หรือท่านอ๋องน้อยทรงคิดจะทดสอบอะไรนางอีก?
“ในนี้เป็นยาพิษที่ข้าคิดค้นขึ้นมาเอง นอกจากข้าแล้วไม่มีผู้อื่นรักษาได้”
ลี่หยวนฟังคำอธิบายด้วยสีหน้าราบเรียบ “อาการเป็นอย่างไรหรือเพคะ”
“บางครั้งจะทำให้ร่างกายอ่อนแรงและหัวใจเต้นแรงอย่างกะทันหัน มือของเจ้าจะอ่อนแรงจนไม่สามารถหยิบจับสิ่งของที่มีน้ำหนักมากกว่าน้ำชาหนึ่งถ้วย”
“และการรักษาจะใช้เวลานานเพียงใดเพคะ”
“ข้าสามารถเลี้ยงไข้ให้เจ้าได้ตามระยะเวลาที่ต้องการ เพียงแต่ห้ามมากกว่าสองปี มิเช่นนั้นพิษจะเริ่มต่อต้านยารักษา”
เด็กสาวพยักหน้าน้อยๆ พลางดื่มชาดับกระหาย
หากมือไม่มีแรงพอที่จะหยิบจับของหนัก แน่นอนว่านางย่อมหมดสิทธิ์ที่จะเข้าวังหลวงในฐานะนางกำนัลคนรับใช้
มองจากภายนอกมันคือแผนการที่ยอดเยี่ยมไร้ช่องโหว่ ทว่าลี่หยวนกลับเห็นจุดด่างดำอันใหญ่หลวงในแผนการดังกล่าว
แผนของท่านอ๋องน้อยคือให้นางกินยาพิษแสร้งป่วยว่าเป็นโรคประหลาด
...โรคที่มีเพียงเขา
