Ep.14 ขนมปังกับพยาบาล
2642 Words
ซู่ว.. เสียงน้ำมันที่ถูกตั้งจนร้อนดังขึ้นทันทีที่โรเซ่ลองเอาน้ำเเป้งที่เหลือใช้ หยดลงไปในกะทะทรงสูงที่เต็มไปด้วยน้ำมัน เเค่เเปปเดี๋ยวมันก็ลอยขึ้นมาเป็นสีเหลืองสวย
"น้ำมันได้ที่เเล้วนะ"
"อือ งั้นเริ่มกันเลยเถอะ"
เริ่มเเรกเรานวดเเป้งผสมกับน้ำผลไม้ ก่อนขึ้นรูปเป็นเส้นหนายาว เเบ่งมันเป็นชิ้นยาวพอดีๆ จับให้เป็นเส้นทรงวงกลมก่อนโปะด้วยผงเเป้งเเห้งอีกที ทั้งชั้นเซรินเเละก็โรเซ่ช่วยกันปั้นเป็นเส้นวงกลม จนเป็นที่สนใจของทุกคนในครัวมีคนมายืนมองกันใหญ่เลย
"เอลมารีนกำลังทำอาหารหรอ"
"เเป้ง? ทำขนมปังเหรอเเต่ทำไม ทำเป็นวงกลมล่ะ"
"ใช้กะทะด้วย จะทอดสินะ"
"อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงเเล้วสิ"
เสียงเอลฟ์มุงพูดกันเซ็งเเซ่ก เเต่เราก็ทำเมินเเล้วทำส่วนของเราต่อไป
"เซรินน้ำมัน มันกระเด็นขึ้นมาได้นะ ระวังด้วย"ชั้นว่าขึ้นเเต่ไม่ทันเเล้ว เซรินเอาชิ้นเเป้งลงโดยยกสูงเกินไปทำให้น้ำมันกระเด็นใส่เเขนเธอ
"โอ๊ยร้อน"เซรินร้องขึ้นทันที
"มานี่เร็ว"โรเซ่รีบคว้าผ้าชุ่มน้ำไปประคบทันที
"ไม่ควรยกสูงเกินไปนะ ยกให้ต่ำใกล้กับน้ำมันเลยจะดีกว่า"ชั้นว่าพร้อมทำให้ดูเป็นตัวอย่าง
"คะ เข้าใจเเล้ว" เซรินหยิบเนื้อเเป้งอีกชิ้นมาหย่อนลงกะทะอีกคราวนี้เธอทำตามที่ชั้นบอกเเล้วมันก็ไม่กระเด็นขึ้นมาเยอะเหมือนเมื่อกี้
"ทำได้เเล้ว?"เซรินว่าเเล้วมองดูเเป้งจากมือตนจมอยู่ในน้ำมัน
"ใช่เเล้ว เก่งมากเลย" ชั้นตอบพร้อมลูบหัวเซริน
"เราลงให้หมดเลยไหม" โรเซ่ว่า
"อืม ลงทีละน้อยๆดีกว่า เราต้องดูด้วยว่ามันลอยขึ้นมาเเล้วหรือยัง" ชั้นเตรียมเนื้อเเป้งที่ทำเป็นเส้นวงกลมไว้เเล้วมาวางเรียงกันไว้ เเต่จากที่มีคนมามุงดูขนาดนี้เราเลยต้องทำเพิ่มเผื่อให้คนอื่นได้ชิมบ้าง
พวกเราลงทีละ4-5ชิ้นครั้งละหลายรอบจนเเป้งที่เตรียมไว้กลายเป็นกองขนมปังที่กองพูนบนจานขนาดใหญ่
"นี่หรอขนมของเอลมารีน"
"กลิ่นหอมมากเลย"
