Ep. 5 ตัวจริงของคนร้ายกับนิซ่า
2199 Words
หลังเรื่องทั้งหมดจบลง พวกเราทั้ง เซล่า นิซ่า เเละคนอื่นๆ ก็ได้มาอาบน้ำสมใจ
"เรื่องวันนี้ ขอบคุณพวกเอลมารีนด้วยนะ"เนเรียที่กำลังลูบไล้ร่างตนเปิดบทสนทนาขึ้น
"ฮะฮะ ไม่เป็นไรหรอก ชั้นฝึกตัวเองเพื่อเวลาเเบบนี้นี่เเหละนะ" ชั้นหัวเราะกลบเกลื่อนความเขิน การมีคนมาขอบคุณต่อหน้ายังไงก็ไม่ชินจริงๆนั้นเเหละ
"นั้นสินะ พอเกิดเรื่องขึ้นก็รู้สึกได้เลยว่า เอลมารีนเป็นคนที่น่าสนใจกว่าที่คิดอีกนะ" เอลฟ์คนนึงที่โดดเด่นด้วยผมสีเทาว่าขึ้น ก่อนเหล่มองกัน
"นี่ๆชั้นสนใจเธอมาตั้งเเต่ ตอนที่เธอเริ่มฝึกเเลัวเหอะ ชั้นเคยเเอบดูตอนเธอฝึกการต่อสู้กับเซล่าฟีมด้วยนะ เเฮ่ก เเฮ่ก" ส่วนคนนี้พูดออกมาก่อนเริ่มหายใจเเรงเเปลกๆ
"ส่วนชั้นอยู่กับรีนมาตั้งเเต่เด็กเเล้ว ชั้นชนะ" เซล่าเท้าเอวประกาศก้องถึงชัยชนะของตน
"เดี๋ยวๆ ทำไมเธอมาเเข่งกับเขาด้วยเนี่ย" ทำเอาชั้นอดทักไม่ได้ สิ้นประโยคนั้นก็เกิดเสียงหัวเราะจากคนรอบวงอย่างเฮฮา ผิดกับนิซ่าที่นิ่งเงียบ เเช่น้ำอยู่ไกลจากกลุ่มชะอย่างงั้น
"นิซ่า เป็นอะไรหรือเปล่านะ" ชั้นเปิดประเด็นขึ้น
"ไม่รู้สิ เห็นเธอเงียบตั้งเเต่หลังจบเรื่องเเล้ว ไม่ใช่ว่าบาดเจ็บอะไรใช่มั้ย" เนเรียที่นึกเป็นห่วงเหมือนกันว่าเพื่อนเธอเป็นอะไรหรือเปล่า ก็เดินไปหานิซ่าทันที
"เนเรีย เปล่าชั้นไม่เป็นไร เเค่.."
"เเค่?"
"ชั้นว่า ชั้นน่าจะรู้เเล้วว่าใครเป็นคนถ้ำมอง"
"เอ๊ะ ใครกัน" ทุกคนหันมามองนิซ่าอย่างใจจดจ่อ
"ชั้นว่า คนที่เป็นถ้ำมองคือ.."
