Ep.10 ออกล่ากับพวกพ้อง
2704 Words
หน้าหมู่บ้านในยามเช้า พวกเรามารวมตัวกันก่อนออกเดินทาง เเหล่งที่อยู่ของตะขาบดำยักษย์นี่ต้องเดินทางจากหมู่บ้านไปอีกสามวันเห็นจะได้ พวกเราเลยมีการเช็ดของอย่างถี่ถ้วนอย่างดี
"ไม่มีขาดเหลืออะไรเเล้วสินะ งั้นออกเดินทางกันเลย.."คุณมาธาว่าก่อนจะเดินนำไปเเต่ว่า
"เดี๋ยวสิคะ" ชั้นอดไม่ได้เลยทักขึ้น
"หือ"
"ทำไม ลูน่า ถึงมากับเขาด้วยล่ะ"ชั้นเหล่มองคนผมสีเขียวอ่อนเเบกกระเป๋าใบใหญ่กว่าตัวที่มารอกับพวกนิซ่าตั้งเเต่เเรก เเต่เหมือนไม่มีใครคิดจะทักเรื่องเธอเลย
"พาเค้าไปด้วยไม่ได้เหรอ.." ลูน่าเดินมายืนตรงหน้าช้อนตาขึ้นมามอง ก่อนว่าด้วยน้ำตาคลอ
"ใช่เเล้วลูน่า น่าสงสารออก" นิซ่าเข้ามาโอ๋ลูน่าทันที ก่อนจะหันมาค้อนชั้นเสริมอีกคน
"ก็อย่างที่เห็นให้เธอตัดสินใจละกัน เอลมารีน" คุณมาธาโยนเรื่องให้ชั้นทันที ดูเหมือนว่าคุณมาธาคงทักเรื่องนี้ไปเเล้วเเต่ก็คงโดนเหมือนกันเเน่ๆ
"ชั้นคิดถึงความปลอดภัยอยู่น่ะ ที่ที่เรากำลังไปกันมันอันตรายนะ"
"เค้ารู้อยู่เเล้ว เค้าเลยจะมาช่วยเอลมารีนไงล่ะ อีกอย่างเค้าพอปกป้องตัวเองได้อยู่น้าา"ลูน่าว่างั้น
"เเล้วก็ เอ่อ ลูน่ายังอายุไม่มากพอจะออกเดินทางไกลอย่างนี้ไม่ใช่หรอ" ชั้นพยายามคิดอ้างเหตุผลต่างๆจนมาจบที่อายุนี่
"เค้าอายุเท่ากับเอลมารีนนะ"กับคำตอบที่เธอตอบมาทำชั้นอึ้งไปเลย ด้วยรูปลักษณ์ที่ตัวเล็กจนเหมือนเด็กมัธยมต้น นี่ขนาดยืนเทียบกันเธอยังสูงเกือบถึงไหล่ชั้นเท่านั้นเอง ชั้นจับไหล่ทั้งสองของเธอก่อน ก่อนเข้ามาพูดใกล้ๆ
"ลูน่า..เอาจริงดิ"
"จริงสิ เค้าไม่โกหกหรอกน้าา"
"ขอโทษนะ" เพราะไม่ได้คุยกันมากนักเลยไม่ได้รู้ว่าเธอจะอายุเท่ากัน
"งั้นตอนเราต่อสู้ ขอฝากซัพพอร์ตด้วยล่ะ"
"ซับ พอร?"
