สองชั่วโมงต่อมา...
“อื้อ~” สองแขนเรียวบิดไล้ความขี้เกียจพลางส่งเสียงครางอื้อเบา ๆ ในลำคอ เธอหลับไปตอนไหน หลับไปตั้งแต่เมื่อไร อยากจะนอนต่อแต่ปวดปัสสาวะเหลือเกิน
สองเท้าหย่อนลงจากเตียง เดินสะลึมสะลือไปยังห้องน้ำ ทว่าประตูมันถูกล็อกจากข้างใน ไพลินจึงหันก้นพิงผนังยืนรออย่างงัวเงีย
พรึ่บ!
อังค์กูณฑ์เปิดประตูออกมาหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จสรรพ มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบเอวสอบ ดวงตาคมปลาบเหลือบมองคนที่หลับสบายอยู่บนเตียง
“น้องลิน!” เธอหายไปไหน? เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องก็ไร้แม้แต่เงาหัว สองเท้ารีบเดินไปยังประตูพลางตะโกนถามลูกน้องเสียงดัง “น้องลินหายไปไหน!”
“ครับนาย? เกิดอะไรขึ้นครับ” พวกเขาเฝ้าอยู่หน้าห้องตลอด ยังไม่เห็นไพลินเดินออกมาจากห้องของเจ้านายเลย
“พวกมึงเฝ้าหน้าห้องกันยังไงถึงไม่เห็นน้องลินหนีออกไป ตามตัวน้องลินกลับมาให้ได้”
“ครับนาย” เหล่าลูกน้องรีบกระจายตัวออกไปในทันที