เเซ่กๆ เสียงหญ้าสั่นไหว ในทางตรงข้ามกับเเม่น้ำที่เราอยู่ทันที เรียกเสียงผวาจากคนอื่นๆจนถอยมาเกาะกลุ่มกันเเน่นเอี๊ยด
คนที่โผล่มาจากพุ่มไม้นั้น ออกมาในสภาพเต็มไปด้วยใบไม้ใบหญ้าเเละฝุ่นดินคือ สาวเอลฟ์ผมสีเขียวอ่อนซอยสั้น ร่างที่เล็กมาพร้อมเเว่นสีเเดง เเละเสื้อคลุมยาวเลยเข่าที่ดูเหมือนไม่พอดีตัวเอาซะเลย
"ลูน่า!!" คนบางคนทักขึ้น บางคนก็ลูบอกตัวเอง ในหมู่บ้านเรานั้นเเม้ประชากรจะน้อย เเต่ก็มีเนื้อที่หมู่บ้านขนาดใหญ่ ถ้าไม่ได้ทำหน้าที่เดียวกัน หรือรู้จักกันมาก่อนก็มีโอกาสที่จะไม่รู้จักกัน เช่นชั้นที่ไม่รู้จักคนที่ชื่อ ลูน่า คนนี้ กระทั่งนิซ่าชั้นก็พึ่งมารู้จักในเหตุการณ์นี้ด้วยซ้ำไป
"งาย ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าเลย" เธอโบกมือทักทายทุกคน
"ชั้นว่า ลูน่า นี่เเหละเป็นตัวจริงของคนถ้ำมอง"นิซ่าสะบัดมือชี้ไปที่คนผมสีเขียวตรงหน้าสร้างความตกใจไม่น้อยให้กับทุกคน
"เอ๋ เดี๋ยวๆ"
"จะว่าไป วันที่เราเจอโจรถ้ำมอง ลูน่าก็ไม่ได้มากับเรา.."
"เเต่ว่า ลูน่าไม่มีเหตุผลที่มาถ้ำมอง.. หรือว่า" บางคนเริ่มยกมือปกปิดร่างกายตน
"ถ้ำมอง? ไม่ใช่หรอกนะ เค้ามาหาของทำยาต่างหาก ก็เค้าทำหน้าที่รักษานี่นา" ลูน่าว่าพร้อมปัดใบไม้ใบหญ้าตามตัว ก่อนมองมาทางผู้ที่ชี้หน้าตัวอยู่ ดวงตาสีน้ำตาลที่สะท้อนภาพคนตรงหน้าก็เบิกกว้างขึ้น
"เอ๊ะ เธอคือคนน่ากลัวเมื่อตอนนั้นนี่นา" เธอชี้กลับทันทีเหมือนพึ่งนึกขึ้นมาได้
"เรื่องมันเป็นยังไงกันเเน่เนี่ย"เนเรียกุมขมับ ก่อนมองทั้งสองคนเหมือนอยากได้คำอธิบาย
"ในคืนวันนั้น เค้าออกมาหาสมุนไพรทำยา ด้วยทักษะของเค้า ที่สามารถรู้ตำเเหน่งคร่าวๆของสิ่งที่ต้องการหาได้ ในตอนที่เค้าหาอยู่นั้น ก็มีเสียงตะโกนเสียงดังน่ากลัวมาจากด้านหลังพอหันไปก็เห็นคนน่ากลัววิ่งเข้ามาหาอีก เค้าเลยวิ่งหนีออกมาโดยไม่ได้มองให้ดีซะก่อน" ลูน่าเล่าเรื่องในสภาพลงมาเเช่น้ำจนถึงไหล่ตั้งเเต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"ขอโทษละกัน ที่หน้าชั้นน่ากลัวน่ะ!!" นิซ่าพูดขึ้นด้วยเสียงหงุดหงิด โดยมีเนเรียปลอบอยู่ข้างๆ
"เฮ้อ สรุปเเล้วเป็นเรื่องเข้าใจผิดหรอเนี่ย" ชั้นพูดขึ้นด้วยความโล่งอกเเละลุกขึ้นเตรียมไปเช็ดตัวเเต่ก็ถูกนิซ่าดึงตัวไว้