"เอ่อ หมายถึงฝากสนับสนุนเเนวหลังด้วยน่ะ"
"อือ เเน่นอน"
"เฮ้อ งั้นตามนั้นล่ะกัน เราออกเดินทางกันเถอะ"คุณมาธาถอดหายใจเล็กน้อยก่อนนำขบวนไป พวกเราเดินผ่านทางกลางป่าไปเรื่อยๆ โดยมีลูน่าวิ่งไปเก็บนู้นนี่จนเต็มกระเป๋าที่พกมา จนชั้นคว้าหมับที่หัวเธอไว้
"ลูน่าอย่าวิ่งไปวิ่งมาสิ"
"ฮะฮะ ขอโทษที"
"..คราวนี้คึกคักกว่าคราวก่อนอีกนะเนี่ย"คุณมาธาว่าขึ้น ทำให้นิซ่านึกอะไรขึ้นมาได้เลยพูดเปิดประเด็นขึ้น
"จะว่าไปคุณมาธาพูดเหมือนว่าเคยออกมาทำอะไรเเบบนี้มาก่อนเลยนะคะ"
"หืม นั้นสินะ" คุณมาธาหันมามองกันก่อนเล่าต่อ
"ครั้งก่อนมีเเค่ชั้นเอลมารีนเเละเซลาฟีมเอง"
"ครั้งก่อนล่าอะไรกันหรอคะ" ลูน่าที่วาปไปเดินข้างคุณมาธาตั้งเเต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ต่อสนทนาขึ้นอีก
"คราวนั้นเป็น ฝูงหมาป่าสีเทาน่ะ"คุณมาธาหันมามองชั้นอีกครั้ง
"ครั้งนั้น พวกเอลมารีนจัดการไม่ได้เเม้เเต่ตัวเดียวเลย"
"เดี๋ยวสิ นั้นมันเมื่อ10ปีก่อนเลยนะ ครั้งนี้ นี่เเหละชั้นจะเเก้มือเเทนเซล่าเอง" ชั้นว่าเเล้วจะต้องเอามาล้อกัน เมื่อครั้งก่อนด้วยพวกเราไม่เคยได้สู้กับศัตรูที่เคลื่อนไหวเร็วมาก่อน หลังครั้งนั้นเราก็ฝึกอย่างเข้มข้นมาตลอด มาครั้งนี้จะต้องถึงขั้นช่วยจัดการตะขาบดำยักษ์ให้ได้เเน่ๆ
ขณะนั้นเอง คุณมาธาคว้าลูน่าพุ่งตัวลงพุ่มไม้ใกล้ๆทันที ก่อนจะส่งสัญญาณให้พวกชั้นหลบเข้าป่าเหมือนกัน เพื่อหลบสิ่งตรงหน้า
นั้นคือ หมาป่าสีเทา3-4ตัว
"ค่อยๆย่องผ่านไปล่ะ" พวกเราพยักหน้า ก่อนค่อยๆคลานกันไปโดยเลี่ยงการปะทะ เพราะเป้าหมายของเราไม่ใช่การล่า เราเเค่จะผ่านไปเท่านั้น โชคดีที่ทางที่เราเลี่ยงไปเป็นทางใกล้เเม่น้ำเสียงของเเม่น้ำกลบเสียงพวกเราทำให้หมาป่าไม่รู้ตัวก่อนเราจะเเยกตัวออกไปได้
พวกเราเดินเลียบไปตามทางเเม่น้ำ จนดวงอาทิตย์จะเริ่มตก เราตัดสินใจจะพักข้างเเรมที่เเถวนี้ก่อน
"งั้นเราจะเเยกไปหาอาหารมื้อดึกนี้ อย่าไปไกลกันนักล่ะ" คุณมาธากล่าวสรุปก่อน เราจะเเยกกันไปหาของกินอย่างที่นัดเเนะกันไว้
ขณะที่ชั้นมองผลไม้ที่จำได้ว่าน่าจะกินได้ ก็มีเงาคนเดินตามมา นั้นก็คือ ลูน่า นั้นเอง
"ลูน่า คุณมาธาให้เเยกออกหาของกินไม่ใช่หรอ"
"ถ้าอาหารละก็ เค้ามีอยู่เต็มกระเป๋าเลยละ เอลมารีนเองก็มีอยู่เหมือนกันไม่ใช่หรอที่ [สไลม์] น่ะ"
