วิมานสอยดาว

EP 40

ห้าโมงเย็นคือเวลาที่ทาสสูงศักดิ์เสร็จงาน และโดยไม่มีสี่ป้าช่วยแม้แต่นิดเดียว หรือถึงแม้จะมีใครอยากช่วยก็ไม่กล้าอยู่ดี ในเมื่อเจ้านายเอาเรื่องเงินมาเป็นเงื่อนไข เอามาเป็นคำขู่ให้ชนชั้นแรงงานหมดหนทางสู้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มต้นด้วยซ้ำ

“รีบไปเถอะค่ะคุณหญิง ป้าจะเก็บของพวกนี้ให้เอง”

ป้าจงผู้ใจดีรีบมาช่วยเก็บคาดกับเข่งให้ เพราะรู้ว่าสาวน้อยผู้น่าสงสารจะต้องรีบไปทำมื้อเย็นต่อ ส่วนตัวเองนั้นไม่ต้อง เพราะโรงอาหารทำเลี้ยงอยู่แล้ว ส่วนผินกับเก่งก็ปลีกตัวไปทำตั้งแต่สามโมงเย็นแล้ว เพราะต้องไปจ่ายตลาดก่อน

“ขอบคุณค่ะป้า”

กัญญาวีร์รีบรับคำแล้วรีบปั่นจักรยานกลับบ้านตามลำพัง

ไข่ดาวโปะข้าวเย็นๆ เป็นเรื่องแรกที่ร่างกายเรียกร้องเพราะเหนื่อยและหิว แล้วเดินออกไปนั่งกินอยู่กับพื้นที่ระเบียงหลังครัว แต่ก็ตักข้าวเข้าปากได้ไม่กี่คำ เมื่อเห็นสภาพของตัวเองตอนนี้ ช่างน่าสมเพชสิ้นดี

‘หม่อมราชวงศ์กัญญาวีร์ รัตนนาวีผู้สูงศักดิ์’ ต้องกลายมาเป็นนางบำเรอให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้ ต้องทำงานเทียบเท่าชนชั้นแรงงาน และมาแอบนั่งหลังครัวกินข้าวกับไข่ดาวเพียงฟองเดียว

แล้วภาพห้องอาหารที่บ้าน รสอาหารอันแสนโอชะของพี่ กับการจัดจานอย่างประณีตสวยงาม ก็แล่นมาอยู่ตรงหน้า และเรียกน้ำตาที่เพิ่งจะเหือดแห้งมาหนึ่งวันให้ไหลรินออกมาอีกได้ไม่ยากเย็นเลย มือบางวางจานลงกับพื้น แล้วรีบปาดน้ำตาออกจากแก้ม และพยายามจะไม่ร้องไห้อีก เพราะไม่อยากให้ใครมาเห็น โดยเฉพาะเขา

แต่ดูเหมือนจะสายไปเสียแล้ว เมื่อเขาเดินมายืนกอดอกเอาไหล่พิงขอบประตู จ้องมองลงไปหาอีกคนที่กำลังนั่งเอาหลังพิงผนังอยู่ ยิ้มบางๆ อย่างสะใจเกิดขึ้นในทันที เมื่อเห็นสองมือบางกำลังยกขึ้นปาดสองแก้ม นั่นแปลว่าเจ้าหล่อนกำลังร้องไห้เพราะทุกข์ใจจากการได้เป็นทาสให้เขาอย่างแน่แท้

แม้จะประทับใจในรสอาหาร และตะลึงกับการจัดจานสวยงามแปลกตาที่ไม่อาจจะพบเห็นตามโต๊ะอาหารในบ้านคนธรรมดาๆ เว้นเสียแต่จะเป็นร้านอาหารหรือในโรงแรม หรือบ้านผู้รากมากดีเท่านั้นที่จะมีเวลามีกระจิดกะใจทำแบบนี้

‘อ้อ!!! ใช่สิ ผู้รากมากดี’

เขาลืมจุดนี้ไปได้ยังไงนะ ว่าตัวเองกำลังมีนางบำเรอเป็นผู้ดี เป็นถึงหม่อมราชวงศ์ จะมีสักกี่คนที่จะเชื่อถ้าเขาเปิดปากเล่าออกไป และจะต้องเสียดายอยากจะมาเป็นเขากันถ้วนหน้าแน่

‘ถ้าแกไม่ใช่เพื่อนฉันนะ รับรองว่าฉันจะขอคุณหญิงจากแกเลยล่ะ แต่เพื่อมิตรภาพที่มีด้วยกันมานาน เราจะไม่ยอมเสียเพื่อนเพราะผู้หญิงเด็ดขาด ต่อให้เสียดายคุณหญิงยังไงฉันก็คงจะต้องหลีกทางให้แกว่ะ’

แม้แต่เพื่อนของเขาก็ไม่มีทางปิดบังได้ ในเมื่อเห็นสายตาอันเป็นประกายเวลามองเธอวันนั้นแล้ว เขาก็อ่านออกจนหมดสิ้นแล้ว ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้สะใจนักที่คนต้นเหตุตัดสินใจเอาน้องมาประเคนให้ แล้วเดินคอตกกลับบ้านพร้อมสร้อยเส็งเคร็งนั่น

นี่ถ้าไม่เกรงว่าหม่อมเจ้าหญิงกัญญาพรจะช็อกตาย เพราะรู้ข่าวของลูกสาวคนเล็กถูกสามัญชนเช่นเขาเจาะไข่แดง แถมเอามาใช้งานเยี่ยงทาสแล้วล่ะก็ เขาก็อยากจะกระซิบบอกดังๆ ให้รู้เหมือนกัน ติดที่กลัวจะเป็นบาปไม่งั้นคงได้สนุกกว่านี้แน่

หรือถ้าท่านหญิงไม่ถึงขั้นสิ้นใจ ก็อาจจะมีทางดิ้นรนไปหาเงินมาไถ่บ้านคืนจากเขาได้ และนั่นจะทำให้ทุกอย่างพังลงอย่างไม่เป็นท่าแน่ เขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นหรอก หนทางการเอาคืนยังอีกยาวไกล จะไม่มีใครได้หลุดพ้นถ้าเขาไม่ปล่อยมือเอง

“ช่วยกรุณาตั้งโต๊ะมื้อเย็นหนึ่งทุ่มตรงให้ผมด้วยล่ะ ตัวเองกินจนอิ่มก่อนแล้วอย่าลืมคนอื่นล่ะ”

ร่างที่ดูจะเหนื่อยอ่อนสะดุ้งน้อยๆ เพราะไม่รู้ว่าเขามายืนอยู่ตอนไหน แต่ก็ไม่คิดจะหันไปมอง นอกจากนั่งนิ่งรับคำสั่งด้วยท่าทีหยิ่งผยองเช่นเดิมในสายตาเขา แม้จะมองเห็นเพียงด้านหลัง ก็เดาออกว่าใบหน้าสวยๆ นั้นกำลังเชิดใส่เขาอยู่นั่นเอง

‘อยากรู้ว่าจะเชิดไปได้อีกสักกี่น้ำ’

‘กริ๊งกริ๊งกริ๊ง กริ๊งกริ๊งกริ๊ง กริ๊งกริ๊งกริ๊ง’

ร่างบางที่เพิ่งจะรีดผ้าเสร็จต้องรีบวิ่งเข้าครัวหิ้วถุงผ้าที่ใส่น้ำกับของกินยามพักไว้ แล้ววิ่งลงบันไดไปหาผินที่ยืนจับจักรยานคู่กายยิ้มรออยู่ แล้วทั้งคู่ก็ปั่นไปตามถนนลูกรังกระทั่งถึงแปลงผักสารพัด ทั้งเพิ่งจะปลูก ไล่ไปหาโตขึ้นมาหน่อยกระทั่งถึงแปลงพร้อมเก็บ และแปลงเปล่าๆ ที่ยังไม่ได้ลงอะไรอีก

เพราะงานในสองอาทิตย์นี้คือต้องเข้าสวนช่วย ‘ลุงเอี่ยม’ ผู้เป็นสามีของป้าผิน ที่กัญญาวีร์ยังไม่เคยเห็นหน้านับตั้งแต่มาอยู่ได้สองอาทิตย์แล้ว ที่รู้ก็เพราะได้ตารางจากมือเขาเมื่อเช้า มีผินมากระซิบบอกอีกทีตอนเจ้านายออกจากบ้านไปแล้ว

ดวงตาคู่สวยกะพื้นที่สวนผักคร่าวๆ แล้วไม่น่าจะต่ำกว่าสิบห้าไร่ ที่ทำแปลงไว้รอบๆ บ่อปลา กะด้วยสายตาก็ไม่น่าจะต่ำกว่าสิบไร่หรืออาจจะยี่สิบ คงจะเอาไว้ใช้เป็นแหล่งน้ำไว้รดพืชผักทั้งหมด อดชื่นชมคนวางผังไว้อย่างดีเยี่ยมอยู่ในใจไม่ได้

“คุณเนย์ให้ทำแปลงผักตามที่ลุงปักหลักไว้โน่นครับ”

ลุงเอี่ยมชี้ไปหน้างาน แล้วหันไปมองเมียด้วยความไม่แน่ใจ ว่าสาวตรงหน้าจะทำได้อย่างที่เจ้านายสั่งตั้งแต่เมื่อเช้า ผินเองก็ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองนัก เลยถามเสียงแข็งด้วยความไม่พอใจกลายๆ

“อะไรกันล่ะพ่อ! นั่นมันงานผู้ชายนะ คุณหญิงจะทำได้ยังไงกัน พ่อฟังคุณเนย์มาผิดหรือเปล่า”

“ไม่ผิดหรอกแม่ เมื่อเช้าคุณเนย์มายืนดูพ่อวัดอยู่จนเสร็จ แถมยังย้ำด้วยว่าให้เอากว้างเมตรครึ่งยาวสี่สิบเมตรห้าแปลง และต้องให้เสร็จในอาทิตย์นี้ อาทิตย์หน้าจะได้เอากล้ามาลงต่อ ถ้าผิดก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว แถมยังย้ำด้วยว่าห้ามพ่อช่วยแม้แต่นิดเดียว ไม่งั้นแก...”