"เอ๊ะ"
"ชั้นจะถูหลังให้นะ" ถึงจะพูดเเบบนั้นเเต่จริงๆก็เเค่เอาผ้าชุบน้ำเเล้วถูเท่านั้นเองทำด้วยตัวเองก็ได้เเท้ๆ
"ไม่เป็นไรหรอก"
"ไม่ได้ ชั้นอยากจะทำให้เเทนคำขอบคุณที่ช่วยชั้น" นิซ่าหยิบผ้าพร้อมดึงตัวชั้นขึ้นไปริมเเม่น้ำ จัดเเจงให้นั่งบนโขดหินใกล้ๆ เอาผ้าชุบน้ำเเละเริ่มถูเบาๆ
"วันนี้เอาจริงๆ..ชั้นกลัวเอามากๆเลยละ"สักพักนิซ่าเธอก็พูดขึ้นมาเเละเอาหน้าผากมาซบที่หลัง
"เหรอเเต่เธอก็จัดการพวกโจรได้ตั้งสามคนเลยนะ"
"นั้นมัน ฝีมือเเมลงของเอลมารีนต่างหาก ชั้นเเค่ป้องกันตัวก็เต็มกลืนเเล้ว" ก็ไม่น่าเเปลกใจอะไร เทียบกับเราที่เริ่มฝึกกันก่อนอายุ50เเถมมีคุณมาธามาช่วยเป็นคู่ฝึกสู้จริงย่อมต่างกันอยู่เเล้ว เเต่ถึงอย่างนั้นเธอก็มีความกล้าที่จะชักดาบออกมาต่อสู้ นับว่าน่าชื่นชมเเล้ว
"เเค่เธอมีความกล้าที่จะชักดาบออกมาต่อสู้ ก็นับว่าน่าชื่นชมเเล้วล่ะ" ชั้นพูดพลางกลับหลังหันมาลูบหัวนิซ่าอย่างลืมตัว
"เอ๊ะ ขอโทษเผลอตัวไป พอดีชั้นมักลูบหัวชื่นชมลูกน้องบ่อยๆ ไม่ใช่สิ คือชั้นอยากให้กำลังใจเธอน่ะ" ถึงกับลนลานเลยทีเดียว ติดนิสัยจากลูกน้องที่ชอบมาอ้อนให้ชมอยู่บ่อยๆซะเเล้ว เเต่เเทนที่นิซ่าจะหงุดหงิดหรือโวยวายสิ่งเธอทำคือนั่งก้มหัวให้ลูบเงียบๆ
"นิซ่า.." ยังไม่ทันได้ชักมือออก เซล่าก็พุ่งตัวขึ้นมาจากน้ำเเทบเหมือนบินได้
"เดี๋ยวสิ ชั้นเองก็พยายามเหมือนกันนะ ชมชั้น ให้รางวัลชั้นด้วยสิ" เซล่าเเทบจะคุกเข่าขอต่อหน้า จนสุดท้ายชั้นก็ใจอ่อนยอมลูบหัวเซล่าอีกคนจนพอใจ ดูเหมือนหลังจากนี้ การลูบหัวเพื่อชื่นชมจะกลายเป็นที่นิยมในกลุ่มสาวเอลฟ์นั้นก็เป็นเรื่องในอนาคตอันใกล้ต่อไป
ในตอนบ่ายหลังวันนั้นหลายวัน พวกเรากำลังซ้อมต่อสู้กับคุณมาธา ถึงจะพูดเเบบนั้นเอาจริงๆคือเราโดนคุณมาธา"ซ้อม" อยู่ฝ่ายเดียวเลย ทั้งที่เรารุม2ต่อ1เเท้ๆ ชั้นเข้าประชิดเเละให้เซล่ายิงสนับสนุนด้านหลัง เเต่ทั้งหมัดทั้งขาทั้งลูกธนู เธอหลบได้อย่างกะรู้การเคลื่อนไหวของเราอยู่เเล้ว โดยการโจมตีพวกเราไม่โดนเเม้ปลายผมเธอเลยสักนิดเดียวมาเป็นเวลาร่วมชั่วโมงเเล้วจนลุงมาค็อลเดินเข้ามาเเละทักขึ้น
