Ep.6 วันเกิดกับเอลมารีน
2053 Words
ในหมู่เด็กๆที่วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ตอนที่มีคำถามเกิดขึ้นว่า "โตขึ้นอยากจะทำอะไรกัน" เด็กๆเเต่ละคนมีคำตอบที่หลากหลาย อยากอยู่กลุ่มเย็บปักบ้าง กลุ่มเพาะปลูกบ้าง เเต่มีเด็กผู้หญิงคนนึงที่กอดคันธนูไม้ที่ขนาดยาวเท่าตัวพูดขึ้นด้วยเสียงที่สดใสว่า "หนูน่ะ อยากเป็นนักผจญภัย" สร้างเสียงหัวเราะให้กับเด็กคนอื่นๆเพราะที่เธอพูดก็เหมือนเรื่องเพ้อฝัน จนเด็กคนนั้นเริ่มน้ำตาซึมอยากหนีไปให้พ้นๆจากตรงนี้ ในตอนนั้นก็มีผู้ใหญ่อีกกลุ่มนึงที่เหมือนมาเป็นครอบครัว
"เเล้วรีนละ โตไปอยากทำอะไรหรอจ๊ะ" คนที่น่าจะเป็นเเม่คนนั้นหันไปถามเด็กผู้หญิงรุ่นคราวราวเดียวกันที่โดดเด่นด้วยผมสีเงิน เเละมีออร่าดูเป็นผู้ใหญ่ กำลังอ่านหนังสืออยู่บนที่นั่งใต้ร่มไม้ เด็กคนนั้นหันมามองเด็กคนนี้ก่อนหันไปตอบด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง
"หนูยังไม่มีอะไรที่สนใจเป็นพิเศษค่ะ เพราะอย่างงั้น หนูจึงนับถือคนที่พยายามทำในสิ่งที่ตัดสินใจไว้เเล้ว เเละการหัวเราะคนอื่นในเรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าอายมาก" สิ่งที่เธอพูดทำให้เสียงหัวเราะจนถึงเมื้อกี้เงียบลง ก่อนเธอจะลุกเดินจูงมือเเม่ของเธอเดินออกไป เเละหลังจากนั้นก็มีเด็กหลายคนมาขอโทษเด็กที่โดนหัวเราะใส่ทีหลังด้วย
ต่อมาครอบครัวพวกเธอมาเจอกันอีกครั้ง เหมือนว่าครอบครัวทั้งสองจะทำงานอยู่กลุ่มเดียวกัน ทำให้เธอได้มาเจอกับเด็กผู้หญิงผมสีเงินอีกครั้ง เธอจึงไม่รีรอเข้าไปชวนคุยทันทีในตอนที่ผู้ใหญ่กำลังพูดคุยกันอยู่
"ไง เรื่องตอนนั้นขอบคุณมากเลยนะ" เด็กคนนั้นยังอ่านหนังสืออยู่เหมือนเดิมเเต่หลังเด็กคนนั้นทักเธอก็หันขึ้นมามอง
"อ๋อ เด็กคนนั้นเองหรอ"
"เราก็เด็กเหมือนกันทั้งคู่นั้นเเหละ?"
"นั้นสินะ ยินดีที่ได้รู้จัก ชั้น เอลมารีน" เธอปิดหนังสือก่อนพูดเเนะนำตัวขึ้น
"ชั้น เซล่าฟีม ยินดีที่ได้รู้จัก"
.
.
.
