แท้จริงแล้วที่ลี่หยวนเลือกมาพบเขาก็ด้วยเรื่องนี้ หากจะมีใครสักคนคิดเข้ามาสอดแทรกเรื่องคดีความนี้ นางเองก็มีสิทธิ์ที่จะรู้
ลี่เผิงสะดุ้งตัวคล้ายกับถูกสาดด้วยน้ำเย็นฉ่ำ ครั้นดึงสติของตนเองกลับมายังโลกความเป็นจริงอีกครั้งก็ถลึงตามองเด็กสาว “เจ้ากำลังพูดบ้าอะไร ข้าไม่เห็นเข้าใจเลย!”
“มีคนสั่งให้ท่านทำใช่หรือไม่”
“เหลวไหล!” ชายหนุ่มมีสีหน้าร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด
ลี่หยวนกระตุกยกยิ้มมุมปาก “หากท่านยอมบอก ข้าจะขอร้องท่านพ่อให้ท่านไม่ต้องโกนหัวออกบวช”
“คะ...คิดว่าข้าจะเชื่อเจ้ารึ!”
“แล้วอะไรที่ทำให้ท่านจะไม่เชื่อข้า” ครานี้นอกจากนางจะยิ้มแล้วยังมีการกอดอกเอียงคอเพิ่มเข้ามาด้วย “ที่ท่านต้องมาอยู่ในคุกมิใช่เป็นเพราะข้าหรอกหรือ”
“เจ้ามันงูพิษ!”
“อืม” ลี่หยวนพยักหน้า “งูพิษกับลาไร้สมองกระมัง”
ลี่เผิงตาเหลือกโตจนแถบถลนออกจากเบ้า นางกล้าเรียกเขาว่าเป็นลา!
“เลิกใช้อารมณ์กับเรื่องไร
