EP 31
1133 Words
ตอนที่ 5
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาส่งยิ้มสะใจ ขณะควบรถออกจากบ้านไปแบบไม่เหลียวหลัง ไม่กี่นาทีก็จอดรถกึกตรงหน้าออฟฟิศรีสอร์ตเรียบร้อยแล้ว จากทีแรกตั้งใจจะออกไปกินร้านอาหารตามสั่งข้างนอก แต่ก็เปลี่ยนใจเข้าออฟฟิศแล้วใช้ใครไปซื้อให้จะประหยัดเวลามากกว่า
เขาไม่ได้เข้าไปด้านในอย่างที่คิดไว้ แต่ตรงไปหาผู้รับเหมาที่ให้สัญญาณว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยก่อน ‘ช่างด้วง’ ถือเป็นคนคุ้นเคยกับเขาและกับพ่อแม่เขาพอสมควร
เพราะเป็นคนสร้างเรือนไทยหลังที่เขาอยู่ตอนนี้ ตลอดจนสิ่งปลูกสร้างทุกอย่างในสวนนี้ ที่พ่อกับแม่ทำสัญญาจ้างผูกขาดไว้ รวมทั้งการสร้างรีสอร์ตไว้ก่อนเกิดอุบัติเหตุด้วย
โปรเจกนี้เลยถูกหยุดไว้ก่อน เมื่อเขาไม่มีเวลาว่างจากการบริหารบริษัท เอสเอชอาร์ เอนจิเนียริ่ง จำกัด (มหาชน) กับโรงแรม ไหนจะต้องดูแลลูกสาวอีกคน กว่าจะลงตัวก็เกือบสามปี ถึงได้มีเวลามาสานต่อได้ แม้จะไม่ถูกใจในบางส่วนแต่เลือกที่จะเคารพการตัดสินใจของพ่อแม่
และไม่รู้ว่าการลากเอาไอ้คนชั่ว คนไร้ความรับผิดชอบ อย่างหม่อมราชวงศ์กันต์กวี รัตนนาวีมารับผลกรรมที่ทำไว้ หรือไม่แน่ว่าต้นเหตุแห่งโศกนาฏกรรมของน้องสาวเขาและดึงเอาพ่อแม่เขาให้จบชีวิตด้วยนั้น จะมีหม่อมเจ้าหญิงกัญญาพร รัตนนาวีพร้อมลูกสาวทั้งสองรวมอยู่ด้วยหรือไม่ เขาเองก็พิสูจน์ไม่ได้
และเลือกที่จะไม่ตามสืบเสาะอีก เพราะลำพังแค่มีลูกชายกลายเป็นผีพนัน มีหนี้ท่วมหัว กับลูกสาวคนเล็กถูกเขาย่ำยีจนไม่หลงเหลือชิ้นดี ก็จะทำให้หัวอกแม่แตกสลายได้แล้ว นี่ยังไม่นับรวมกับการเสียบ้านที่เป็นมรดกตกทอดมาแต่รุ่นบรรพบุรุษเข้าไปด้วยอีก แค่นี้ผลกรรมก็ตามสนองคนในบ้านรัตนนาวีเป็นไหนๆ แล้ว
“คุณเนย์จะให้ผมลดพื้นที่ใช้สอยบ้านแต่ละหลังลงหรือเปล่าครับ อย่างที่ผมบอกไปว่ามันกว้างมากกว่ารีสอร์ตอื่นๆ นะครับ”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมอยากให้ทำตามที่คุณพ่อกับคุณแม่ช่วยกันออกแบบไว้ อีกอย่างแขกมาพักจะได้ไม่อึดอัด เผื่อใครจองระยะยาว ผมไม่หวังรวยจากรีสอร์ตนี้หรอกครับแค่ให้พอมีเงินเลี้ยงตัวได้โดยไม่ต้องควักกระเป๋าเพิ่มก็ดีถมไปแล้ว”
“ครับๆ งั้นผมยึดทุกอย่างตามแบบเลยก็แล้วกันครับ”
เขาพยักหน้าให้ช่างพุงยื่นยืนตากแดดคุมคนงานเริ่มลงมือทำในรอบบ่ายแล้ว ส่วนเขาก็ยกข้อมือดูนาฬิกาเห็นว่าถึงเวลาแล้วเลยหันไปหาคนข้างๆ
“เดี๋ยวผมมานะครับ ถ้าทีมตกแต่งภายในมาก็ให้รอในออฟฟิศเลย”
แล้วเขาก็กลับไปหารถแล้วขับตรงกลับบ้านที่อยู่ห่างกันแค่กิโลเมตรครึ่ง เห็นเชลยไถ่ถอนรออยู่ระเบียงพอดี ผินก็ยืนอยู่ไม่ห่าง แต่ด้วยความกลัวว่าเจ้านายจะดุ เลยรีบเผ่นไปคว้าจักรยานตัวเองก่อน
“ต้องให้ผมลงไปอุ้มขึ้นมามั้ย”
