“ขอบพระทัยเพคะ”
ทั้งชิงช่ายกับตงฟางฉีต่างนิ่งไป นึกไม่ถึงว่าจังหวะนั้นเอง บานประตูจะถูกถีบจากด้านนอก
ปัง!
“ตงฟางฉี! เจ้าบังอาจขัดคำสั่งของข้า...” ซุนเวยอี้ หรือองค์ชายแปดแห่งราชวงศ์ซุนซึ่งบุกเข้ามาด้วยอารมณ์เดือดดาลถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นเด็กสาวผู้หนึ่งยืนยิ้มหวานต้อนรับการมาถึงของเขา
บุรุษร่างท้วมรีบปรับท่าทีให้สมกับที่เป็นเชื้อพระวงศ์ ก้าวเดินมาหาทางเยี่ยงวิญญูชนโดยไม่สนใจบ่าวไพร่ที่เดินหน้าช้ำตามเข้ามา “นี่คงเป็นคุณหนูลี่หยวนแห่งจวนเสนาบดีใช่หรือไม่”
ลี่หยวนรู้ตัวก็หุบยิ้ม เหลือบสายตาไปทางตงฟางฉีอยู่ครู่หนึ่งก็พอจะคาดเดาตำแหน่งของอีกฝ่ายออก
เจ้าบ้านี่ใช่ไหมที่ใช้วิธีต่ำช้าคิดจะลักพาตัวข้าไปขมขู่!
นางคิดพลางกัดฟันกรอด แม้มุมปากกระตุกยิ้มหากนัยน์ตากลับขมกริบยิ่งกว่าใบมีด
เดิมทีนางโมโหอีกฝ่ายมากอยู่แล้ว การที่เขาบุกมาถึงที่นี่ก็ถือว่าดีไปอีกอย่าง นางจะได้ไม่ต้องเปลืองแรงเป็นฝ่ายไ