โรเซ่หยิบขนมปังนั้นขึ้นมากัดไปคำนึงถึงกับอุทานขึ้น
"อร่อยมาก เเถมยังสุกไปถึงข้างในเลย"โรเซ่ตาลุกวาวขึ้นทันที
"หนูขอกินด้วย"เซรินเกาะโต๊ะขนมขอกินบ้าง
"ได้สิ อะนี่"ชั้นเลือกชิ้นที่น้ำมันน้อยๆยื่นให้เธอกินก่อนเธอจะอุทานขึ้นเช่นกัน
"อร่อยมากเลย หนูชอบเเบบนี้มากกว่าขนมปังของคุณเเม่ซะอีก" เซรินกินไปทำหน้าเคลิ้มไป
หมดเเล้ว นี่อะไรจะขนาดนั้นเนี่ย ชั้นก็ไม่ได้ทำได้ดีขนาดนั้น เทียบกับพวกร้านเบเกอรี่ไม่ได้หรอกนะ ถึงจะเคยไปช่วยงานเพื่อนที่เปิดร้านเบเกอรี่อยู่บ้างก็เถอะ
"นี่ๆ อย่างเปรียบเทียบงั้นสิ ของเเม่ก็อร่อยเหมือนกันนะ"ชั้นทักขึ้น
"ขอเค้ากินด้วยซี่" ลูน่าที่ไม่รู้โผล่มาจากไหน พูดขึ้นมา
"เอ๊ะลูน่ามาได้ไงเนี่ย"
"ก็ ทุกคนเขาพูดกันว่าเอลมารีนทำอาหารอยู่ที่เต็นท์ครัวน่ะ เค้าเลยเเวบมาเลย"
"นี่มีคนไปกระจายข่าวขนาดนั้นเลยเรอะ"
"ชะ ชั้นก็ขอด้วยได้ไหมจ๊ะ"วิเวียนก็มา พร้อมกับนิซ่าที่มายืนรอราวกับเข้าคิว
"อย่าบอกนะว่าทุกคนมารวมตัวกันนี่เพราะ.."
"ขนมปังฝีมือเอลมารีนไงล่ะ!!"ทุกคนส่งเสียงอย่างพร้อมเพรียงกันเลยทีเดียว
"เข้าใจเเล้วๆ งั้นเชิญเลย" ชั้นผายมือทางจานที่เต็มด้วยขนมปัง
"เย้"
"ขนมปังฝีมือเอลมารีนล่ะ"
"ชะ ชั้นจะเอาไปตั้งไว้ที่บ้าน!!"เดี๋ยวๆ
"เมื้อกี้ใครว่าไงนะ กินที่นี้เลยนะเดี๋ยวก็เสียหรอก"ชั้นทักตอบความคิดเเปลกๆเมื้อกี้ทันที
หลังเเบ่งให้ทุกคนเเล้ว ก็ได้คำชื่นชมกันใหญ่ ชั้นยกจานที่ตักใส่ซุปเปล่ามาวางไว้
"เอลมารีนหิว เเล้วหรอเดี๋ยวชั้นไปตักอย่างอื่นให้ไหม" โรเซ่เสนอขึ้น
"เปล่าๆคือมันมีวิธีที่กินให้อร่อยกว่านั้นน่ะ"
"เอ๊ะ" ชั้นตอบด้วยการฉีกขนมปังเป็นชิ้นพอดีคำ ก่อนจิ้มลงน้ำซุปเเล้วเอาเข้าปาก
"อื้อ อร่อย! ว่าเเล้วจะต้องอร่อย"ชั้นว่าขึ้นทำเอาคนรอบข้างกลืนน้ำลายดังอึกกันหมด
"หนูลองบ้างสิ"เซรินว่าขึ้น ชั้นเลยยื่นจานซุปให้เธอจิ้มขนมปังในมือ
"อื้ม เข้ากันมากเลย"
พวกนิซ่าทำตามบ้างก็บอกว่าเป็นเสียงเดียวกันว่าอร่อยมาก
