พระชายาอย่าหนีข้าไป

เริ่มต้นใหม่

ตอนนี้หลี่หว่านถิงมาอยู่ที่หมู่บ้านเสวียนหยางได้สองปีแล้ว นางได้บุตรสาวฝาแฝดสองคน อุ้มท้องมาสิบเดือนแต่หน้าตาของคู่แฝดกับเหมือนซ่างกวงหลิวหยางราวกับแกะออกมาจากพิมพ์เดียวกัน

หากคนสารเลวนั่นเห็นเข้าเขาต้องรู้แน่ๆว่าเป็นลูกตนเอง แม้จะนึกออกแล้วว่าคนที่ทำร้ายนางคืนนั้นเป็นโจวจื่อทง แต่ก็ใช่ว่าซ่างกวนหลิวหยางจะไม่ใช่คนเลว

แต่งงานคืนแรกเขาก็ทิ้งนางแล้วก็ไปปราบโจรภูเขาอันนี้พอรับได้เพราะเป็นเรื่องบ้านเมือง แต่พอเช้ามาคนของเขาก็ไล่นางกับเสี่ยวชุ่ยไปอยู่เรือนร้างหลังจวน ส่งข้าวแค่วันละมื้ออีกทั้งยังให้คนส่งข้าวแค่วันเว้นวัน ให้คนจับตาดูนางหากตายเมื่อไหร่ให้เอาไปโยนทิ้งสุสานไร้ญาติ ชาตินี้ทั้งชาติอย่าได้เจอกันอีกเลย ผู้ชายสารเลวซ่างกวงหลิวหยาง

ตอนนี้หลี่หว่านถิงไม่ใช้แซ่โจวแล้วอีกทั้งเปลี่ยนจากหลี่หว่านถิงเป็นหลี่ว่านถิง ทิ้งทุกอย่างไว้เมืองหลวงพร้อมกับวิญญาณของโจวหว่านถิงคนเดิม

ที่นี่นางคือหลี่ว่านถิง ตอนนี้อาศัยออกแบบเสื้อผ้า ออกแบบเครื่องประดับ บางครั้งก็ขายสูตรอาหารต่างๆ ไม่ผูกขาดที่ใดที่หนึ่ง คำนวณดูว่าโรงเตี้ยมใดมีวัตถุดิบชนิดใดที่เหมาะสมกับสูตรอาหาร

เพราะหากนำวัตถุดิบมาจากที่อื่นจะต้องขายราคาแพง ซึ่งเป็นการค้ากำไรเกินควร หลี่ว่านถิงไม่ต้องการแบบนั้น นางได้รับเงินค่าส่วนแบ่งเดือนละสามส่วนจากรายได้ทั้งหมดของโรงเตี้ยมและร้านเสื้อกับร้านเครื่องประดับหลังจากหักต้นทุนทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

ตอนนี้หลี่ว่านถิงมีเงินเก็บสามแสนเจ็ดหมื่อนตำลึงไม่รวมเงินทุนของมารดาอีกห้าหมื่นตำลึง

ส่วนฟ่านหลิงหลิงซื้อที่ดินติดกับนางไว้สิบหมู่ ตอนนี้ปลูกบ้านเรียบร้อยแล้ว วันนี้จะฝากคู่แฝดอยู่กับท่านป้าฟ่านของพวกนาง

หลี่ว่านถิงตั้งใจว่านางกับเสี่ยวชุ่ยจะขึ้นเขาไปหาดอกไม้บางชนิดมาปลูกที่บ้าน หลี่ว่านถิงกำลังเลี้ยงผึ้งไว้กว่าสิบกล่อง เพื่อผลิตไขผึ้งไว้ใช้เอง เนื่องจากต้องการทำแป้งเครื่องสำอางและเครื่อหอมออกมาเสนอขายร้านเครื่องประทินโฉม

"พี่หลิงหลิง วันนี้ข้าจะขึ้นเขาอีกรอบคงต้องรบกวนฝากหนิงฮวากับหนิงเซียนไว้กับท่านอีกแล้วเจ้าค่ะ"

"รบกวนอันใดกันเล่าเจ้าก็ คู่แฝดของข้าน่ารักที่สุดเลยใช่ไหมเสี่ยวฮวา เสี่ยวเซียนของป้า มาเร็วๆวันนี้ป้าไปในตำบลมามีของอร่อยมาฝากเจ้าด้วยนะ"

