญ่ที่สูงกว่าต้นไม้ ที่พุ่งตัวขึ้นจากดินจนเป็นรอยยาวไปไกล "คุณมาธา อย่าบอกนะว่า" นิซ่าใช้สกิลดาบเพลิงขึ้นก่อนตั้งดาบอย่างตื่นตะหนกกับความใหญ่ของตัวตรงหน้า "ใช่นี่คือ ตะขาบดำยักษ์ ดูท่าจะได้กลิ่นเลือดจากพวกหมาป่าสินะ"คุณมาธาว่า "ชั้นจะเป็นตัวล่อให้ ทุกคนหลบไปโจมตีจากด้านข้าง"หลังเธอว่าก็กระโดดฟันเจ้าตะขาบไปหนึ่งทีจนมันเล็งเป้าที่คุณมาธา เป็นโอกาสให้พวกเราหลบออกมาโจมตีที่ข้างลำตัว ชั้นกระโดดตอกส้นเข้าใส่ร่างตะขาบ "เเข็งมาก"ชั้นถึงกับอุทานออกมา รับรู้ได้เลยว่าเเข็งเเม้จะมีสายหนังหุ้มอยู่อีกทีก็ตาม พวกเเมลงส่วนใหญ่เกราะส่วนบนมันจะเเข็งสินะ ระหว่างนั้นตะขาบก็ง้างขาโจมตีเข้ามาเเต่ก็หลบทัน เเต่จะเห็นว่าขานั้นจมลงดินไปเลยเเสดงถึงความคมของมัน "ทุกคน โจมตีที่ท้องด้านล่างจะดีกว่า" ถ้าเป็นเเมลงจุดอ่อนน่าจะคล้ายกัน "จะทำยังไง มันไม่ยอมยกตัวขึ้นมาเลย" "เค้ามีวิธีนะ" ลูน่าว่าก่อนจะถือกระบอกไม้ไผ่ของเธอขึ้น "ระเบิดสินะ"ชั้นว่าขึ้นก่อนลูน่าจะพยักหน้าให้ "โอเค งั้นนิซ่ากับลูน่ารอสัญญาณก่อน ชั้นจะไปนัดเเนะกับคุณมาธา" ชั้นเรียก [สไลม์] ดึงหอกมาเเล้วกระโดดขึ้นตัวตะขาบวิ่งไปทางหัวที่อยู่กับคุณมาธาพร้อมฟาดปลายหอกใส่เปลือกมันไปตามทางด้วย เสียงดังออกมาดั่งฟาดเข้าใส่เหล็กเลย "คุณมาธา"ชั้นกระโดดลงมาก่อนหมุนตัวฟาดหอกใส่หน้าตะขาบจนมันหันหน้าหนี "เอลมารีน" "หลังพวกหนูใช้ระเบิดยกตัวมันขึ้นเเล้วให้โจมตีส่วนท้องมันเลยนะคะ" "อะ อืม เข้าใจเเล้วเริ่มเลย" "ลูน่าเริ่มเลย" ชั้นตะโกนขึ้น "สกิล:พุ่งทะลวงเพลิง"คุณมาธาตั้งท่าใช้สกิลโจมตีของเธอ ทำให้เกิดไฟลุกท่วมตัว "อันเน็ท" ชั้นเรียกอันเน็ทออกมาก่อนนัดเเนะ "ใช้สกิลคำอวยพรให้ชั้นที" "ได้สิ สกิล:คำอวยพรเเห่งลม" หลังอันเน็ทใช้สกิลก็รู้สึกได้ถึงสายลมที่พัดมาอ้อมล้อมตัวชั้นที่พัดหมอกบริเวณนั้นออกไปทันที ชั้นตั้งท่าซัดหอก เข้าใส่ " [กระเเทก] " ชั้นเรียกเเมลงภูติมาอีกครั้ง หลังพวกนิซ่าโยนระเบิดไปที่ใต้ท้อง จนเกิดระเบิดพร้อมกันจนมันดิ้นพล่านด้วยความเจ็บจนมันยกหน้าท้องตัวเองขึ้น จังหวะนั้นก็ซัดหอกที่อาบธาตุลมเข้าใส่ทันที " [กระเเทก] ชน" ชั้นสั่งให้เเมลงภูติกระเเทกใส่หอกจากด้านหลังเป็นเเรงผลักอีกต่อนึงจนมันพุ่งทะลุเปลือกเเข็งๆด้านหลังไปปักที่ต้นไม้ ประกอบกับคุณมาธาที่พุ่งเข้าฟันด้วยร่างที่เต็มไปด้วยไฟ จนหญ้าตามทางที่เธอพุ่งไปลุกไหม้เป็นทาง ตัดตะขาบนั้นเป็นสองท่อนก่อนไฟลุกท่วมตัวตะขาบอีกที เนื้อของมันถูกไฟไหม้เหลือเพียงเปลือกเเข็งมันเท่านั้น "สำเร็จ"นิซ่าทำท่าดีใจกับลูน่า ชั้นที่มาเช็ดหอกดูก็รู้ว่าใบมีดถึงกับหักไปเล็กน้อยเลย คุณมาธาก็ค้นกองเปลือกเเข็งนั้นจนเจอหินเวทในกองนั้น พวกเรารวบรวมชิ้นส่วนของตะขาบยักษ์ก่อนเร่งออกจากป่านี้ก่อนจะค่ำไปเสียก่อน เราออกมาจากหมอกขึ้นมาบนเขาได้สำเร็จ เเต่สุดท้ายเรามาถึงก็เป็นตอนค่ำซะเเล้ว เราเลยเลือกจะพักเเรมบนเขาอีกคืนนึง ด้วยไม้ที่ใช้เผาไล่สัตว์เเละเเมลงนั้นหมดเเล้วชั้นกับคุณมาธาเลยต้องสลับเวรกันนอนในคืนนี้ เรามีเนื้อหมาป่าฮอนวูสฟ์เป็นมื้ออาหาร เอาจริงๆเรามีเนื้อเยอะจนสามารถกินได้อีกหนึ่งถึงสองมื้อเลยเเต่อย่างที่คุณมาธาว่าเราเสียเครื่องเทศไปเยอะกับมื้อนี้เเล้วเลยไม่หวังจะได้กินอีกล่ะนะ ในตอนนี้เรายังล้อมวงกินเนื้อที่เสียบไม้ย่างอยู่ "การล่าครั้งนี้เป็นไปได้ด้วยดีเลยนะ"คุณมาธากัดเนื้อนุ่มเข้าปากก่อนชวนคุย "คะ เป็นเพราะเอลมารีนบอกจุดอ่อนของมันละนะ"นิซ่าหันมาทางชั้น "ฮะฮะ ชั้นอยู่กับเเมลงน่ะเลยพอรู้อะไรเเบบนี้ เเต่ถ้าไม่มีระเบิดของลูน่าก็ลำบากนะ" ชั้นโยนไปหาลูน่าที่นั่งเเทะเนื้ออย่างเมามันอีกต่อนึง "ฮี่ฮี่ เค้ามีประโยชน์ใช่ไหมล่ะ" นางว่าขึ้นด้วยหน้าที่เลอะไปหมดจนนิซ่าหยิบเอาผ้าของเธอไปเช็ดให้เเทน "เอลมารีนในกรณีที่ไม่มีระเบิดของลูน่า เธอคิดจะทำยังไง" คุณมาธาตั้งคำถามขึ้นมาให้ขบคิดกัน ทำให้ทั้งวงเงียบกันสักพัก "ก็มาพาตัวเค้ามาจัดการไงล่ะ"ลูน่ายกมือขึ้น พร้อมคำตอบที่ทุกคนเหนื่อยใจไปตามๆกัน "อืม คงต้องล่อให้มันยกตัวขึ้น..ลองขึ้นไปบนต้นไม้ให้มันยกตัวตามละมั้งคะ"ชั้นลองเสนอวิธีขึ้น "อืมๆ เป็นชั้นก็คงใช้วิธีงัดมันขึ้นมานั้นเเหละ"คุณมาธาเสนอวิธีของตน ที่ทำเอาคนที่เหลือเหงื่อตกตามๆกัน เเถมจะต้องคิดเหมือนกันว่า ใครมันจะไปงัดตะขาบยักษ์นั้นได้กัน กลางดึก ที่มีดวงจันทร์สีฟ้าใสตามฤดูลอยกลางฟ้ามืดสนิทไร้เเสงดาว ชั้นโยนกิ่งไม้เติมเข้ากองไฟเรื่อยๆอยู่นั้นก็มีเงาคนเข้าหาชั้น ก่อนชั้นจะมองไม่เห็นอะไรด้วยความมืดที่ถูกปกคลุมด้วยผ้าห่ม.. "ลูน่า"ชั้นคว้าไปจับคนที่อยู่ในผ้าห่มด้วยกันตอนนี้ จนสายตาชั้นปรับกับความมืดได้ก็เห็นว่าเป็นเจ้าตัวจริงๆ "ฮะฮะ สุดยอดเลยรู้ได้ยังไงเนี่ย" ก็เพราะไม่คิดว่าจะมีใครเล่นอะไรเเบบนี้ไง "ดึกเเล้วนะไม่นอนหรือไง" "เค้านอนไม่หลับอะ" "หรอ งั้นมานั่งอยู่ด้วยกันก็ได้นะ"ชั้นดึงผ้าห่มออก เป็นการห่มเเค่ช่วงไหล่ลูน่าก็มุดผ้าห่มโผล่มานั่งตักกันชะงั้น "เค้านั่งตรงนี้" "อะ อืม" ต่อหน้าการช้อนตามองของลูน่านี่ มีเเต่คนที่ต้องทำตามไปซะหมดเลยเเหะ นิซ่าก็ดูเเลเเทบจะเป็นคุณเเม่เลย "ตะขาบเมื่อตอนกลางวัน ตัวใหญ่มากเลยเนอะ" "อ่า ชั้นเองก็พึ่งเคยเห็นครั้งเเรกเลย"ถ้ามันยกตัวสุดน่าจะสูงกว่าต้นไม้หนึ่งถึงสองเท่าได้เลย "เนอะ นี่รีนเมื่อกลางวันเค้าพยายามมากเลยนะ" "นั้นสินะ"ลูน่าหันมาหาชั้นก่อนคว้ามือชั้นไปวางบนหัวตัวเอง "ชมๆ ชั้นหน่อยสิ"เอ๊ะ ถึงจะตกใจหน่อยๆเเต่ชั้นก็ลูบหัวเธอให้ตามคำขอ "เก่งมากเลย ลูน่า"ชั้นว่าพร้อมลูบหัวไปด้วย "งื้อ ดีจัง" ลูน่าหลับตาพริ้มเคลิ้มไปกับมือที่ลูบผ่านไปตามเส้นผม "เซล่า..คุยอะไรให้เธอฟังบ้าง ลูน่า" "หืม ก็ประมาณว่า รีนทั้งเก่ง ทั้งฉลาด กระทั้งก่อนวันที่เธอจะไปก็มาเล่าเรื่องคืนวันนั้น.." "โอเคๆ พอได้เเล้ว"ชั้นปิดปากเธอเเทบไม่ทัน "งั้น เธอนึกยังไงถึงมาเข้าหาชั้นตอนที่เซล่าไปเเล้วน่ะ" "ก็ปกติเเล้วรีนจะอยู่กับเซล่าเเทบตลอดเลยใช่ไหมล่ะ" อ่าก็จริงนะ "รีนอาจไม่รู้ เเต่มีคนที่สนใจรีนอยู่เยอะเลยนะในหมู่บ้าน" "จริงเหรอเนี่ย" เพราะไม่ค่อยได้สนใจคนอื่นๆเท่าไหร่ เป็นงั้นเองหรอเนี่ย "เพราะงั้น ทุกคนเลยคิดว่าเป็นโอกาส" "เอ๊ะ ทั้งที่ชั้นเป็นคนรักของเซล่าเเล้วอะนะ" "? ก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไรนี่นา ทุกคนก็อาจจะคิดเหมือนเค้าก็ได้ ที่เเค่รักกันจะสี่หรือห้าคนก็ไม่ใช่ปัญหา อีกอย่าง.." "อีกอย่าง?" "เรื่องของพวกรีน..ยังไม่บอกให้คนอื่นรู้นี่น่า" "จะว่าไปก็ใช่เเฮะ"เรายังไม่ได้บอกใครเรื่องของเราเลย ชั้นก็นึกว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวเลยไม่นึกจะต้องป่าวประกาศ "อืม ชั้นคิดว่ามันเป็นเป็นเรื่องส่วนตัวน่ะ"ชั้นบอกก่อนก้มไปหาลูน่าบนตักที่เงยหน้ามองกัน "หรอ ถ้าเป็นเค้าจะวิ่งประกาศทั่วหมู่บ้านเลยละ" "ฮะฮะ งั้นเหรอ" ยังไงก็เหอะ ชั้นรู้สึกว่ายังไงก็ไม่มีทางคิดเชิงชู้สาวกับลูน่าได้เลย ไม่ใช่เพราะเธอเเค่มีรูปลักษณ์เป็นเด็ก