"เเล้ว อาหารนี่เรียกว่าอะไรดี" กลุ่มคนเริ่มเปิดประเด็นขึ้น พอได้ฟังก็ได้เเต่คิดว่ามันก็เเค่ขนมปังทรงโดนัทกับซุปเนื้อผักเท่านั้นเองไม่มีชื่อเรียกอะไรเป็นพิเศษหรอก เเต่ก็ไม่อยากทักขัดอะไรเลยปล่อยไป
"ขนมปังรีน ดีไหม" เอ๊ะ
"เเต่มันไม่ได้มีเเค่ขนมปังนะ มีซุปเนื้อด้วย"
"อาหารรสมือเอลมารีน" เดี๋ยวๆ
"มันยาวไปนะ"
"เมนูเอลมารีน" เอ๋
"เหมาะดีนะ"
"ใช่ๆ"
"ชื่อนี้เเหละ เมนูของเอลมารีน!!" ไม่คิดจะถามความเห็นชั้นสักคำเลยเหรอ
ถึงว่างั้นก็ไม่นึกจะห้ามหรอกนะ อยากเรียกอะไรก็เอาเหอะ ชั้นเเบ่งขนมปัง3-4ชิ้นพร้อมถ้วยน้ำซุปฝากให้โรเซ่เอาไปให้ที่บ้านเเทนเพราะชั้นว่าจะพาเซรินไปดูที่อื่นต่อ หลังชั้นจดวิธีทำให้คนที่ทำอาหารเห็นว่าจะลองทำกินกัน
"ลูน่า"
"หือ" ลูน่าหันมาพร้อมรอบปากที่เลอะไปหมดจนชั้นต้องทักให้เธอไปเช็ดหน้าเช็ดตาก่อน
"ตอนนี้เต๊นท์รักษาคนเยอะหรือเปล่า"
"เยอะตลอดเลยละ รีนมีอะไรเหรอ"
"พอดี อยากให้เซรินไปดูการทำงานของเธอหน่อย"
"เห ยินดีเลย เเต่เค้าขอกินพวกนี้ให้หมดก่อนได้ไหม"ลูน่ายกมือที่เต็มด้วยขนมปังทั้งสองมือ
"กินมากระวังอ้วนนะ"
"ช่วยไม่ได้อ่า ก็มันอร่อยนี่นา" ไม่ว่าเปล่าเธอก็ยังกินต่อไป เลยรอสักพักจนลูน่ากินจนหมด พวกเราจึงเดินไปทางเต๊นท์รักษากันต่อ
"จะว่าไปเธอออกจากเต๊นท์มานานขนาดนี้จะไม่เป็นไรหรอ"
"ไม่เป็นไรเค้าบอกว่าจะมากินข้าวน่ะ"
"งั้นเหรอ เเล้วถ้าชั้นว่าไม่ให้เธอกินของที่ชั้นทำล่ะ"
"เอลมารีนต้องให้กินอยู่เเล้วล่ะ"ลูน่าหันมามองกันพร้อมยิ้มให้
"อย่ามารู้ดีหน่อยเลย" ชั้นเอื้อมมือไปขยี้ผมสีเขียวอ่อนนั้นอย่างหมั่นไส้ หลังจากการเดินทางเพื่อปราบตะขาบดำยักษ์พวกเราทั้งลูน่ากับนิซ่าก็สนิทกันมากขึ้น ส่วนเรื่องหอกสามท่อนนั้นยังอีกสักพักนึงถึงจะเสร็จเเต่จะทำให้ทันพิธีสุดท้ายนิซ่าว่าอย่างงั้น
"เอาล่ะ ยินดีต้อนรับสู่เต๊นท์รักษาเเห่งหมู่บ้านเอลฟ์จ้า"ลูน่าวิ่งนำหน้ามาเเนะนำเต็นท์ข้างหน้าเราเสร็จสรรพ เเต่กระนั้นเธอก็ถูกเขกหัวจากคนด้านหลังเเทบจะทันทีดังโป๊ก