ร่างน้อยๆวัยเกือบสองขวบเริ่งพูดเก่งและยังฉลาดรู้เรื่องทุกอย่างก็เดินเตาะแตะๆไปหาฟ่านหลิงหลิง

"ป้า หร่อย" หลี่หนิงเซียนคนพี่เอ่ยกับฟ่านหลิงหลิง เสี่ยวเหมยอุ้มเสี่ยวฮวาน้อยมานั่งตักก่อนจะป้อนขนมให้

"ข้าจะไปบ้านท่านตาใหญ่สักหน่อย เห็นพวกเขาได้เมล็ดพันธุ์ที่ทางการแจกมา ไม่รู้ว่าได้อะไรมาบ้าง หากข้ารู้วิธีปลูกจะได้ช่วยพวกเขาได้มากเจ้าค่ะ กลับมาจะขึ้นเขาหาพันธุ์ไม้ดอกสักหน่อย เด็กดีของแม่อยู่กับท่านป้าอย่าดื้อนะ เดี๋ยวแม่กลับมา"

หลี่ว่านถิงหอมแก้มเด็กทั้งสองคนก่อนจะไปยังบ้านของท่านตาใหญ่หลี่ต้าน เมื่อมาถึงก็เห็นชาวบ้านยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่ หนึ่งในนั้นมีหลี่ไฉเยี่ยนบุตรสาวของท่านป้าจูกับท่านลุงหลี่เต๋อคังอยู่ด้วย ทันทีที่เห็นหลี่หว่านถิงนางก็วิ่งมาหาทันที

"อาถิง ท่านปู่ได้รับก้อนมันอะไรก็ไม่รู้มาจากทางการ พวกเราไม่รู้จักที่สำคัญพวกเราปลูกไม่เป็น เจ้ามีความรู้ที่สุดเพราะเป็นหลานท่านปู่รองเจ้าบอกหน่อยสิว่าต้องทำเช่นไร"

หลี่ไฉ่เหยียนเอ่ยถามลูกพี่ลูกน้องของนางแต่มีบางคนไม่พอใจ

"เหอะ แค่แม่หม้ายผัวทิ้งต้องอุ้มท้องกลับมาอาศัยบ้านเกิด มีอะไรให้น่ายกย่องกัน"

นางหลิวเป็นสะใภ้สกุลหลี่อายุเพียงแค่ยี่สิบเจ็ด แต่เมื่อสามปีก่อนสามีนางเสียชีวิตทำให้นางต้องเป็นหม้ายทิ้งบุตรชายวัยห้าขวบเอาไว้ หลี่ซีฮวนแม้จะวัยเพียงแปดขวบกับรู้ความยิ่งนัก

แต่มารดากลับไม่ไม่รู้จักห่วงบุตรเอาแต่แต่งตัวชายตาไปวันๆ ท่านปู่กับท่านย่าก็แก่แล้ว ท่านพ่อทำงานทิ้งเงินไว้ให้ไม่มากกลับถูกท่านแม่เอาไปใช้จนหมด

พวกเขาจึงลำบาก หลี่ซีฮวนมักไปรับจ้างท่านอาว่านถิงเพื่อเก็บลูกพลับกับผลบ๊วยป่าบางครั้งก็ขึ้นเขาด้วยเพื่อรับค่าจ้างเป็นอาหารหนึ่งมื้อให้ท่านปู่กับท่านย่า

ส่วนท่านแม่ยังคงแต่งตัวสวยออกไปหาบุรุษและดื่มกินของคนเหล่านั้น หากไม่ใช่พราะปู่กับย่าแก่แล้วเขาออยากไปสมัครกองทัพเผื่อจะได้เงินเดือนส่งมาบ้าง

หลี่ซีฮวนไม่อยากสนใจสตรีตรงหน้า เขากลับไปเตรียมตะกร้าเพื่อขึ้นเขากับท่านอาว่านถิงวันนี้ ส่วนชาวบ้านที่ได้ยินแม่หม้ายหลี่เอ่ยต่อว่าหลี่ว่านถิงก็ถ่มน้ำลายใส่นางทันที

"ถุ้ยอย่างเจ้ามาเทียบอะไรกับแม่เจ้าแฝดกัน อาถิงทำมาหากินเลี้ยงลูกสองคนทั้งๆที่เป็นหม้ายแล้วเจ้าเล่านางหลิว ต้องให้ลูกแปดขวบมาหาเลี้ยงถุ้ย"

