ราตรีนี้ช่างยาวนานนัก...
ดูเหมือนโชคชะตาจะกำหนดไว้แล้วว่าวันนี้นางจะต้องย้ายที่นอน แต่ถ้ำเสืออย่างวังอ๋องตงฟางไม่ใช่สถานที่ที่สามารถนอนหลับตาพักผ่อนได้อย่างสนิทใจ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คือการที่มีใครบางคนอยู่ร่วมห้องในยามวิกาล!
“ท่านอ๋องน้อย ขอบพระทัยที่ท่านช่วยเหลือหม่อมฉันในวันนี้ ทว่ายามนี้ดึกมาแล้ว หม่อมฉันมิอยากรบกวนเวลาพักผ่อน ถ้าอย่างไรพรุ่งนี้...”
“เจ้ากลัวเป็นกับเขาด้วยหรือ”
ลี่หยวนซึ่งยังมิได้อาบน้ำชำระร่างกายเงยหน้าสบตาผู้ที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ “เพคะ?”
บัดนี้ทั้งเขากับนางอยู่ในส่วนของโถงรับแขกด้วยกันทั้งคู่ ห้องใหญ่กว้างขวางดูปลอดโปร่ง ติดเสียแต่ในห้องปิดประตูหน้าต่างมิดชิดมีพวกนางอยู่ลำพังเพียงสองคน
หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป คงไม่มีผู้ใดกล้าสู่ขอนางไปเป็นภรรยาเป็นแน่แท้!
ตงฟางฉีเป็นฝ่ายลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหา พอดื่มน้ำชาในถ้วยที่ถือมาด้วยจนหมดก็พยักเพยิดมายังเด็กสาวที่ยืนนิ
