วายร้ายของเรื่องหลุดจากห้วงคิดเมื่อใบหน้าหวานผินกลับมามองเขาที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง
ซุนโม่เฉินทรุดกายลงข้างๆ เว้นระยะห่างไว้อย่างพอเหมาะเพื่อไม่ให้นางรู้สึกอึดอัด แต่ก็ไม่ไกลจนทำให้รู้สึกว่าห่างเหินกัน
ลี่หยวนสังเกตเรื่องนี้มานานแล้ว บุรุษอย่างซุนโม่เฉินจะทำอะไรย่อมมีการใคร่ครวญมาก่อน ไม่ว่าเขาจะมีเวลาน้อยเพียงไร ก็สามารถตัดสินใจได้อย่างเหมาะสมและดูเป็นธรรมชาติเสียจนผู้ที่ไม่ละเอียดจะไม่มีวันสังเกตเห็น
นางคิดเปรียบเทียบกับองค์รัชทายาทที่จับลี่ชิวไปเป็นตัวประกันก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาว
สุดท้ายใครจะเป็นฮ่องเต้ก็ช่างเถิด นางไม่สนใจแล้ว
หลังจากผ่านความเป็นตายมาด้วยความช่วยเหลือจากวายร้าย นางก็ไม่อยากยึดติดกับคำว่า ‘พระเอก’ ‘นางเอก’ ‘วายร้าย’ หรือตัวละครอะไรทั้งนั้น
ผู้ชนะเป็นผู้เขียนประวัติศาสตร์ หากองค์ชายสี่ได้เป็นฮ่องเต้ก็คงกลายเป็นพระเอก และองค์รัชทายาทกลายเป็นวายร้าย เปรียบเสมือนเ