เเต่เธอก็มีความไร้เดียงสาด้วยเเถมพวกเรายังไม่มีเวลาให้รู้จักกันมากนัก "นี่ลูน่า.." ในตอนที่นึกอยากจะพูดคุยให้ชัดเจนไปเลยก็กลายเป็นว่าคนผมเขียวตรงหน้าก็หลับไปเเล้ว ชั้นเลยเลือกจะอุ้มเธอไปนอนรวมกับคนอื่นๆ ทำให้คุณมาธารู้สึกตัวทันที เเต่ชั้นก็บอกให้เธอนอนต่อไปเพราะคุณมาธาพึ่งสลับเวรกับชั้นไปไม่นานนี่เอง ตอนเช้า คุณมาธาก็ผัดเนื้อวูสฟ์กับผลไม้ที่เหลือจนหมดเป็นมื้อเช้า โดยพวกนิซ่าบ่นเล็กน้อยเรื่องเเมลงกัด พวกเราเดินทางอีกครึ่งวันก็เจอกับกลุ่มล่าอาหารที่มาหาอาหารพอดี ทำให้เราได้เเบ่งผลไม้มากินนิดหน่อย ชั้นได้คุยกับคู่หูของชั้นที่เอาผลไม้มาให้กันเล็กน้อย "นี่จ๊ะ ผลไม้ที่ชั้นหามา" "ขอบคุณนะ วิเวียน" "จ๊ะ งั้น..ขอตัวนะจ๊ะ" หลังประโยคนั้นวิเวียนก็วิ่งฝุ่นตลบหายไป "หนึ่งในคนที่ 'จ้องงาบ' รีนอยู่ก็มีเธออยู่ด้วยน้า" ลูน่าที่อยู่ๆก็โผล่มาอยู่ข้างหลังมากระซิบขึ้น "เอ๊ะ จริงเหรอ" เราเป็นคู่หูออกล่ากันมาตั้งหลายปี พึ่งจะรู้เนี่ยเเหละ "ไม่รู้ตัวจริงๆเหรอเนี่ย"ลูน่าเดินออกมาข้างหน้าพร้อมหยิบผลไม้ในถุงที่ชั้นถือไปกัดคำใหญ่ "มีเป็นกลุ่มหลายคนเลยละ ดูเหมือนจะคิดเเผนอะไรบางอย่างเร็วๆนี้ด้วยสิน้าา" "เเผน?อะไรละนั้น" ลูน่าไม่ตอบเเต่ทำเป็นไม่รู้เรื่องเดินนำไปเเทน "เดี๋ยวสิ ลูน่า" ชั้นพูดไล่หลังลูน่าพร้อมอุ้มถุงผลไม้ไปด้วย เราเเบ่งผลไม้ให้พวกคุณมาธาที่รอกันอยู่ก่อนเริ่มเดินทางอีกสักพักก็ถึงหน้าหมู่บ้าน ที่นั้นมีเด็กผู้หญิงผมสีดำยืนรออยู่ "พี่รีน!!เเม่ พี่รีนมาเเล้ว"ทันทีที่พวกชั้นเดินมาให้เห็น ก็มีเสียงตะโกนจากเด็กคนนั้นทันที พร้อมวิ่งเข้ามา นั้นคือน้องสาวที่น่ารักของชั้นเซริน นั้นเอง ชั้นยื่นถุงผลไม้ให้นิซ่า ก่อนรับตัวเซรินเเล้วยกขึ้น "ไง เซรินพี่กลับมาเเล้ว"ชั้นหยิบผลไม้จากถุงมาให้เธอ เซรินรับไปกัดคำนึงพร้อมปรับที่ให้เธอนั่งบนเเขนชั้นเเทน "ฮะฮะ พี่รีน ดีใจจังเลย" ชั้นเดินไปสวัสดีเเม่ที่มารอด้วยอีกคน "เป็นไงบ้างลูก สำเร็จด้วยดีสินะจ๊ะ" "เเน่นอนคะ เพราะหนูไปกับเพื่อนๆนี่คะ"ชั้นหันไปมองทุกคนด้านหลัง "งั้น คืนนี้ต้องมีฉลองสินะจ๊ะ" "เดี๋ยวหนูช่วยทำอาหารนะคะ" "หนูด้วย" พวกเราได้เดินกลับบ้านของเราหลังจากที่ไม่ได้กลับถึง3วัน... ------------------------------------

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more