เกิดใหม่เป็นนางร้ายทั้งที จะไม่ขอเป็นหนี้อีกต่อไป

ตอนที่ 8 พายุลูกใหม่ ใหญ่กว่าเดิม

เธอกำลังกอดอกมองดูสาวรับใช้ในชุดสีน้ำเงินเข้มทั้งสองคน เพราะที่บ้านแรนเดอร์โค มีผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ ไม่ค่อยมีคนเป็นผู้ชาย เลยออกแบบชุดเป็นกางเกงขายาวแทนกระโปรง เพื่อความคล่องตัว แต่ถ้าใครอยากใส่กระโปรงแบบผู้หญิง เจ้าของบ้านก็ไม่ได้ห้ามเช่นกัน

โดยเฉพาะสองคนนี้ เพราะต้องดูแลคุณหนูไรรี่ย์แทบตลอดเวลา ทำให้เธอเลือกจะใส่กางเกงขายาวแทน แต่เหมือนว่า หลายวันมานี้ งานที่เธอต้องทำตลอด แทบไม่มาถึงมือย่างที่เคย

ดวงตากลมหรี่ลงเพราะกำลังรอคำตอบ เรเชลกอดอกมองดูสาวรับใช้ทั้งสอง ที่เอาแต่อึกอัก หันมองหน้ากันบ้าง หรือไม่ก็ก้มมองพื้นแทน เพราะไม่รู้ว่าจะสรรหาคำตอบแบบไหนมาให้นายหญิงของบ้าน แบบที่ไม่ทำให้คุณหนูดูไม่ดีที่สุด

“ฉันถามว่า ไรรี่ย์ไม่ออกไปไหนเลยเหรอ?” เรเชลย้ำคำถามอีกครั้ง

แต่สองคนเอาแต่อ้ำอึ้งไม่ยอมบอกเสียที “มีอะไรที่บอกฉันไม่ได้ ไรรี่ย์เป็นอะไร?”

“คือ… คือว่า” คาร่าอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะหาคำไหนมาจึงจะถูกใจ ก็หลายวันมานี้ คุณหนูของเธอ เอาแต่นอนดูซีรีส์เหมือนคนไม่เคยดูมาก่อน อาบน้ำก็ไม่อาบ แถมยังเอาอาหารไปทานในห้องอีก

เพราะเป็นห่วงกลัวว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับอัลดีนจะทำให้ไรรี่ย์เสียใจ แต่แบบนี้มันเกิดคาดไปเยอะ นอกจากจะไม่ท่าทีว่าเสียใจแล้ว แต่คุณหนูยังดูพูดเรื่องเข้าใจยากอีก

ทั้งคู่เลยคิดกันเองว่า นี่อาจจะเป็นวิธีเสียใจแบบใหม่ของคุณหนูไรรี่ย์ก็ได้

“คาร่า ลิลลี่ พวกเธออยากหางามใหม่เหรอ?” เรเชลถามอีกครั้ง และครั้งนี้ รอยยิ้มในหน้ามันได้มลายหายไปเป็นที่เรียบร้อย

“ปะ… เปล่าค่ะ คุณหนูอยู่ในห้อง ไม่ได้ไปไหนเลยค่ะ เอาแต่ดูทีวี ไม่ยอมออกไปช้อปปิ้ง หรือเดินเล่นอย่างเมื่อก่อนเลยค่ะคุณนาย” ลิลลี่หลุดปากออกไปทั้งหมด เพราะยังไม่อยากเป็นคนตกงาน ในยุคนี้ งานรายได้ดีหาง่ายที่ไหนกัน

“ดูทีวี?” เรเชลถามย้ำอีกครั้ง

“ค่ะ แถมยังดูตื่นเต้นมากด้วย พวกเราเลยไม่อยากขัดเท่าไหร่ เลยปล่อยเอาไว้แบบนั้น” คาร่าเสียงเริ่มเบาลง แต่พอได้ยินเสียงถอนหายใจของนายหญิงของบ้านเท่านั้น “แต่พวกเรามักเอาอาหาร และขนมเข้าไปให้คุณหนูเสมอนะคะ รับรองว่าไม่หิวแน่นอน แฮะ ๆ”

“ทั้ง ๆ ที่มันผิดปกติขนาดนี้ ทำไมพวกเธอไม่มาบอกฉัน รู้ทั้งรู้ว่าไรรี่ย์ไม่ชอบดูทีวี ไม่ชอบมีกลิ่นอาหารในห้อง ไม่ชอบอยู่กับที่เป็นเวลานาน ๆ แบบนี้มันไม่ปกติเลยนะ!”