"เฮ้ มาธา" เขาตรงมาตะโกนเรียกทันทีจนคุณมาธาหันไปมองลุงมาค็อล ถึงอย่างงั้นเธอก็หลบทั้งลูกธนูของเซล่ากับขาที่เตะเธอจากด้านหลังได้ทั้งที่ไม่มองด้วยซ้ำ เธอมีตาหลังหรือยังไงไม่สิระดับนี่มีตาทิพย์ซะมากกว่า
"มีอะไรหรอ มาค็อล"
"มีคนจะมาฝากให้เธอฝึกหน่อย"เขาว่าก่อนมีคนเดินตามมา คนนั้นคือ นิซ่า
"เอ๊ะ นิซ่า"
"หือ รู้จักกันอยู่เเล้วหรือ"
"คะ พวกเรามารู้จักกัน จากเรื่องก่อนหน้านี่"
"อ๋อ เธอคือ นิซ่า สินะรีนเล่าเรื่องของเธอให้ชั้นฟังเเล้วละ" คุณมาธา เดินไปหานิซ่าก่อนพูดเเนะนำตัว
"ชั้นชื่อมาธานะจ๊ะ"
"คะ รบกวนด้วยนะคะ" นิซ่าพยักหน้าหลายต่อหลายครั้งจนดูตลกเลย เนื่องจากมีนิซ่าเข้ามาร่วมกลุ่มคนใหม่เลย เริ่มจากการฝึกกล้ามเนื้อเบาๆก่อนไปนั่งกินอาหารที่บ้านของคุณมาธาในตอนค่ำ
เสียงเนื้อสัตว์เสียบไม้ที่ย่างบนเตาไฟดังซ่าา พร้อมส่งกลิ่นหอมตามลม ชั้นจับไม้พลิกไปมา เสียงน้ำผลไม้คั้นถูกเทลงเเก้วตามจำนวนคน
"เอลมารีน ชั้นเอาน้ำผลไม้มาให้"นิซ่ายกเเก้วน้ำผลไม้มายื่นให้
"เอ๊ะขอบ.."ยังไม่ทันได้ยื่นมือรับ เซล่าก็มาเเทรกกลางพร้อมเเก้วอีกใบ
"นี่ รีน เธอชอบน้ำจากลูกผลไม้นี่ใช่ไหมล่ะ"เธอยื่นมาให้ชั้นเเต่กลับหันไปมองทางนิซ่าซะอย่างงั้น นี่กำลังเเข่งอะไรกันหรือเปล่าเนี่ย
"เอ่อ สาวๆ ขอน้ำให้ทางนี้ด้วยสิจ๊ะ"คุณมาธาในชุดผ้ากันเปื้อนกำลังผัดอาหารอยู่ เเอบหัวเราะคิกคิกอยู่คนเดียวก่อนขัดศึกขึ้น นิซ่าเลยยกเเก้วของตนเองให้กับคุณมาธาไป
"เเล้วนิซ่า มีอะไรที่อยากฝึกเป็นพิเศษไหมจ๊ะ" คุณมาธายกจานอาหารที่ผัดเมื่อกี้มาวางที่โต๊ะ
"คือชั้นมี ทักษะ [การต่อสู้ด้วยดาบ] คะ เลยอยากพัฒนาส่วนนี้"
"เข้าใจละ ชั้นเองถึงไม่ได้มีทักษะ [ฝึกสอน] เเต่ก็ยินดีที่ได้เเนะนำเธอนะจ๊ะ"
"คะ รบกวนด้วยคะ" ดูคุณมาธาตื่นเต้นมากกว่าปกติเหมือนว่าเพราะพวกเราไม่ได้ใช้ดาบกัน คุณมาธาเลยให้การฝึกได้ไม่เต็มที่นัก เธอคงดีใจที่มีคนใช้อาวุธเหมือนกับเธอละมั้ง
"เเล้ว เอลมา.." ก่อนที่นิซ่าจะพูดจบ ชั้นก็ยื่นเนื้อเสียบไม้ที่ย่างสุกดีเเล้วให้เธอ
"เรียกชั้นว่า รีน ก็พอเเล้วละ"
"อืม รีน ฝึกอะไรบ้างหรอ"
"ชั้นมีมวย.. ต่อสู้มือเปล่า หอก กับเเมลงภูติน่ะ"ยกมือขึ้นไล่นับไปด้วย
