s*x'BF 3

1322 Words

s*x'BF 3 -เติ้ล- "คอนเม้นรูปโปรไฟล์ในเฟสทำไมมันเยอะขนาดนี้วะ" ผมบ่นพึมพำออกมาระหว่างที่กำลังนั่งเรียนอยู่ในห้องเรียนของมหาวิทยาลัย "ว่าไงจ๊ะพ่อคนดัง ไลค์โปรไฟล์โหดมากเวอร์" ลูกแพร์เอ่ยออกมาอย่างติดตลก "เออแม่ง เยอะจนการแจ้งเตือนขึ้นเป็นร้อย น่ารำคาญ" ผมบอกออกมาตามจริง พลางทำหน้าเบื่อๆ แค่ช่วยผู้หญิงที่โด่งดังคนนั้นแค่วันนั้นมันจะทำให้ผมดังขนาดนี้เลยเหรอว่ะ แถมยังมีบริษัทโฆษณาอะไรหลายๆอย่างติดต่อผมมาไม่น้อยเลยด้วย "เฮ้ย ไอ้เติ้ล นั่นใครวะ ทำไมกูไม่เคยเห็นหน้า" จีโน่เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับสะกิดผม ทำให้ผมหันไปมองตามมันทันที หญิงสาวผมแดงสวยผสมบอนล์เล็กน้อยพร้อมกับกระโปรงที่แสนจะสั้น เดินย่างก้าวเข้ามาในห้อง ไอ้จีโน่กับไอ้เอฟมันมองกันตาเป็นมันเลยทีเดียว "เดี๋ยวกูจะฟ้องจีน่า มึงมองสาวอื่น" ผมบอกออกมา "เห้ย! กูเปล่ามอง กูแค่สงสัยเฉยๆว่าใคร ไม่เคยเห็นมาก่อนเหมือนกัน" ไอ้เอฟแก้ตัวออกมา เออ เเต่ก็น่าสงสัยจริงๆ ใครวะ... อืม... แต่ทำไมหน้าคุ้นๆ หลายชั่วโมงผ่านไป ไม่นานนักผมก็เรียนวิชาเลือกนี้เสร็จ แต่สายตาของผมก็ไม่อาจจะละสายตาจากเธอได้ เธอไม่ค่อยได้มาเรียนงั้นเหรอ ผมเลยไม่เคยเห็นเธอมาก่อน หรือเธอจะแอบเนียนมานั่งเรียนในวิชานี้เฉยๆ? "ไอ้เติ้ล เดี๋ยวพวกกูไปรอมึงนี่รถนะ เอางานไปส่งด้วย" ไอ้จีโน่เอ่ยบอกพร้อมกับหยิบงานของพวกเราสี่คนมาทับซ้อนกัน วันนี้ผมเป่ายิงฉุบแพ้ เลยต้องมาส่งงานแทนพวกมันด้วย เฮ้อ เวลาผมเล่นพวกพนันอะไรแบบนี้มักไม่มีดวงอยู่เสมอๆ จนชินไปซะแล้ว "อ้าว ยังไม่กลับอีกเหรอ" ผมเอ่ยถามหญิงสาวใบหน้าหวานสวยที่ผมโคตรจะคุ้นตาทันที เมื่อเห็นว่าเธอยังนั่งอยู่กับที่ สายตาคมสวยของเธอหันมามองผม ใบหน้าของเธอเรียบนิ่ง แถมในห้องตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับเธอแล้ว... "สนใจฉันด้วยเหรอ?" เสียงหวานใสของหญิงสาวเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับใบหน้าที่ฉีกยิ้มที่มุมปาก เดี๋ยวนะ... เสียงเธอมันคุ้นหูผมจัง "ป่าว แค่ถามเฉยๆ เห็นเธอนั่นนิ่งไม่ขยับเลย" ผมบอกออกมา แต่เธอกลับลุกจากเก้าอี้และย่างก้าวเดินเข้ามาใกล้ผม "นายนี่หล่อยิ่งกว่ารูปในเฟสอีกนะ ชื่อเติ้ลใช่มั้ย" เสียงใสของหญิงสาวเอ่ยขึ้น พร้อมกับขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัย ใบหน้าของเธอเลื่อนเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ... "รู้ชื่อฉันได้ไง?" "ใครไม่รู้นะสิแปลก เขารู้จักนายกันทั่วบ้านทั่วเมืองไปหมดแล้ว คนที่ชื่อนักร้องสาวคนดังตกจากเวที" เธอพูดออกมาอย่างติดตลก ริมฝีปากสีแดงสดเหยียดยิ้มที่มุมปาก "งั้นเหรอ... แล้วเธอชอบนักร้องคนนั้นมากเลยรึไง ถึงทำผมตามยัยนั่น" ผมถามออกไป ก็ว่าทำไมหน้าตาคุ้นๆ ทำผมเหมือนกับยัยคนดังคนนั้นนั่นเอง เลียนแบบสินะ เหอะ... "นายจำฉันไม่ได้เหรอ?" ใบหน้าหวานคมเข้มสวยเฉียบเลื่อนเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ทำให้ลมหายใจของเรารู้สึกถึงกัน แถมนิ้วเรียวยาวของเธอยังลูบไล้ตรงปกเสื้อและแผงอกของผมอีก คิดจะยั่วกันงั้นเหรอ... "ฉันไม่เคยเจอเธอมาก่อน" ผมบอกออกมาด้วยเสียงเรียบนิ่ง ยิ่งฟังเสียงเธอใกล้ๆมันยิ่งคุ้นหูชะมัด... แต่ที่รู้ๆผมคิดว่ายัยนี่ไม่ใช่ยัยผู้หญิงนักร้องคนนั้นแน่ๆ เพราะตอนนี้เธอกำลังไลฟ์แสดงสดอยู่ในรายการทีวีอยู่... "จำฉันไม่ได้จริงๆนะสิ" ยัยผู้หญิงตรงหน้าผมเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกเสียดาย ก่อนจะเขย่งจูบคอเสื้อนักศึกษาของผม ทำให้ติดเป็นรอยลิปสติกสีแดงสด "ทำอะไรของเธอ!" ผมมองคอเสื้อตัวเองที่เปื้อนเลอะ อะไรของผู้หญิงคนนี้วะ "ฉันจะมาหานายทุกวันให้นายจำฉันได้นะ" เสียงหวานใสของหญิงสาวตรงหน้าของผมเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินหันหลังออกไปจากห้องเรียน ทิ้งผมให้งงงวยกับสถานะการณ์เมื่อครู่ไว้คนเดียว... -โมเน่ต์- "น่าโมโหชะมัด ทำไมหมอนั่นจำฉันไม่ได้ว่ะ!" ฉันบ่นออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อกำลังนั่งรถของไรเฟิล ฉันโทรให้หมอนี่มารับที่มหาลัยเองนั่นแหละ "เธอไปหาคนที่ช่วยเธอเมื่อวันนั้นนั่นเหรอ?" ไรเฟิลถามฉันอย่างสงสัย "เออดิ แต่แม่งจำฉันไม่ได้เลยสักนิด ทั้งๆที่ฉันออกจะน่าจดจำแท้ๆ" ฉันบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด ทั้งๆที่ฉันถ่อไปหาเลยนะ แต่เขากลับจำฉันไม่ได้ มันน่าโมโหใช่ไหมละ! "ไม่มีใครจำเราได้หรอก ก็เล่นปิดบังหน้าตาซะมิดชิดขนาดนั้น แถมชื่อจริงๆของเราคนอื่นก็ไม่รู้" ไรเฟิลบอก ก็จริงของมัน... งั้นฉันจะทำให้หมอนั่นจำให้ได้ว่าฉันคือใคร! หลายวันต่อมา "เจอกันอีกแล้วนะ" ฉันเอ่ยทักทายเติ้ล ผู้ชายที่เคยช่วยฉันเอาไว้ ทั้งรูปร่างหน้าตา น้ำเสียงเขาตรงสเปคของฉันโคตรๆเลย... นี่แหละ! เจ้าชายของฉัน "เธออีกแล้วเหรอ" เติ้ลเอ่ยออกมา ทำไมเขาต้องทำหน้าเซ็งขนาดนั้นเมื่อเห็นว่าฉันมาทักเขาละเนี่ย "จำฉันได้รึยังว่าฉันคือใคร!?" ฉันเอ่ยขึ้น พลางเดินเข้ามาใกล้ๆเขา "ฉันไม่รู้จักเธอ จะให้ฉันบอกอีกกี่รอบ" เขามองหน้าฉันด้วยแววตาที่เรียบนิ่ง "นายไม่คุ้นหน้าฉันบ้างรึไง?" ฉันถามออกไป หมอนี่น่าจะรู้สึกสักทีนะว่าฉันคือคนที่นายช่วยชีวิตไว้ไงละ! "ไม่คุ้น เลิกมาดักรอฉันสักทีเถอะ มันน่ารำคาญ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา ทำให้ฉันถึงกับกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ หมอนี่ดูจะเป็นคนไม่สนโลกเท่าไหร่เลยแหะ แต่นี่แหละที่เป็นจุดเด่น! "อ๋อ เเล้วก็เลิกเอารอยลิปสติกมาโดนเสื้อฉันด้วย!" เขาเอ่ยห้ามปลามขึ้นมาทันทีเมื่อฉันกำลังจะยื่นหน้าเข้าไปจูบตรงปกเสืื้อของเขาอีกครั้ง "เหอะ รู้ทันซะได้" ฉันบอกออกมาอย่างเซ็งๆ "ถ้ารู้แล้วก็เลิกยุ่งกับฉันสักที" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด เขาดูจะรำคาญฉันน่าดูเลยนะ ถ้าเขารู้ตัวจริงของฉันขึ้นมาจะดีใจรึเปล่าน้าา พลาง "ไม่มีทาง..."ฉันบอกออกมาก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เขาเรื่อยๆ จนใบหน้าของเราใกล้กันมากๆ "งั้นฉันจะทำให้นายจำได้เองว่าฉันคือใคร" ฉันบอกออกมาก่อนจะประจบจูบชายหนุ่มตรงหน้าอย่างดุดัน ลิ้นร้อนของฉันสอดแทรกเกี่ยวตวัดลิ้นของร่างสูง แต่เหมือนอีกฝ่ายก็อยากเล่นสนุกกับฉัน เขาจูบตอบฉันอย่างอดไม่ได้ ดีว่าตรงนี้ไม่มีใครอยู่สักคน ทำให้เราทั้งสองคนจูบกันอยู่เนินนาน เป็นจูบที่นักหนา ทำให้เนื้อตัวฉันสั่นสะท้านไปเลย หัวใจดวงน้อยของฉันเต้นดังตึกตัก อุณหภูมิร่างกายของฉันสูงขึ้น ใบหน้าของฉันร้อนผ่านทันทีเมื่อพวกเราผละจูบออกจากกัน "นายจำฉันได้รึยัง"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more