"ลูน่า หายไปกินข้าวนานมากเลยนะ" เเม่ของลูน่านั้นเองที่มาด้วยหน้าเคืองๆ ดูเหมือนเธอจะต้องมารับตำเเหน่งดูเเลคนไข้เเทนลูน่าที่มาหาเรานั้นเอง
"อะ สวัสดีจ๊ะ เอลมารีนเเล้วก็หนูเซรีน"เธอทักขึ้นตอนเห็นพวกเรา
"สวัสดีคะ"ชั้นกับเซรินพูดเเทบจะพร้อมกัน
"เจ็บป่วยอะไรเหรอจ๊ะ"
"คืออยากจะให้เซรินลองมาช่วยงานรักษาเล็กน้อยหน่อยน่ะคะ"
"เอ๋ หมายความว่าไง" หลังชั้นต้องอธิบายเหมือนกับที่พูดกับโรเซ่อีกครั้ง
"อืม งั้นลองช่วยงานลูน่าก่อนนะจ๊ะ"เเม่ลูน่าจัดเเจงขึ้น
"เเล้วเอลมารีนละจ๊ะ"
"หนูคงอยู่เฉย.."ชั้นกะจะปฎิเสธเเต่ก็ถูกลูน่าลากไปห้องเปลี่ยนชุดทันทีเเบบไม่ฟังกันเลย
ชั้นถูกดันเข้ามาในห้องเปลี่ยนชุดพร้อมกับส่งเสื้อผ้าเซ็ตนึงให้ชั้น ประกอบด้วยชุดคลุมยาว เสื้อเเขนกุด กระโปรง พร้อมส่วนขากางเกงเเบบรัดที่ต้นขา นับว่าเป็นชุดของลูน่าเเบบขยายส่วนเลยก็ว่าได้
"ชุดนี่มัน.."
"ชุดของเค้าเอง ตัดไว้เผื่อโตน่ะ"
"มันใช่เหรอเนี่ย"เหมือนกับเตรียมไว้ให้ชั้นโดยเฉพาะเลย
"รับรองมีคนมาที่นี้อีกเยอะเลย"
"ไม่ป่วยก็อย่ามาสิ"ชั้นว่าขึ้นลูน่าก็หัวเราะร่าปิดประตูไปก่อนทิ้งท้ายว่า
"เเต่งตัวเสร็จเเล้วมาเจอเค้าที่หน้าทางเข้าน้าา"
อึ่ก นี่ชั้นต้องใส่จริงหรอเนี่ยพอเห็นอย่างงี้เเล้วชุดมันดูน่าอายมากเลย เห็นลูน่าใส่เองเเล้วไม่นึกอะไร เเต่พอมานึกว่าต้องมาเเต่งตัวประมาทนี้เเล้วมัน.. ตอนที่คิดอยู่กะจะให้เซรินไปเปลี่ยนเป็นเเบบอื่น เเต่หันไปอีกทีเซรินก็เริ่มใส่กระโปรงไปเเล้ว
"พี่ ชุดนี่ใส่ยังไงอะ"เพราะบ้านเราจะใส่กางเกงกันเป็นส่วนใหญ่เซรินเลยไม่ชินกับการใส่กระโปรงสินะ คิดได้อย่างงั้นชั้นก็ช่วยเซรินใส่
พอเเต่งเสร็จเธอก็หมุนตัวหนึ่งรอบ เซรินดูน่ารักมากเลย
"พี่รีนไม่เเต่งตัวหรอคะ"
"เอ่อ คือว่า"
"เอ๊ะ หรือว่า ไม่เป็นไรนะพี่รีนหนูจะช่วยพี่เเต่งตัวให้เอง!!"เดี๋ยวสิ นี่ชั้นต้องเเต่งจริงหรอเนี่ยย!?..