"..การหาของกินไปทำด้วยกัน มันสนุกกว่านะ"
"สนุกหรอ เค้าไม่เข้าใจอะ"
"งั้นเหรอ งั้นเธออาจจะเข้าใจจากการเดินทางครั้งนี้ก็ได้นะ"
"เเล้ว 'เสร็จ' เนี่ยเค้าจะเข้าใจด้วยไหม" ลูน่าเดินเข้ามากระเเซะก่อนจะมากระซิบ ชั้นตอนที่ก้มดูเห็ดที่อยู่ตรงพื้นอยู่
"... ลูน่า เธอได้ยินมาจากไหนเนี่ย" ถึงจะพอเดาได้ก็เถอะ
"ฮี่ ฮี่ ลองเดาดูสิ"
"งั้นเป้าหมายของเธอคืออะไรกันเเน่ล่ะ" หลังคำถามนั้น ลูน่าก็ไม่ตอบอะไร พวกเราได้เเต่ยืนมองกันเงียบๆจนได้ยินเสียงลมพัดผ่าน
"ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร" ชั้นหันไปเก็บเห็ดต่อ ก่อนลูน่าจะมานั่งใกล้ๆเก็บดอกเห็ดอีกคน
"พวกเอลมารีนกับเซล่าเป็นคนรักกันเเล้วสินะ"
"ก็ตามนั้นเเหละ"
"เหรอ" นี่เซล่าไปเล่าอะไรให้ลูน่าฟังบ้างเนี่ย เเต่ว่านะ
"ลูน่า หรือเธอชอบเซล่างั้นเหรอ"
"เค้าชอบทั้ง เซล่ากับเอลมารีน ทั้งนิซ่าด้วย"
"ลูน่า.."
"อ่า คือ เค้ามีเพือนไม่กี่คน หนึ่งในนั้นคือเซล่าละนะ" อ๋อ..
"ไม่ต้องห่วงหรอก ชั้นว่าความสัมพันท์กับคนอื่นๆ ก็คงไม่เปลี่ยนมากนักหรอก"
"จะเป็น อย่างงั้นเหรอ"
"อือ เเน่นอน"
"เเต่ เค้าคิดอะไรได้อย่างละ" ลูน่าถือเห็ดเต็มสองมือ ก่อนเอามาถือไว้ระหว่างกลาง เห็ดที่ชั้นถือไว้อันนึง
"ถ้าเค้าเป็นคนรักด้วยอีกคน รวมเป็นสามเค้าก็จะมีความสุข"
"เดี๋ยวๆ"
"ไม่ได้เหรอ"
"ก็ต้องไม่ได้สิ"
"ทำไมล่ะ" จะว่าไปโลกนี้มันก็มีเเนวคิดเกี่ยวกับการมีคนรักหลายคนได้นี่นะ
"ชั้นจะมีคนรักเเค่เซล่าเท่านั้น"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย พ่อของเนเรียก็มีคุณเเม่ตั้งสองคน"
"เรื่องเเบบนั้น เราควรคุยตอนที่เซล่าอยู่ด้วยนะ"
"ถ้า เซร่าตกลงก็เเปลว่าได้?"
"ถ้าถึงตอนนั้น เซร่าตกลง..เเล้วตัวเธอยังไม่เปลี่ยนใจ"
"เค้าไม่เปลี่ยนใจหรอน้า"
"จ้าๆ ว่าเเต่เห็ดนี้กินได้ใช่ไหม"ชั้นหยิบเห็ดที่เราถอนออกมาให้ลูน่าดู
"เห็ดพิษ กินเเล้วตายสถานเดียวละ"
"อ้าว เเล้วลูน่ามาช่วยเก็บมันทำไมเนี่ย"รู้อยู่เเล้วยังมาเก็บกันอีก
"อ้าวนึกว่า รีนอยากกินชะอีก เค้ากะจะทำให้ยาเเก้พิษไว้ให้นะ"
"ไม่ๆ ชั้นจะกินมันทำไมเล่า" ชั้นคว้าเห็ดในถุงมาโยนทิ้งทั้งหมด
"เค้ารับรองว่าต้องทำยาเเก้พิษให้เเน่นอน"