"ใช่ น่าสงสารท่านลุงหลี่เกินกับป้าหวงแก่ขนาดนี้บุตรชายก็ตายแล้ว เจ้าเป็นสะใภ้กลับไม่ดูแล ยังเอาเงินสามีที่เจาเก็บเอาไว้กตัญญูพ่อแม่ของเขาไปซื้อของแต่งตัวยั่วยวนบุรุษไปวันๆ หน้าด้านยิ่งนัก"

"พวกเจ้าๆ กล้าดีอย่างไรมาด่าข้า คอยดูเถอะมือปราบหานที่อยู่ในตำบลเขาหลงไหลข้านักแค่ข้าพูดคำเดียวพวกเจ้าจะเดือดร้อน"

"โอ๊ยๆๆกลัวตายแล้ว แม่หม้ายหลิวมือไม่พายก็ไสหัวไปให้พ้น อย่าให้ข้าลงมือนะ วันนี้ท่านปู่ข้ากับท่านพ่อของข้าไม่อยู่ ข้าจะตบเจ้าให้มือปราบหานตาสุนัขของเจ้าจำไม่ได้เชียว"

ชาวบ้านหัวเราะเฮฮาทันทีที่หลี่ไฉ่เหยียนพูดจบ เหลียนจางหมิ่นที่เพิ่งมาถึงได้ยินก็ถึงกับหัวเราะ หลี่ไฉ่เยี่ยนเห็นคนที่มาก็หน้าบูด ตาแก่โรคจิตนี่มาทำไม เจอแต่ละครั้งไม่เคยมีเรื่องดีๆเลย

"นี่เด็กน้อย หากเจ้าตีนางข้าคงได้จับเจ้าไปเปิดศาลแล้วกระมัง หึ"

"ท่านลุงเหลียน ท่านปู่ข้าไม่อยู่ ท่านมาทำไม่กันพวกเรากำลังปรึกษาเรื่องในหมู่บ้านกันอยู่คนนอกหมู่บ้านเช่นท่านอย่ามาวุ่นวายจะดีกว่า"

"เด็กบ้า ข้าอายุแค่สามสิบเก้าอ่อนกว่าบิดาเจ้าตั้งสองปี มาเรียกท่านลุงอันใดกัน เจ้าอายุสิบแปด แต่ไม่มีใครมาเจรจาเรื่องแต่งงานสักที งั้นข้าเรียกเจ้ายายแก่บ้างก็ได้ใช่ไหม ไปบ้านไหนบ้านนั้นคงซวย"

"เหลียนจางหมิ่น ตาแก่ปากร้ายไสหัวไปเลยนะ อย่าคิดว่าเป็นนายอำเภอแล้วข้าจะกลัวนะ ถ้าไม่ไปข้าจะตีเจ้าแทนแม่หม้ายหลิวซะเลย"

ชาวบ้านต่างห้ามหลานสาวของผู้นำหมู่บ้าน เหลียนจางหมิ่นเองก็ไม่อยากใส่ใจนางนัก วันนี่ที่มาก็เพราะต้องการเจอหลี่ว่านถิงต่างหาก

เขามีปัญหาเรื่องชุดแต่งงานน้องสาว นั่นก็ไม่ดีนี่ก็ไม่เอา ร้านค้าสกุลเยี่ยเพียรมาหลายรอบแล้วแต่นางก็ไม่ยอม เขาต้องจ่ายค่าเสียเวลาคนเหล่านั้นไปไม่น้อยเลย เถ้าแก่สวีเห็นใจจึงยอมบอกเขาว่าแม่นางหลี่ออกแบบเสื้อผ้าได้งดงามมากนัก จึงอยากมาพบสักหน่อย

"เอ่อ ไม่ทราบว่าบ้านของแม่นางว่านถิงไปทางใดหรือขอรับท่านป้า"

หลี่ว่านถิงแปลกใจ นางไม่เคยคบค้าสมาคมกับนายอำเภอคนนี้มาถามหานางทำไมกัน ชาวบ้านมองมาที่นางเป็นตาเดียว ส่วนหลี่ไฉ่เหยียนก็เดินขึ้นหน้ามากางแขนป้องหลี่ว่านถิงเอาไว้