ตึก ตึก ลูน่าเตรียมของนู้นนี่ อยู่ที่ด้านหน้ามาสักพักเเล้ว พอได้ยินเสียงเดินเข้ามาก็หันไปมองที่ต้นเสียง ภาพที่เห็นคือเอลมารีนในชุดเสื้อคลุมที่ปิดบังชุดข้างในสีน้ำตาลอ่อน ที่เผยให้เห็นหัวไหล่ข้างใน กระโปรงนั้นก็สั้นเกินกว่าที่ความคาดหมายไว้ เผยต้นขาขาวที่ถูกเน้นด้วยที่รัดขากางเกงยาวไปจนถึงเกือบตาตุ้ม เเละดัวยท่าทางละมีดละเมียดของเจ้าตัวทำเอาเผลอจ้องอย่างไม่รู้ตัว
"อย่าจ้องกันซะขนาดนั้นได้ไหม" เอลมารีนว่าพร้อมดึงกระโปรงให้ลงมาอีกเเต่ก็ไม่ได้ช่วยปกปิดต้นขาอวบอั๋นนั้นเลย
"กะ เกินความคาดหมายเลย"ลูน่าถึงกับยกมือขึ้นปิดปากอย่างอึ้งกับภาพตรงหน้า
"หมายถึงอะไรละนั้น ว่าเเต่มีกระโปรงที่มันยาวกว่านี้ไหม"
"ไม่มีหรอก ที่ใส่นั้นก็ไซส์เดียวกับเเม่เค้าเเล้วล่ะ"
"อ่า งั้นไม่เป็นไร" ชั้นถึงกับถอนหายใจเมื่อมันเป็นไปอย่างที่คิด
"พี่ลูน่า เราเริ่มจากอะไรดีคะ" เซรินยกมือถามอย่างกระตือรืนร้น
"ถามได้ดีมากเลย หนูเซริน"ลูน่าชี้ไปหาเซรินก่อนคว้าของจากในชุดคลุมที่ไม่น่าจะมีกระเป๋าอะไรอยู่ออกมา มันคือเเว่นสีเเดงเเบบเดียวกับที่ลูน่าใส่
"นี่อย่างกับชั้นคอสเพลส์เป็นลูน่าเลยนะเนี่ย"
"คอสเพลส์?"
"เอ่อ ประมาณว่าเเต่งตัวเลียนเเบบ ใครสักคนน่ะ" ชั้นว่าก่อนคว้าเเว่นมาใส่ ก็สร้างความสงสัยอีกครั้งว่าทำไมมันใส่ได้พอดีหน้าชั้นอีกเเล้วเนี่ย
"เหมาะมากเลย เอลมารีน"ลูน่าเดินวนสองสามรอบตัวชั้น
"ก็ชมเกินไปนะ" ชั้นคว้าหัวเธอไว้ให้อยู่นิ่งๆ
"หนูเซรินก็เหมาะน้าา" ยังหันไปชมเซรินได้อีก..
"นี่ ลูน่า ออร่าที่เห็นเป็นสีๆที่ตัวเธอเนี่ยคืออะไร"
"อ่อ มันคือการเห็นออร่าจากตัวเเว่นไง สามารถวิเคราะห์สภาพร่างกายคร่าวๆได้จากสีออร่าที่เเผ่ออกมา"
"เช่นสีขาวสื่อว่าสุขภาพกายเเละจิตปกติดี น่ะ"ลูน่ายกตัวอย่างเป็นตัวเองให้เข้าใจง่ายขึ้น
"หืม.."ชั้นหันไปมองคนที่ออกมาจากห้องตรวจ ก็เห็นเป็นออร่าสีเเดงอ่อน
"งั้นสีเเดงนี้ก็.."