"ก็บอกว่าไม่กิน..ลูน่า" ชั้นพุ่งคว้าตัวลูน่าทันทีก่อนจะเเอบที่ต้นไม้ใหญ่ เพราะชั้นสังเกตุเห็นหมาป่าสีเทาไวๆเมื่อกี้
"อือๆ"ลูน่าดิ้นไปมาเหมือนชั้นจะจับเเรงไปหน่อย
"ขอโทษ เเต่มีหมาป่าสีเทาอยู่เเถวนี้.."ขณะที่ชั้นพูดอยู่นั้นก็สบตากับ หมาป่าสีเทาตัวนึงที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ ทันทีที่มันสังเกตุเรา มันก็หอนเรียกพวกทันที มีหมาป่าสองสามตัวมารวมตัวจากการเรียกนั้น
"ลูน่า หลบไปข้างหลังก่อน" ชั้นเดินหน้าเอาตัวบังลูน่าไว้ ก่อนเรียก [สไลม์] มา พร้อมดึงหอกออกมาเตรียมต่อสู้ จากที่เคยต่อสู้กับหมาป่าขนดำครั้งก่อนเลยเลือกเน้นใช้ระยะในการต่อสู้ดีกว่า
เราจดจ้องหาจังหวะ หมาป่าตัวนึงพุ่งเข้ามา ชั้นยกท่อนหอกงัดขึ้นซัดมันจนลอย ก่อนมีอีกตัวพุ่งเข้ามาระยะใกล้เหมือนเอาอีกตัวเป็นตัวล่อ เเต่ก็หันไปสะบัดปลายหอกเข้าใส่ปาดหน้ามันเลือดไหลเป็นทางเเละล้มลง หมาป่าอีกตัวเลยวิ่งหนีไปพร้อมอีกตัวที่วิ่งเซๆตามไป ทำให้จบลงเเค่นั้น
"ตาย..ตัวนึงสินะ" ชั้นเอาหอกจิ้มๆดูเพื่อเช็คให้เเน่ใจว่าตายเเล้วจริงๆ
"เนื้อหมาป่ากินได้สิน้า"
"นั้นสินะ วานมาช่วยกันหน่อยสิ" ชั้นกับลูน่าช่วยกันเเบกหมาป่าไปพร้อมกับผลไม้ที่ชั้นเก็บจำนวนนึงมายังจุดนัด เเม้ชั้นจะเเบกไปได้ด้วยตัวคนเดียวก็เถอะ เเต่การปล่อยให้มีการร่วมมือเกิดขึ้นก็นับว่าดีกว่า เเต่ระหว่างทางเราก็เห็นคุณมาธาที่มายืนรออยู่เหมือนรู้สถานการณ์
"อ้าว ไปเเก้ตัวมาเหรอ"
"ฮะฮะ ก็หนูบอกเเล้วไง"
"ว่าเเต่ เนื้อหมาป่าคาวมากเลยนะ จะเอาไปทำอาหารได้เหรอ พวกเราไม่ได้พกของดับกลิ่นคาวมาด้วยสิ"
"งั้นเหรอคะ" จะว่าไปเราก็เคยกินตอนที่มันปรุงมาเเล้วทั้งนั้นนี่นะ
"เค้ามีของที่ดับกลิ่นได้อยู่นะ" ลูน่าโผล่จากด้านหลังก่อนบอกขึ้น
ดังนั้นหลังพวกเราลอกหนังกับขนหมาป่า ถ่ายเลือดที่เเม่น้ำพร้อมผ่าเอาเครื่องในออก ลูน่าค้นกระเป๋าใบใหญ่ของเธอโยนของต่างๆมากมายจากกระเป๋า จนยกขวดยาที่ทำจากไม้ไผ่ขึ้นมา
"นั้นเหรอยาที่ว่า"นิซ่าเก็บของที่ลูน่าโยนออกมารวมกันเป็นที่อยู่ ให้ความสนใจกับยาที่ว่า
"ใช่เเล้วล่ะ นี่คือ ยาดับกลิ่น สูตรพิเศษของเค้ายังไงล่ะ"
"สูตรพิเศษเหรอ?" รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดียังไงไม่รู้