“ขอโทษค่ะ” สองสาวคุกเข่ากับพื้นทันที ก่อนคาร่าจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม ไม่กล้าเงยขึ้นสบตากลมคู่นั้นเท่าไหร่ “แต่คุณนายคะ ถ้าได้เจอลูกอ้อนของคุณหนูเข้าไป ต่อให้ใจแข็งแค่ไหน ก็ต้องตามใจนะคะ”

“ลูกอ้อน?” เรเชลถึงกับหันขวับไปที่ประตูหนาตรงหน้าทันที เลี้ยงลูกมาหลายปี จนลูกสาวจะสามสิบอยู่แล้ว หากไม่ใช่เมื่อครั้งเด็ก ๆ ไม่เห็นเจ้าหล่อนจะอ้อนใครสักคน “เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลย”

“แต่คุณหนูล็อก…”

“ไปเอากุญแจมาเปิดซะ!”

สุดท้ายคำพูดของนายหญิงคือคำขาด ทั้งคู่หายไปเพียงครู่ และกลับมาเปิดประตูห้องคุณหนูคนเดียวของบ้านจนได้ ทันทีที่เรเชลเข้าไป เสียงทีวีมันก็ดังออกมาทักทาย และตามมาด้วย

“ฮื่อออออออ” เสียงร้องไห้ ไม่ใช่แค่เสียงร้องไห้แบบธรรมดา แต่เป็นเสียงร้องไห้ปานจะขาดใจ

คนเป็นแม่เดินเข้าไปหาลูกสาวทันทีด้วยความเป็นห่วง จนกระทั่งเจอคนอยู่ในชุดนอน ซึ่งไม่รู้ว่าใส่ตั้งแต่ตอนไหน ด้านข้างมีขนมถุงอบกรอบหลายถุง พร้อมบนโต๊ะตัวเล็กเต็มไปด้วยน้ำอัดลมหลากสี

แต่ไม่น่าสนใจเท่ากับสภาพของลูกสาว ที่เอาแต่ร้องไห้ใส่จอโทรทัศน์ขนาดหกสิบห้านิ้วหรอก “ฮื่อออออ~”

“ไรรี่ย์” เรเชลเดินเข้าไปใกล้ลูกสาว และทิ้งตัวนั่งข้างกาย รั้งคนไม่ได้อาบน้ำมาตั้งแต่เมื่อวานเข้ามากอดเบา ๆ ลูบผมซึ่งถูกมัดเป็นก้อนด้านบนอย่างอาทร รู้อยู่แล้วว่าลูกสาวกำลังเสียใจ แต่แบบนี้ มันมีแต่จะทำร้ายตัวของเธอเองเท่านั้น “ไม่ต้องร้องนะลูก ผู้ชายหาใหม่ก็ได้ อัลดีนคนนั้นไม่ได้หล่อขนาดนั้นสักหน่อย จริงมั้ย?”

“ฮื่ออออ!” มันยิ่งทำให้ลูกสาวร้องไห้หนักกว่าเดิมเสียอีก “คะ… คุณแม่”

“โถ ๆ ถ้าเสียใจขนาดนั้น แล้วลูกจะทำ…”

“พระเอกจะรอดหรือเปล่าคะ นางเอกนั่งคอยนอนคอยจนกินอะไรไม่ได้มาหลายวันแล้ว ฮื่อออออ” ถามไปสะอื้นไป ดวงตาของเรเชลล่องลอยกะทันหัน รู้สึกว่าไอ้ที่ห่วง ๆ ในตอนแรก คงมีแค่ตัวเองเท่านั้นที่คิดไปเอง “อ้าว!”

