[หมอปุณณ์ออกไปตั้งแต่เลิกงานแล้วค่ะ]
เป็นข้อความที่ไม่เกินไปกว่าความคาดหมายสักเท่าไร ข้อความจากหมอฟ้าใสนี้ทำให้มือน้อย ๆ กดล็อกหน้าจอไม่อยากเห็น แต่ทว่า
ติ๊ง!
[ออกไปกับรินลดาค่ะ]
พยายามแล้ว พยายามที่จะนิ่งเฉยไม่อยากเห็น ไม่อยากรับรู้แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นจนได้
เอี๊ยด!
“อ๊ะ! คุณแม่!” หนูน้อยสะดุ้งโหยง เมื่ออยู่ ๆ คนเป็นแม่ก็เบรกรถกะทันหัน ลัลนาไม่อาจทนความเสียใจในอกที่ก่อตัวขึ้นเรื่อย ๆ นี้ได้ เธอร้องไห้ออกมาหลังพวงมาลัยรถ ทำเอาลูกสาวที่นิ่งอยู่บนคาร์ซีตทางเบาะหลังคนขับถึงกับตกใจ ไม่รู้ว่าแม่เป็นอะไร
“แม่จ๋าเป็นอะไร น้องดื้ออีกเหรอ” ปันปันปลดสายรัดเข็มขัด ชะเง้อคอมองมารดาที่ยกมือทั้งสองข้างปิดหน้า ร้องห่มร้องไห้ด้วยความเสียใจ
“ฮึก ฮือ~” เธอกำมือเข้าหากัน น้อยอกน้อยใจข้างใน เวลาน้อยนิดที่ควรจะได้อยู่ด้วยกันเขากลับแบ่งมันให้ใครอื่น หัวใจของเธอร้าวราน เขาเอาเธอกับลูกไปไว้ในส่