"มันจะกินได้ใช่ไหมเนี่ย"ชั้นถามให้เเน่ใจ
"เเน่นอน เค้ากินคนเเรกให้ดูเลย"
"เอาตามนั้นนะ" ในหัวชั้นตอนนี้คิดถึงเส้นทางที่จะเเบกลูน่ากลับหมู่บ้านไว้ชะเเล้ว ชั้นยังจำโหลยาดองในตอนวันเกิดได้อยู่นะ ลูน่าชะโลมยาดับกลิ่นสูตรพิเศษนั้นจนทั่วทั้งชิ้น ก่อนเราจะเลือกเป็นการหั่นเป็นชิ้นหนาๆเอาไปย่างกับกองไฟที่จุดด้วยสกิลไฟบอลของนิซ่า คุณมาธาเอาผลไม้หวานบางส่วนมาหั่นเเล้วผัดกับเครื่องปรุงเล็กน้อยที่เตรียมมาก็อร่อยเเล้ว กลายเป็นว่าพวกเราสี่คนกินเนื้อหมาป่าไปทั้งตัวในมื้อเดียวถึงตอนเเรกชั้นจะระเเวงอยู่นิดๆก็เถอะ ในตอนกลางดึกพวกเราเอาผืนผ้ามาปูเป็นพื้นก่อนนอน โดยเผาไม้ที่มีกลิ่นไล่เเมลงกับพวกสัตว์ไว้ด้วย ทำให้พวกเเมลงเเละสัตว์ไม่มากวนใจ จนถึงตอนเช้า ชั้นตื่นขึ้นมามองเห็นคุณมาธาที่นั่งคุมกองไฟอยู่
"อรุณสวัสดิ์คะ คุณมาธา"ขณะที่ชั้นดันตัวขึ้นนั่งเเต่รับรู้ได้ถึงน้ำหนักถ่วงจนลุกไม่ขึ้น หันไปดูที่ต้นเหตุคือลูน่าที่มากอดชั้นต่างหมอนอยู่
"ลูน่าไหงมาอยู่นี้เนี่ย" เมื่อคืนเธอนอนถัดจากนิซ่าไปอีกเเท้ๆพอหันมองหานิซ่าก็เห็นเธอนอนกลิ้งไปอยู่ที่ปลายเท้าพวกเราเเล้ว ชั้นพยายามเเก้จากมือกาวของคนผมเขียวที่ตามมาเอาหน้าซุกไซร้กัน จนสุดท้ายเธอก็ไปกอดนิซ่านอนต่ออีก
ชั้นลุกไปตักน้ำล้างหน้าล้างตาก่อนจะเห็นอะไรเคลื่อนไหวในน้ำ เลยพุ่งตัวตักช้อนมันด้วยมือจนลอยขึ้นไปดิ้นบนชายฝั่ง มันคือปลานั้นเอง
"ตกใจหมดเลย เอลมารีน นั้นปลาหรอ" คุณมาธาลุกขึ้นมาดูทางชั้นทันทีก่อนช่วยจับปลาที่ดิ้นอยู่
"ดีเลย จับอีกหลายๆตัวสิ เอามาย่างเป็นมื้อเช้า"คุณมาธาเลือกทุบหัวปลาให้มันไม่ทรมาณมากนัก
"รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหมีอยู่เลยคะ"ถ้าปลาที่จับมาได้เป็นเเชลม่อนนี่ใช่เลยนะชั้นต้องไปขุนตัวก่อนจำศีลด้วยไหมเนี่ย
"หือ ยังไงหรอ"
"เปล่าคะ ไม่มีอะไร" ชั้นว่าก่อนช้อนปลาอีกตัวขึ้นไปบนฝั่ง จนพวกลูน่าตื่นขึ้นมาชั้นก็จับได้4-5ตัวเเล้วกำลังเตรียมเสียบไม้ย่างอยู่
"โห ปลาย่างเหรอ" ลูน่าคลานสี่ขาพุ่งเข้ามาทันทีจนชั้นต้องยกปลาหนี
"ไปล้างหน้าก่อนไหม"
"งือ อรุณสวัสดิ์" นิซ่างัวเงียเดินมาทักทายกัน เเล้วก็เดินไปล้างหน้าที่เเม่น้ำกับลูน่า