"ช่าย เเปลว่าร่างกายกับจิตใจเริ่มต้องให้การรักษาเเล้ว ยิ่งเป็นสีเเดงเข้มชัดขึ้นยิ่งต้องรีบรักษา" เป็นอะไรที่สะดวกมากเลยนะเนี่ย ไม่รู้มาก่อนเลยว่าที่ลูน่าใส่ตลอดเเบบเเว่นนี้จะทำอะไรได้ขนาดนี้ ขณะที่ชั้นหันมองคนนู้นคนนี่ก็รู้สึกเเปลกๆทำไมเต๊นท์รักษาถึงมีคนที่มีออร่าสีขาวมาเยอะขึ้นเรื่อยๆ จนชั้นหันไปเจอคนคุ้นหน้า
"นิซ่า?" เเถมออร่าที่เห็นก็คือสีขาว
"อะ เอลมารีน..เหมาะมากเลย"
"พูดชมเเล้ว มองตรงไหนอยู่น่ะ" สายตามองซะต่ำเชียวนะ ชั้นคว้าถาดไม้ใกล้มือเคาะหัวไปที
"โอ๊ยเจ็บ"
"เเล้วชั้นต้องทำอะไรบ้าง"ชั้นหันไปหาลูน่าโดยถือถาดไว้ในมือ
"งั้นให้เอลมารีนไปช่วยทางคุณเเม่ละกันส่วนเซรินมากับเค้านะ"หลังลูน่าจัดเเจง เซรินก็โบกมือลาก่อนเเยกย้ายกัน หลังคุยกับนิซ่าสักพักชั้นก็เปิดประตูเข้าไปหาเเม่ของลูน่า
"ชุดเหมาะมากเลยนะเนี่ย" เเม่ลูน่ามองตั้งเเต่หัวจรดเท้า
"คุณน้าก็อีกคนหรอคะเนี่ย"
"ฮะ ฮะ งั้นมาเริ่มงานกันเถอะ ให้เอลมารีนเป็นลูกมือละกัน พวกพันเเผลหรืออธิบายเกี่ยวอาการเเละยาตามที่จดไว้ให้นะ"
"เข้าใจเเล้วคะ"ชั้นคว้ากระดาษที่จดอาการเเละชื่อ เดินออกไปทางคนที่นั่งรออยู่
"เอ่อ เนเรียอยู่ไหมคะ"
"จะ จ้า ชั้นอยู่นี่" เนเรียยกมือขึ้นตอบรับ ชั้นเลยเดินไปหาเธอที่นั่งอยู่
"เอ่อ มีอาการปวดหัวกับนอนไม่ค่อยหลับสินะ เดี๋ยวจะมียาที่จะเตรียมให้เอากระดาษนี่ไปให้พวกลูน่านะ.."ด้วยเนเรียนั่งอยู่ที่เก้าอี้ จะยืนพูดให้ฟังก็ดูเสียมารยาท ชั้นเลยนั่งคุกเข่าข้างนึงกับพื้น ขยับเข้าใกล้เจ้าตัวเพราะที่นี้มีเสียงรบกวนมากจนกลัวไม่ได้ยิน
เเต่เนเรียถึงกับเด้งตัวลงไปกับพื้นพร้อมหน้าขึ้นสีอย่างตื่นตะหนก ด้วยเสียงทุ้มที่มาพูดใกล้หูทำเอารู้สึกสะท้านเเปลกๆ
"เอ๊ะ เป็นอะไรหรือเปล่า"
"ปะ เปล่า เข้าใจเเล้วล่ะที่บอกมา"
".. งั้นกระดาษของเธออยู่นี่นะ"ชั้นยื่นกระดาษของเธอให้ ก่อนเนเรียจะเดินไปที่ทางลูน่ากับเซรินอยู่
ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงเอะอะโวยวายขึ้น
"ถอย ถอยหน่อย มีคนบาดเจ็บ"เสียงชายหนุ่มดังขึ้น จนชั้นต้องเดินไปดู ก็ต้องตกใจกับออร่าสีเเดงที่เข้มจนน่าตกใจ เห็นว่าเป็นคนในกลุ่มล่า ผู้ชายสองสามคน คนนึงที่ประคองอีกคนมีเลือดที่อกชุ่มมาจนถึงส่วนท้อง
"เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น" ชั้นถึงกับขึ้นเสียงด้วยคนที่มานี่ก็ล้วนเป็นคนรู้คราหน้าตากันอยู่
"เอลมารีน ทำไมเเต่งตัว.."
"ช่างเถอะน่า เอาคลาวด์เข้าไปรักษาเร็ว"ชายที่ประคองเพื่อนอยู่ทักขึ้น
"ใช่ เอาเข้ามาก่อน เร็วๆ"ชั้นเปิดทางให้พวกนั้นเเห่กันเข้ามา พวกเเม่ลูน่าที่รู้ตัวก็เตรียมตัวจัดเเจงงานทันที
มาลองทำงานไม่ถึงชั่วโมง ก็ต้องมารับเคสใหญ่ขนาดนี้ซะเเล้ว...
------------------------------------
- Writer