เสียงนกที่หากินในตอนเช้าส่งเสียงดังเป็นเหมือนสัญญาณปลุกให้ตื่น เป็นฝันที่เเปลกดีที่ไปฝันไปถึงตอนที่เราได้พบกับรีนครั้งเเรกตอนเด็กๆ ชั้นตื่นขึ้นบนเตียงก่อนบิดขี้เกียจ ลุกขึ้นมาพับผ้าห่ม เเละเดินลงไปข้างล่างพร้อมกลิ่นอาหารที่เเม่ซาร่ายกมาจากเต็นท์ครัวของหมู่บ้าน
"ขอบคุณนะคะ"
"เอาละมากินกันเถอะจ๊ะ" เเม่ซาร่าทักเเม่วาเรียที่นั่งอยู่หน้าเต๊นท์ให้มากินข้าวกัน ระหว่างกินข้าว
"วันนี้เซล่ามีอะไรทำไหม"เเม่วาเรียว่าขึ้น
"มีคะเดี๋ยวหลังจากกินข้าวเสร็จหนูก็ออกไปเเล้ว"
"เเล้วจะกลับเมื่อไหร่หรอจ๊ะ"เเม่ซาร่าถามขึ้นมาบ้าง
"ไม่รู้คะ เเต่เสร็จเเล้วจะรีบกลับมานะคะ" ชั้นยกจานไปล้างก่อนเดินกลับเข้าห้องมาเเต่งตัว อย่างเร่งรีบ เพราะธุระวันนี้คือหาของสำหรับวันคล้ายวันเกิดของเอลมารีนยังไงล่ะ วันสุดท้ายของฤดูขอบคุณป่าหรือคืออีกสองวันหลังจากนี้ นับเป็นวันที่ชั้นให้ความสำคัญมาก ชั้นเดินออกมาจากบ้านทันทีพร้อมกระดาษที่จดรายการของที่น่าจะเหมาะให้เป็นของขวัญเเก่รีน
เดิมทีเเล้วสำหรับวันเกิดของเหล่าเอลฟ์อย่างพวกเราไม่ได้มีอะไรพิเศษนัก เเต่สำหรับรีน นับเป็นวันสำคัญ เธอว่าเป็นวันที่บอกว่า เราได้ข้ามผ่านเรื่องต่างๆในชีวิตมาอีกปีเเล้วเหมาะเเก่การฉลองมาก ชั้นจึงหวังจะให้ของขวัญที่น่าจำจดให้เอลมารีนในอายุครบรอบ 98 ปีนี่
สิ่งเเรกที่ชั้นนึกถึงคือ ของที่หายากในป่า ตอนนี้คือฤดูขอบคุณป่า มีของมากมายที่เติบโตในฤดูนี้ เช่นดอกไม้หอมที่ทำให้หลับฝันดีเอ๋ย หรือดอกไม้สีสวยๆเอ๋ย ก็น่าสนใจในตอนที่ชั้นเดินในหมู่บ้านนั้นได้เจอกับเอลมารีนเข้า
"เซล่า ไงทำอะไรอยู่หรอ"
"เปล่า" ชั้นลนลานซ่อนกระดาษในมือ
"งั้นไปกับชั้นไหม กำลังจะไปชวนเซล่าพอดีเลย"
"เอ๋ ได้..ไม่ไม่ คือวันนี้ชั้นไม่ว่างน่ะ"
"ทำอะไรเหรอ ให้ช่วยไหม"
"อือ ไม่เป็นไรเเค่คนเดียวก็สบาย ขอตัวก่อนนะ ฮะฮะ" ชั้นรีบเดินเเยกตัวออกมาทันที รู้สึกผิดมากเลยที่ต้องมาโกหกรีนน่ะ เเต่มีความรู้สึกว่าการให้ของขวัญเเบบที่เธอไม่รู้ว่าเราเตรียมไว้ให้ รีนจะดีใจกว่าไหมนะ เเค่นึกถึงตอนนั้นก็ตื่นเต้นขึ้นมาเเล้ว เเต่ก่อนอื่นชั้นต้องออกหาของที่น่าจะเหมาะมาให้ได้ชะก่อน
เป้าหมายคือ หาของตามรายการนี้ให้ได้ก่อนทั้งหมดเพื่อมาคัดอีกทีว่าเอาอันไหนดี ชั้นใช้เวลาอย่างมาก รวบรวมของจนดวงอาทิตย์อยู่บนกลางหัว ชั้นกระโดดขึ้นบนต้นไม้หาผลไม้กินไปพลาง เเละเริ่มวิ่งกระโดดจากกิ่งไม้สู่กิ่งไม้ ไม่นานก็มาถึงทุ่งดอกไม้อย่างสุดท้ายในรายการ มันคือดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมที่ทำให้หลับฝันดี ชั้นเอาผ้าที่เตรียมไว้พันปิดจมูก เพราะดอกไม้นี่ถ้ามีอยู่เป็นทุ่งขนาดนี้ ทำให้หลับได้ทันทีเลย หลักฐานคือเหล่าสัตว์ที่หลับกันเกลื่อนทุ่งนี้ทั้งหมูป่าหมาป่า เเละนกหลายชนิด
"เอาล่ะนะ" ชั้นกระโดดลงพื้น เดินไปใกล้ทุ่งดอกไม้ขณะที่ชั้นกำลังก้มเก็บนั้น ลมก็พัดเข้าใส่จนเกสรฟุ้งขึ้นมา สักพักก็รู้สึกมึนหัว เปลือกตาค่อยๆหลับลงเรื่อยๆ สุดท้ายก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว
.
.