หลังเรากินปลาย่างพร้อมดับกองไฟเรียบร้อย เราก็เริ่มออกเดินทางอีกครั้ง จนเห็นภูเขาที่ตั้งกั้นเขตป่าอยู่ไกลๆ
"หลังจากเข้าเขตภูเขา จะมีพวกมอนเตอร์อยู่มากขึ้นเเล้วนะพยายามอย่าเเยกออกจากกลุ่มล่ะ" คุณมาธาว่าขึ้นให้พวกเราเตรียมพร้อม พวกเราก็พยักหน้าตอบเงียบๆ ก่อนคอยระวังสิ่งรอบตัวมากขึ้น
"คุณมาธา พวกมอนเตอร์กับพวกสัตว์นี่ไม่เหมือนกันสินะ" นิซ่าว่าขึ้นทั้งเตรียมท่าชักดาบไว้ด้วย
"อืม พูดถึงความเเตกต่างก็มีหลายประเภทนะ"คุณมาธาหันมายกมือไล่ตามประเภทให้ฟัง
"พวกเเรกคือรูปร่างเป็นสัตว์ มีทั้งที่เป็นเหมือนสัตว์ธรรมดา หรือสัตว์หลายตัวผสมกันพวกนี้จะมีนิสัยดุร้าย เข้ามาโจมตีมนุษย์ก่อนเเล้วไม่ค่อยหนี
พวกสอง สัตว์มายา พวกมังกร พวกที่มีสินเเร่ตามตัวหรือพวกที่ใช้สกิลธาตุได้
พวกสามคือ อสูร ส่วนใหญ่จะรูปร่างเป็นมนุษย์ เเต่ก็มีลักษณะที่ดูยังไงก็ไม่ใช่มนุษย์เช่นพวกมีเขา มีหาง มีปีกอะไรพวกนี้
"อ๋อเเล้วก็มี.." ขณะที่คุณมาธาอธิบายอยู่ๆก็ชักดาบไปฟันต้นไม้ข้างทางทันที ก่อนที่มันจะมีเปลือกไม้งอกเป็นรูปร่างคล้ายเเขนขางอกขึ้นมา เเล้วล้มลงไปเพราะโดนตัดเป็นสองท่อน
"พวก ที่สามารถเเปลงเป็นสิ่งต่างๆได้ พวกนี่ไม่ค่อยโจมตีก็จริงเเต่ก็เป็นประเภทที่ทำให้พวกเราหลงทางด้วยเหมือนกันหรือสร้างภาพมายาได้"
"ประเภทนี่จะระวังยังไงดีคะ"ชั้นถามอย่างสงสัย
"อืม ยากนะ เอาเป็นว่าถ้ารู้สึกว่าเดินวนอยู่ที่เดิม หรือเหมือนเราทำอะไรซ้ำๆอยู่ ให้ลองสังเกตุต้นไม้หรือของที่มีลักษณะเเตกต่างกับต้นไม้หรือของรอบๆ น่าจะเป็นที่นั้นล่ะ"
"เข้าใจเเล้วคะ"
"เเล้วก่อนอื่นจุดเเตกต่างของพวกมอนเตอร์กับสัตว์ป่าคือ สกิล พวกมอนเตอร์ส่วนใหญ่จะสามารถใช้สกิลได้ เเละในตัวของมอนเตอร์จะมีสิ่งที่เรียกว่า หินเวท ในตัวมันด้วย" คุณมาธาเดินเข้าไปที่ต้นไม้นั้นก่อนฟันเข้าใส่ท่อนไม้จนเจออัญมณีสีเขียวขุ่นก้อนนึงที่เธอหยิบมาให้ดูกัน
"เเต่ละตัวก็จะมีหินเวทที่มีสีเเละรูปร่างเป็นเอกลักษณ์ เเละมันเอาไปทำอะไรได้หลายอย่าง เช่นการทำอาวุธที่มีคุณสมบัติพิเศษก็ต้องใช้หินเวทจากมอนเตอร์ที่มีสกิลตามที่ต้องการ เอาล่ะเราไปกันต่อเถอะ"จากนั้นเราก็เริ่มเดินเข้าไปบนทางภูเขาต่อไป...
------------------------------------
- Writer