ขนมในมือถือถูกยึดเป็นที่เรียบร้อย พร้อมจอกว้างก็ถูกปิดด้วยเช่นกัน ไรรี่ย์หันมองใบหน้าสวยของแม่ตนทั้งน้ำตา ก่อนจะปาดมันออกแบบลวก ๆ “ทำอะไรคะคุณแม่ กำลังสนุกเลย”

“ไปอาบน้ำ และแต่งตัวซะ!” นาน ๆ ทีจะได้ยินเสียงแข็งจากปากของเรเชล เจ้าหล่อนลุกขึ้นและถอนหายใจกับสภาพของลูกสาวตอนนี้ “ไรรี่ย์ ต่อจากนี้ไป ในทุก ๆ วันลูกจะต้องออกกำลังกายนะ เห็นหน้าตัวเองตอนนี้หรือเปล่า บวมโซเดียมจนดูไม่ได้แล้ว!”

“เอ๊ะ?” ว่าแล้วก็จับแก้มตัวเองทั้งสองข้าง พร้อมขย้ำเบา ๆ “ก็ปกติ…”

“เรื่องขนม น้ำอัดลม กินได้ แต่ไม่ใช่มากมายขนาดนี้ มันไม่ดีต่อสุขภาพ ลูกก็รู้ เฮ้อ! ทำไมแม่ต้องมาพูดเรื่องที่เด็กประถมยังรู้กับลูกด้วยฮะ!?!”

ทั้งห้องเงียบกริบ ไรรี่ย์ตัวหดเหลือสองนิ้วเป็นที่เรียบร้อย นั่งทำตาปริบ ๆ พร้อมส่งไปขอความช่วยเหลือกับทั้งคาร่าและลิลลี่ แน่ล่ะ พวกเธอหลบสายตาทันที

“ขะ… ขอโทษค่ะ” คุณหนูเอ่ยในลำคอพร้อมทำหน้าเศร้าเล็กน้อย

ก็แหม~ ทั้งขนมและน้ำอัดลมที่นี่มันอร่อยมากจนหยุดกินไม่ได้เลยนี่สิ สายกินอย่างแก้วเจ้าจอมเลยเพลินไปหน่อย อีกทั้งซีรีส์ที่มีให้ดูอย่างไม่อั้นนี่ด้วย ไม่มีแม้กระทั่งกำแพงของภาษา มันคือชีวิตในฝันชัด ๆ

แต่เหมือนว่าจะฝันดีไปหน่อย เลยโดนปลุกให้เจอกับโลกของความเป็นจริง

ตั้งแต่จำความได้ เหมือนว่าครั้งนี้หญิงสาวจะเหงื่อออกเยอะที่สุด และเหนื่อยมากที่สุด ไม่ว่าจะสบตากับเทรนเนอร์อย่างไร เขาก็ยังนับเลขช้าเหมือนเวลาโลกไม่ตรงกับคนอื่นเขา

ไอ้เก้าอี้ลมพร้อมแผ่นน้ำหนักทรงกลมสิบกิโลฯ บนตักเธอนี่ด้วย เหมือนว่ากล้ามเนื้อทั้งร่างกำลังกรีดร้องออกมาตลอดเวลา “ยะ… ยังไม่สิบอีกหรือคะ!?!”

หญิงสาวหุ่นโคตรดียิ้มกริ่ม และ... “ตายแล้ว ลืมเลยว่านับถึงไหน เริ่มใหม่ก็แล้วกัน”

โอ๊ย!! แม่คุณเอ๊ย! ความจำสั้นจังล่ะ! เมื่อกี้นับถึงเจ็ดแล้ว ดันวกมานับใหม่เนี่ยนะ แต่มีหรือเลือดนักสู้ในตัวของไรรี่ย์จะไม่เดือดพล่าน ในเมื่อเริ่มนับใหม่ เป็นไงเป็นกันสิวะ!!

และผลของวันนี้ เทรนเนอร์อลิซนะขนาดรอย เดินหัวเราะในลำคอออกไปเหมือนจงใจแกล้งมากกว่า และตอนนี้ ไรรี่ย์นั้นไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ขาสั่นพั่บ ๆ แทบจะเดินไม่ไหวอยู่แล้ว

“ฝากไว้ก่อนเถอะ” คนอยากเอาคืนนี้ นั่งหมดแรงอยู่บนเครื่องซิทอัพ แต่ด้วยมันมีความลาดลงต่ำ ทำให้เธอไหลไปกองกับพื้นแทน “เจ็บ!”

แต่มีคนใจดี แถมหน้าตาหล่อละมุนมาอยู่ตรงหน้า เขาค่อย ๆ ก้มลงหมายจะยื่นมือมาให้คนเจ็บ แต่พอหญิงสาวเงยหน้าขึ้นเท่านั้น “ขะ… ขอโทษครับ!”

ก็วิ่งหนีไปทันที

ไรรี่ย์มองตามหลังกว้าง ราวกับว่าเธอมันเป็นตัวต้องห้ามของที่นี่ ไม่ใช่แค่เขา แต่มีหลายสายตามองมาที่เธออย่างไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ จะมีก็แค่คาร่าและลิลลี่ ที่มาเป็นเพื่อนเท่านั้น

“ลุกไหวมั้ยคะคุณหนู?” ทั้งสองคนเข้ามาพยุงคนขาสั่นให้ลุกขึ้น แต่ใบหน้าของไรรี่ย์ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ ดวงตาเศร้าหม่น และยิ่งมองคนอื่นในฟิตเนสแห่งนี้ ยิ่งรู้สึกแย่

“เรากลับกันเถอะนะคะคุณหนู” ลิลลี่เปิดยิ้ม ซึ่งมันช่วยให้ไรรี่ย์ยิ้มตามไป “เดี๋ยวไปอาบเปลี่ยนเสื้อผ้านะคะ”

“ขอบใจนะ ทั้งสองคนเลย ฉันคงมีแค่เธอจริง ๆ นั่นแหละ” ไม่รู้ว่าเศร้าเพราะอะไร หรือความจริงแล้วไรรี่ย์ก่อนหน้านี้ เป็นคนขี้เหงากันแน่ แต่ช่างเถอะ ตอนนี้เธออยากอาบน้ำจะแย่อยู่แล้ว

แต่ใครจะคิดละ ว่าเข้ามาในห้องน้ำ ยังจะได้ยินเรื่องของตัวเองอีกหน

“ดีนะ ที่วันนี้ยัยคุณหนูเอาแต่ใจนั้นไม่สั่งปิดที่นี่อีก ไม่อย่างนั้นฉันคงเสียเวลาฟรี พอเป็นของตัวเองหน่อยก็เลยทำอะไรก็ได้เหรอ? ไม่แปลกใจเลยที่ไม่มีเพื่อน” เสียงของใครบางคนลอยเข้ามา ทำเอาคนกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดน้ำต้องชะงักไป

“นี่ ๆ แต่เธอคนนั้นเหมือนจะเป็นว่าที่นายหญิงของโดโนแวนไม่ใช่เหรอ นั่นราชวงศ์เก่าแก่เลยนะ จะมาว่าลับหลังแบบนี้ มีหัวหลุดแน่ ๆ”

“เธอจะบ้าเหรอ!?! สมัยนี้แล้ว ราชวงศ์อะไรนั่นไม่มีแล้วย่ะ! และอีกอย่าง ข่าวลือที่เชื่อถือได้ยังบอกอีกว่า นังคุณหนูนั่น โดนเขี่ยตกกระป๋องเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วย สะใจฉันจริง ๆ เลย”

และตามมาด้วยเสียงหัวเราะ มันทำให้คนที่ถูกพูดถึงเริ่มมีน้ำตาคลออีกครั้ง เพราะเรื่องทุกอย่างที่พวกเธอพูด มันไม่มีเรื่องไหนที่ไม่จริงเลย

ไรรี่ย์ เธอเนี่ย เป็นคนสร้างศัตรูไปทั่วเลยสินะ ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็มีแต่คนไม่ชอบ ซึ่งเรื่องนี้ แก้วเจ้าจอมรู้ดีที่สุด แม้จะอยู่ในสถานะต่างกัน แต่กลับคล้ายกันอย่างน่าประหลาด

“ขนาดเธอสวยและรวยขนาดนี้ ยังโดนเอาไปนินทา แล้วฉันจะไปเหลืออะไร แค่ไม่สนใจจะรู้เท่านั้นเอง” หญิงสาวเอาแต่แค่นหัวเยาะตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเปิดฝักบัวเพื่ออาบน้ำในที่สุด

แต่ถ้าคิดว่าไรรี่ย์จะจบแค่อาบน้ำแล้วกลับล่ะก็ ขอให้คิดใหม่

ถึงขนาดยอมลงทุนรอสองสาวเพื่ออาบน้ำให้เสร็จเชียว และทันทีที่พวกเธอออกมา ก็ต้องสะดุ้ง เพราะว่ามีคนที่ตนเพิ่งนินทาไป กำลังกอดอกเปิดยิ้มให้ทั้งคู่อยู่