ตื่นขึ้นมาอีกที ชั้นก็อยู่ที่เต็นท์ขนาดเล็กในป่าเเล้ว พอออกไปก็เห็นลูน่าที่กำลังต้มอะไรสักอย่างอยู่
"นี่เธอ ลูน่า สินะ"
"งาย ตื่นเเล้วสินะ เอ้าดื่มนี่สินี่น้ำ"ลูน่าคว้ากระบอกไม้ไผ่ที่มีน้ำมาให้
"ชั้นหลับไปสินะ" ชั้นจิบน้ำที่ยื่นให้ไปอึกนึง
"ช่าย หลับข้างคุณหมูป่าเลยละ"
"เฮ้อ งั้นเหรอ เธอช่วยชั้นไว้สินะ ขอบคุณมาก"
"ไม่เป็นราย เค้ามาเก็บดอกหลับไหลอยู่เเล้ว ว่าเเต่เธอมานอนหลับที่ทุ่งนั้นไม่ได้หรอกน้า เค้าเเนะนำให้เอาเป็นทำเป็นชาดีกว่านะ"
"ชั้นไม่ได้อยากมาหลับสักหน่อย เดี๋ยวนะ เมื้อกี้เธอว่าชาอะไรนะ"
"ชาจากดอกหลับไหลงาย ชาหลับไหล ช่วยให้หลับสบายขึ้นเยอะเลย เเถมถ้าผสมหญ้าหวานเข้าไปได้จะหวานอร่อยเลยละ"
"นั้นน่าสนใจมากเลย ชั้นมีหญ้าหวานอยู่ เหลือเเค่ ดอกไม้หลับไหลสินะ" ชั้นหยิบกระเป๋าเตรียมเดินไปทางทุ่งดอกไม้อีกครั้งเเต่ก็ถูกลูน่าขวางไว้พร้อมเเก้วในมือ
"ยานี่จะทำให้เธอไม่หลับไปสักก่อน" ชั้นรับเเก้วสมุนไพรนั้นก่อนกระดกทีเดียวหมดเเก้ว
"อะ เค้าจะบอกว่าจิบไปนิดเดียวก็พอเเล้ว"
"เเล้วทำไมไม่บอกก่อนเล่า!!"
จากนั้นชั้นก็เก็บดอกไม้หลับไหลได้สำเร็จ เเละนำไปตากเเห้งเพื่อทำใบชาโดยให้ลูน่าเเนะนำอย่างใกล้ชิด หลังทำสำเร็จเห็นว่าเธอมีอะไรจะวานพวกชั้นหน่อยก็คงต้องช่วยอย่างเสียไม่ได้
เเต่ก็เพราะยาของลูน่าทำให้ชั้นนอนไม่หลับเลยในตอนกลางคืนจนมาถึงวันเกิดของเอลมารีน
ในวันนี้เป็นงานเลี้ยงเล็กๆที่มีไม่กี่คนนัก เพราะไม่ได้เป็นทางการอะไร จึงมีเเค่คนที่รู้จักกันเท่านั้น มีชั้น นิซ่า ลูน่า คุณมาธ่า เเค่นั้นเอง ขณะที่เรานั่งกินอาหารที่เตรียมกันไว้ ชั้นก็เอาโหลที่ใส่ใบชาหลับไหลผสมหญ้าหวาน ออกมายื่นให้รีน
"เอ๊ะ เจ้านี่คืออะไรหรอ"
"มันคือชาหลับไหลน่ะผสมหญ้าหวานลงไปด้วย ทำให้หลับสบายมากเลยละ"
"ชาหรอ ขอบใจนะ ชั้นชอบชามากเลยละ" ชอบมากเลยละ ประโยคนี้เหมือนดังอยู่ในหัว ดูเหมือนรีนจะชอบชามาก นี่เป็นความรู้ใหม่ของชั้นเลย
"นี่ส่วนของเค้านะ"ลูน่าเดินเข้ามาร่วมวงด้วยโดยอุ้มโหลใหญ่ๆเข้ามา
"เอ่อนี่คือ" ที่เธอนำมาคือโหลเเก้วใส ที่เหมือนดองอะไรไว้อยู่มากมาย จนไม่รู้ว่ามีอะไรบ้างเเต่เห็นเหมือนมีตัวหนอนลอยอยู่ด้วย!? ชั้นไม่รู้ว่ามันคืออะไรเเต่มันดูสยองมากเลย
"ยาดองเสริมกำลัง ยัง งาย ล่าา" ลูน่าผายมือเเนะนำเต็มที่ด้วยหน้ายิ้ม ผิดกับคนโดยรอบที่หน้าถอดสีไปตามๆกัน
"เสริมกำลังหรอ"รีน พูดพร้อมกลืนน้ำลายดังอึ่ก ถึงจะเห็นอย่างงี้รีนคงไม่ดื่มมันใช่ไหมเนี่ย
"เอ่อ มันดูยังไงอยู่นะ"เเต่ดูรีนก็รับมันไว้เเต่โดยดีถึงจะปั้นยิ้มอยู่หน่อยๆก็เหอะ หวังว่ารีนจะไม่นึกดื่มมันจริงๆหรอกนะ ที่ย้ำสองรอบเพราะมันดูสยองมากจริงๆ
"เอ้าๆ ทางนี้เองก็มีของให้เหมือนกันนะ"คุณมาธาว่าก่อนเอาโหลสุดสยองนั้น ลงไปวางข้างโต๊ะก่อนจะหยิบสร้อยเส้นนึง ที่ประดับด้วยพลอยสีฟ้ายื่นให้กับรีน
"มันคือสร้อยมานา"
"สร้อยมานา?"
