พอหลีเจียวได้ฟังเรื่องราวทุกอย่างจากปากเซวียนหยาง หัวสมองนางก็ขาวโพลนดั่งมีหิมะปกคลุม
ด้วยเพราะอารมณ์ผู้หญิง ตอนนั้นนางไม่ทันได้นึกคิดสิ่งใด ไม่คิดหาเหตุผลว่าเพราะเหตุใดเขาถึงทอดทิ้งนางไปเสียดื้อๆ
หลีเจียวยอมรับว่านางมีอารมณ์หึงหวงน้อยใจ ตั้งแต่เขายินยอมแต่งตั้งบุตรสาวใต้เท้าหลิวเป็นกุ้ยเฟยแล้ว
หลิวกุ้ยเฟยนอกจากงดงาม ชาติตระกูลยังนับว่าดี สามารถส่งเสริมเซวียนหยางได้ เมื่อเทียบกับนางซึ่งไม่มีดีอะไร ไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้เลย นางเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาที่โชคดีถูกไทเฮาทรงรับมาเลี้ยงดูแล ผู้คนส่วนใหญ่จึงยังเกรงใจและให้เกียตรินาง แต่ก็มีไม่น้อยที่ดูหมิ่นดูแคลน
ความเย็นเยือกในจิตใจของหลีเจียวสลายลงอย่างช้าๆ แต่กระนั้นก็อดน้อยใจมิได้อยู่ดี หากเขาบอกนางสักคำว่าที่ทำเป็นแผนการ นางจะไม่ขุ่นเคืองอะไรเขาเลย
“อีกไม่นาน เราจะพาเจ้าและลูกๆ ออกจากที่นี่ ระหว่างนี้เจ้าต้องระมัดระวังตนเองด้วย หากเป็น