“อาบน้ำนานจังเลยนะคะ รอตั้งนาน” ไรรี่ย์ยังคงเปิดยิ้ม

“มะ… มีอะไรคะ… คุณ…”

“แหม~ ถ้าพูดขนาดนั้นไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ค่ะ” ไรรี่ย์แค่นหัวเราะออกมาเล็กน้อย ต่างจากทั้งคู่ตรงหน้า กำลังหน้าถอดสี และค่อย ๆ เดินเข้าไปเบียดกันอัตโนมัติ “ฉันก็แค่จะมาแก้ข่าว เรื่องที่พวกคุณคุยกันเมื่อกี้เท่านั้นเอง”

“พวกเรา…”

“ไม่เอาสิคะ จะกลืนน้ำลายตัวเองได้อย่างไร ในเมื่อพูด และหูของฉันก็เป็นพยาน” รอยยิ้มบนในหน้าสวยค่อย ๆ เลือนหายไป “ขอโทษที่ทำให้เดือดร้อนนะคะ ตอนนั้นฉันอาจจะคิดน้อยไปหน่อย แต่สัญญาว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีกแน่นอน ได้โปรดใช้ที่นี่อย่างสบายใจเถอะนะคะ”

ไม่รู้ว่านี่มันเป็นเรื่องที่ต้องจดบันทึกเอาไว้เป็นพงศาวดารของอาณาจักรวัลดิสด้วยหรือเปล่า ที่เห็นคุณหนูไรรี่ย์ผู้สูงศักดิ์คนนั้น กำลังก้มหัวขอโทษคนธรรมดา ๆ อย่างพวกเธอทั้งสองคน

“อ่อ! และเรื่องของอัลดีนคนนั้น ฉันอยากจะแก้ไขข่าวลือเล็กน้อย” ไรรี่ย์ชี้ไปที่โทรศัพท์มือถือของพวกเธอทั้งสอง “เอาขึ้นมาแล้วถ่ายเอาไว้เลยนะคะ เอาแบบชัด ๆ ทุกคำพูดและคลิปเสียงเลย”

สองสาวมองหน้ากัน มันคงเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องทำตามที่เธอคนนี้ต้องการ ค่อย ๆ เปิดโหมดกล้องวิดีโอ และกดบันทึกเอาไว้ แม้มือทั้งสอง จะเริ่มสั่นเพราะกลัวคนอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ของคนตรงหน้าจะแย่

“ถ่ายแล้วใช่มั้ย?” ไรรี่ย์ถามอีกครั้ง เมื่อเห็นทั้งสองสาวพยักหน้าเป็นคำตอบ เธอจึงเริ่มแก้ข่าวให้ทุกคนเข้าใจตรงกันทันที “โอเค วันนี้ฉันจะมาอธิบายเรื่องที่เข้าใจผิดกันนะคะ เรื่องที่ว่าอัลดีนคนนั้นทิ้งฉัน ไม่เป็นความจริงเลยค่ะ”

สองสาวตาโต และหันมองหน้ากันเหมือนสื่อสารกันผ่านสายตาได้

“แต่เป็นฉันต่างหากที่ทิ้งเขา! ตั้งแต่นี้ต่อไป เราทั้งคู่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก อย่างน้อยก็ฉันนี่แหละคนหนึ่ง กลายเป็นว่าตอนนี้ ฉันโสดสนิท ไร้ข้อผูกมัดใด ๆ ทั้งปวงแล้วค่ะ ขอโทษที่ทำให้มีข่าวลือแปลก ๆ แต่ฉันขอยืนยันอีกครั้ง ว่าทั้งฉันและคุณอัลดีน เราตัดขาดกันแบบสมบูรณ์เรียบร้อยแล้ว!!”

เชื่อเถอะว่า หลังจากวิดีโอนี้ได้ถูกเผยแพร่ไป พายุของไรรี่ย์ในวันนั้น ได้ลดระดับเป็นโซนร้อนทันที เพราะลูกใหม่ที่กำลังจะมา มันเหมือนเป็นทอร์นาโดขนาดย่อม ๆ เลยก็ว่าได้ แถมยังมาจาก...

“ไรรี่ย์!!! ใครกันแน่ที่โดนทิ้งฮะ!!!!”

...อัลดีนล้วน ๆ