"อื้อ มีความสามารถดูดซับมานาในเวลาปกติ เเล้วใช้สกิลในสถานการณ์ที่กำหนดได้ เช่นสกิลเปล่งเเสงในความมืด หรือ คนชำนาญหน่อยก็ใช้ใส่สกิลคุ้มภัยที่สามารถสร้างโล่เวทปัองกันได้ด้วยนะ
"เห ขอบคุณมากคะ"
"อันนี้ ที่ชั้นทำให้ไว้คือ การเปล่งเเสงของธาตุเเสง ตอนออกไปข้างนอกก็ไปหานักเวทที่ไว้ใจได้ใส่สกิลให้ละกันนะ มันยังใส่ได้อีกสองสกิลเลยละ"
รีนสวมสร้อยนั้นโดยมีคุณมาธาติดข้อต่อให้ที่คอ อยากเป็นคนที่ทำให้อย่างงั้นบ้างจัง เเต่ถึงอย่างงั้นก็ดูเหมาะกับเธอจริงๆพลอยสีฟ้าเข้ม เข้ากับสีตาของรีนมากเลย
"เอ๊ะ นี่เราต้องให้ของที่เรียกว่า ของขวัญ กับรีนด้วยหรอ" นิซ่าที่ถืออาหารเต็มทั้งสองมือ ว่าขึ้นด้วยตัวเธอพึ่งมางานอะไรเเบบนี้เลยไม่รู้อะไรเเบบนี้เลย
"เเน่นอนสิ มันเป็นเรื่องที่เเย่มากเลยนะที่ไม่เอาของมาให้เจ้าของวันเกิดเนี่ย" ชั้นกอดอกก่อนว่าขึ้น ชั้นถึงกับลำบากไปตะเวณหาของไปทั่วเลยนะ ยังไงชั้นก็นึกอยากเเหย่นิซ่าสักหน่อยเพราะดูเหมือนเธอเป็นคนเดียวที่ไม่ได้เตรียมของไว้
"ขะ ขอโทษชั้นไม่รู้อะไรเเบบนี้เลย" เธอวางอาหารลง ทำหน้าจ๋อยไปเลย
"น่าๆ ที่จริงวันนี้เเค่ได้ใช้เวลาร่วมกับคนสำคัญก็มีความสุขเเล้วละ เซร่าก็อย่าเเกล้งนิซ่าให้มากเลยนะ" รีนพูดเเทรกขึ้น
"อ่า ถ้ารีนว่างั้น ชั้นเลิกเเกล้งนิซ่าเเค่นี้ก็ได้"
"เดี๋ยวเมื่อกี้ คือเเกล้งกันเหรอ อะไรกัน"นิซ่าได้ยินเข้าก็ตบโต๊ะลุกพรวดขึ้นมาทันที ถ้าให้นับเเล้วก็เป็นอีกปีที่มีสิ่งที่น่าสนใจเข้ามามากมาย ทั้งเรื่องดอกเสน่หา ทั้งเรื่องพวกถ้ำมอง เรื่องนิซ่า นี่ก็ปีที่98ปีเเล้วอีก1ปี ชั้นก็ต้องออกไปจากหมู่บ้านนี้เเล้ว จะขอใช้เวลาร่วมกันกับพวกรีนให้คุ้มค่าจนกว่าจะถึงตอนนั้น ที่ชั้นจะพร้อมบอกบางอย่างกับเธอ...
--------------------------------------------
- Writer