"เเมลงภูติ? อ๋อเเมลงที่จัดการพวกโจรสินะ มันสุดยอดมากเลยเเค่ตัวเท่ากำปั้นเเต่ชนผู้ชายตัวใหญ่ล้มลงไปได้"นิซ่ากล่าวขึ้นด้วยความประทับใจ
"ขนาดนั้นเลยหรอ"คุณมาธา หยิบไม้เสียบจากจานที่ชั้นเอาไว้วางไม้ที่สุกเเล้วไปกิน
"รีน ทำไมเธอไม่ลอง ใช้เเมลงภูติมาร่วมกับการต่อสู้ของเธอดูละ" ประเด็นที่ชั้นไม่ทำเเบบนั้นเเต่เเรกเพราะเเมลงภูติไม่สามารถทำอะไรซับซ้อนได้ เท่าที่ชั้นลองคือ การให้คุ้มกันครั้งนั้น การสั่งเเมลงภูติพร้อมต่อสู้ไปด้วยอาจเป็นเรื่องยากก็ได้ เเต่ก็คุ้มที่จะลองเหมือนกัน
"เดี๋ยวจะลองดูนะคะ"
"เเล้วเซล่าฟีมละ ฝึกอะไรบ้างเหรอ" นิซ่าหันไปคุยกับเซล่า เเม้เหมือนจะดูไม่ชอบกัน เเต่ก็คงไม่ถึงกับทะเลาะกันหรอกมั้งเนี่ย เซล่าก็พูดตอบเหมือนปกติอยู่
"ชั้นก็ ฝึกธนู เเละก็มีดสั้นน่ะ"
"เหรอ นี่หรือชั้นต้องฝึกหลายๆอย่างบ้างกันนะ" นิซ่าหลังได้ยินอย่างงั้น ก็เริ่มทึกทักขึ้นมาเองเเล้ว เเต่ก็ถูกปรามไว้โดยคุณมาธา
"นี่ๆ จะเอาสองคนนี่เป็นมารตฐานไม่ได้หรอกนะ สองคนนี้มันเเปลกมาตั้งเเต่เเรกเเล้ว เอลมารีนมีทักษะ [การต่อสู้ด้วยมือเปล่า] เเต่ก็ไปฝึกหอกมาเพิ่ม เซล่ามี [การต่อสู้ด้วยมีดสั้น] เเต่ก็เลือกฝึกธนูซะอย่างงั้น เด็กพวกนี้นี่" คุณมาธาว่าพร้อมจิ้มไหล่ชั้นรัวๆเลย
"ก็.. มันน่าจะมีประโยชน์ต่อไปนี่นา"
"เฮ้อ เอาเถอะเอาเป็นว่า ถ้าชั้นจะเเนะนำ ก็คงบอกเเค่ว่า ให้ฝึกอย่างนึงอย่างเดียวไปก่อนดีกว่านะ"
"คะ เข้าใจเเล้ว"
"จะว่าไปนิซ่านี่อยู่กลุ่มอะไรหรอ" เซล่าทักขึ้นมา เอาจริงๆชั้นก็อยากรู้เหมือนกันด้วยท่าทางเเบบนี้เธอน่าจะอยู่กลุ่มเฝ้าระวังละมั้ง ลุงมาค็อลมาฝากด้วยตัวเองด้วยสิ
"ชั้นอยู่กลุ่มเย็บปักน่ะ" อ้าวผิดซะงั้น
"เห งั้นหรอ"เซล่าว่าเหมือนปล่อยผ่านไปเเต่ก็ดูสนใจอยู่เหมือนกัน กลุ่มเย็บปัก เป็นกลุ่มที่จะทำผ้า เครื่องนุ่งห่มของทุกคนในหมู่บ้าน เเละดูจะยุ่งกันตลอดเลยด้วยสิ
"กลุ่มเย็บปักดูยุ่งตลอดเลยนะไม่เป็นไรหรอ"คุณมาธาทักขึ้น
"คะ ถึงจะมีฤดูที่ยุ่งๆกันบ้างเเต่ก็จะพยายามคะ"
"อืม มาพยายามกันนะ"ชั้นชูเเก้วขึ้นก่อนทุกคนจะยกตามกันมา
เป็นงานเลี้ยงเล็กๆที่สนุกเเละคงไม่จบง่ายๆในคืนนี้เเน่ๆ..
----------------------------------------------
- Writer
