บทที่ 32 อาหารเช้า
เดินออกมาอีกทีเจสันก็นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว เขากล่าวทักทายเธอพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ
“ฉันลืมบอกคุณไปว่าไม่ต้องแวะมารับก็ได้ ฉันไปกับพี่เขยสะดวกกว่า คุณจะได้เดินทางสะดวกขึ้น”
“ผมก็ลืมบอกคุณเหมือนกันว่าเราไม่ต้องออกแต่เช้าเหมือนพี่ซองอา เราจะออกจากบ้านประมาณสิบเอ็ดโมง เพราะเราไม่ใช่ผู้บริหารแบบท่านประธานวู”
“คุณน่าจะโทรมาบอกฉันก่อน ฉันจะได้นอนต่ออีกสักสองชั่วโมง”
“ผมไม่มีโทรศัพท์คุณน่าจะรู้” เขาเตือนสติเธอแล้วหันไปหาเดือนนภา “วันนี้ผมตั้งใจจะมาฝากท้องกับพี่สะใภ้ด้วยนะครับ”
“ด้วยความยินดีจ้ะ มาฝากทุกเช้าก็ยังได้ กินพร้อมกันหลาย ๆ คนสนุกดี”
“จริงด้วย นายน่าจะมากินข้าวร่วมกับพวกเรา” วูซองอาเห็นด้วยกับภรรยา
“ถ้าวันไหนผมตื่นทัน ผมจะมาก็แล้วกัน” เขาก็อยากมาร่วมรับประทานอาหารเช้ากับครอบครัวของพี่ชายทุกวันเหมือนกัน แต่คงเป็นไปได้ยาก เพราะงานของเขามันเอาแน่นอนไม่ได