เจ้าของใบหน้าสวยจ้องมองหน้าเขาด้วยท่าทีเฉยเมย จนกลายเป็นเย่อหยิ่งจองหอง ในสายตาเขาค่อยๆ เดินลงจากบันไดไปขึ้นรถ เขาก็ขับกระชากออกไปทันทีด้วยความหมั่นไส้ ไปถึงหน้าออฟฟิศดันเห็นทีมออกแบบภายในเข้ามาพอดี เลยตัดสินใจเลี้ยวไปทักทายก่อน
“สวัสดีค่ะคุณเนย์ จะหนีจีนไปไหนคะ”
มัลลิกาสาวร่างสูงในชุดทำงานทะมัดทะแมงลงรถได้ ก็เข้ามาทักทายด้วยความสนิทสนม แล้วมองข้ามหลังคารถไปหาหญิงสาวสะสวยจนน่าอิจฉาแม้การแต่งตัวจะธรรมดา แต่งหน้าก็เพียงมีแป้งทาบางๆ ทับกับท่าทางเศร้าหงอย
“ผมจะเข้าสวนไปดูคนงานหน่อยครับ เห็นคุณจีนเลยแวะมาทักทายก่อน แล้วนี่มาคนเดียวเหรอครับ”
“ค่ะ ช่างติดงานจีนเลยลุยเดี่ยวค่ะ”
“ไชยยังไม่กลับจากแบงก์ รบกวนรอในออฟฟิศสักครู่นะครับ ผมเข้าสวนแล้วจะรีบมาครับ”
“งั้นขอจีนไปดูด้วยคนนะคะ เผื่อจะขโมยผลไม้กินหน่อย ว่าแต่ไปคันเดียวกันเลยจะได้หรือเปล่าคะ รถจีนเป็นอะไรไม่รู้ค่ะ งอแงแต่เช้า กลับไปสงสัยต้องส่งเข้าศูนย์อีกรอบ”
“ไม่มีปัญหา เชิญครับ”
กัญญาวีร์ยืนอยู่ประตูที่นั่งฝั่งคนขับต้องรีบถอยไปนั่งเบาะหลัง เมื่อสาวมั่นเดินตรงมาแจ้งความประสงค์ว่าจะเข้าไปแทนที่ นั่นถือเป็นเรื่องดีจะได้ไม่ต้องนั่งคู่กับเขา ไม่นานรถก็แล่นออกไปจนถึงหน้าประตูทางเข้าสวน แล้วขับอ้อมแนวต้นทุเรียน ต้นลองกอง แล้วไปจอดอยู่แนวต้นเงาะ
“เงาะยังไม่สุกหรอกครับ เดือนหน้าคุณจีนมาน่าจะได้ชิม”
เขาทำหน้าที่เจ้าบ้านด้วยการเดินนำเข้าไปในสวน สาวมั่นก็รีบก้าวเดินเคียงคู่ไป ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ โดยไม่สนใจจะชายตามามองอีกสาวที่เดินตามห่างๆ สักนิดเดียว
“ป้าครับ”
เขาเรียกผินที่มาถึงได้ไม่นานและกำลังยืนใช้คาดกวาดใบไม้อยู่กับคนงานอีกสี่รีบเดินมาหา
“ช่วยดูคนงานใหม่กวาดสองล็อกให้เสร็จภายในสี่โมงนะครับ แล้วค่อยปล่อยให้กลับไปทำมื้อเย็น ให้เขาทำนะครับไม่ใช่ป้าทำเอง” เขาสั่งเสียงดุน้อยๆ แต่ผินก็เสียวสันหลังวาบแล้ว
“ค่ะ”
แม้ผินจะเห็นตารางงานของสาวน้อยผู้น่าสงสารแล้ว แต่ก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเจ้านายจะให้ ‘เมีย’ มาทำงานพวกนี้จริงๆ หรือจะ ‘ไม่ใช่! แต่ไหงนอนห้องเดียวกัน’ ร้อยวันพันปีคุณเนย์ก็ไม่เคยหิ้วใครมาบ้านเลยสักครั้ง
แต่ใครจะไปกล้าถาม เพราะกลางคืนนอนกับอีกคน แต่กลางวันดันมีอีกคนมาเดินเคียงคู่ด้วย
“คุณเอานี่ไปแล้วก็กวาดอยู่ใกล้ๆ ป้านะคะทำเป็นกองๆ ไว้ ป้าจะมาช่วยหอบใส่เข่งไปเทใส่รถ ค่อยขนไปลงบ่อปุ๋ยหมักทีเดียวค่ะ”
“ค่ะ”
กัญญาวีร์รับคาดจากมือผินแล้วยิ้มบางๆ ก่อนจะลงมือทำงาน
“เก่งๆ ไอ้เก่งเอ๊ย!! ช่วยนั่งรถเครื่องไปเอาคาดมาให้ป้าอีกอันทีสิ! ถุงมือกับรองเท้าบูตด้วยนะ! เร็วๆ เข้าเดี๋ยวงานไม่เสร็จ!”
แต่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นมาเมื่อเสียงป้าดังลั่นสวน
- Writer
