4 เฮงซวย
1469 Words
[VIEW TALK]
“ว้าววิว ใช่วิวปะเนี่ย” ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทักฉัน
“ใช่ เราวิว วาธิตา เธอโบว์ใช่มั้ย”
“ใช่ ๆ แหม จำเราได้ด้วย”
“ก็เธอสวยเป็นหัวหน้าห้อง ใคร ๆ ก็จำได้”
“เธอจะบอกว่าเราสวยไม่เปลี่ยนงี้เหรอ”
“บ้า เธอสวยโดดเด่นตลอดยังไงล่ะ”
“ปะปะ เข้าข้างในกัน” เพื่อนรุ่นตอนม.6 สะกิดฉันให้เดินเข้าไปข้างในด้วยกัน
ตอนนี้ฉันมางานเลี้ยงรุ่น หลังจากที่ไม่เคยมาเลยสักครั้ง ไม่ได้เย่อหยิ่ง แต่ฉันมีปัญหาชีวิตที่เล่าให้ใครฟังไม่ได้
เรื่องบางอย่างแม้จะอึดอัดใจ แต่มันจะเป็นความลับเสมอ
มีคนบอกว่าถ้าอึดอัดก็ระบายออกมาบ้าง แต่ฉันคิดว่าไม่ ไม่ได้เด็ดขาด เพราะบางเรื่องไม่สมควรที่จะพูดถึง
และที่ปีนี้มาได้ เพราะเพื่อนคะยั้นคะยอผ่านโซเชียลไม่หยุดหย่อน มันจึงเกิดเป็นความเกรงใจค่ะ
“นี่ทุกคน ดูซิใครมา” โบว์ส่งเสียงเรียกให้เพื่อนหันมาสนใจเธอและฉัน
“อุ้ยตายล้าววว นังวิวววว ชีสวยระเบิดระเบ้อไม่กะโปโลแล้วนะยะ” ซี คนนี้น่าจะชื่อซี เป็นเพศทางเลือกฟังจากจริตของนางพวกคุณก็น่าจะเข้าใจใช่ไหมคะ
“บ้าบอน่าซี วิวนางสวยอยู่แล้ว เออนี่ มีเรื่องเม้ามอยหอยสังฆัง” คนนี้ชื่อนก ปากก็จะคล้ายนกแก้วนกขุนทอง พูดไม่หยุดหย่อน อยากรู้ทุกเรื่องของทุกคน
“โอ๊ย อะไรอะโบว์เจอวิวก่อน วิวต้องอยู่กับโบว์”
“อย่ามาเบี้ยนอีโบว์ วันนี้ผัวมึงมารับไม่ใช่เหรอ”
“อะไรกัน แล้วเกี่ยวอะไรกับผัว โบว์แค่อยากอยู่กับวิว วิวปลีกวิเวกไปตั้งหลายปี กลับเข้าเมืองทั้งทีก็ต้องอยากเม้ามั่งสิ”
“พอเลยพอเลย เราไม่ได้อยู่ป่านะ เราแค่ไม่ว่าง”
“เออ เข้าใจ เรารู้ว่าแกเสียใจเรื่องพ่อมาก ตอนนี้แกโอเคขึ้นรึยัง” โบว์ขยับตัวหันหน้ามาแล้วจับที่แก้มของฉัน ฉันเป็นคนตัวเล็ก ผิวขาวใส แก้มป่อง ๆ หน้ากลม ๆ เพื่อนที่เคยเรียนตอนมัธยมด้วยกันจะชอบเล่นแก้มของฉัน
“โอเคแล้ว ก็นี่จะ 5 ปีได้แล้วนะที่พ่อจากไป” พูดมาถึงเรื่องนี้เสียงของฉันอ่อนลง เพราะเป็นเรื่องเดียวที่ฉันสะเทือนใจ พ่ออันเป็นที่รักจากไปไม่มีวันหวนกลับ หลงเหลือไว้แค่ความทรงจำที่ดีงาม
“มานั่งได้แล้วพวกแก จะยืนกันอีกนานมะถามจีง” ซีตะโกนพร้อมกวักมือเรียกอย่างมีจริตจะก้าน
“ปะ ไปนั่งเม้ากัน” นกจับมือของฉันแล้วรีบพาเดินไปนั่งที่โซนเคาน์เตอร์บาร์ ซึ่งมีบาร์เทนเดอร์ยืนยิ้มหน้าหล่อคอยให้บริการ มีเพื่อนร่วมรุ่นหลายคนเอ่ยทักกันประปราย
สถานที่ที่ฉันอยู่ตอนนี้คือโรงแรมหรู ซึ่งมีบาร์อยู่ภายในโรงแรมค่ะ
“แกเอาไร ไวน์มะ หรือเหล้า หรือไร ค็อกเทลงี้ปะ” โบว์ถามค่ะ
“เราไม่เอา” ฉันไม่ชอบดื่ม ไม่ชอบเลย ไม่แตะดีที่สุด มันคือของต้องห้าม
“อะไรกันวิว นานครั้งเจอเพื่อนที” ซีทำหน้าน้อยใจ
“งั้นเอาค็อกเทลก็ได้” เห็นเพื่อนทำหน้าน้อยใจ ฉันก็อดที่จะตามใจไม่ได้
“เดี๋ยวจัดให้จ้า” ฉันได้ยินแค่นั้น จากนั้นจึงก้มหน้ากดตอบไลน์ที่คู่หมั้นของฉันส่งมา
คือฉันมีคู่หมั้นแล้วค่ะ หมั้นกันเมื่ออาทิตย์ก่อน อย่าถามถึงความรักเลยค่ะ ฉันลืมไปแล้วว่าความรักเป็นแบบไหน รูปร่างหน้าตาเป็นเช่นไร
ลืมไปแล้วว่าต้องรู้สึกยังไง
“เออ นี่วิว แกจำแฟนเก่าแกที่คบกันตั้งแต่สมัยแกอยู่ม.3 ได้มะ” นกเริ่มเข้าประเด็นหลังจากที่เม้าเพื่อนไปหลายคนแล้ว
คงพูดถึงแฟนเก่าเจ้ากรรมนายเวร แฟนคนแรก รักครั้งแรก และรักครั้งเดียวของฉัน
“จำได้ จำได้” ซีค่ะที่ตอบ ส่วนฉันพยักหน้า ใครจะจำไม่ได้ล่ะ ในเมื่อทุกวันนี้ยังทำตัวเป็นคนบ้ารังควานฉันอยู่เลย
“เผือกจริงนะซี ฉันถามวิวมะ” นกหันไปจิกซี และหันกลับมาหาฉัน “แกรู้มั้ยวิวว่าตั้งแต่ที่แกย้ายมหา’ลัยไปอะ กลายเป็นว่าเด็กวัดที่เรารู้จักกลายเป็นหลานชายคนโตของตระกูลศิวะวานนท์ ลูกพี่ลูกน้องของเคลิ้มที่เรียนวิศวะเว้ย เคลิ้มที่เจ้าชู้มั่วไปเรื่อยอะ”
“ดะ…เดี๋ยวนะ เป็นไปได้ไง” ฉันเสียงสั่น ยอมรับว่าอึ้ง เรื่องนี้ฉันไม่เคยรู้ ไม่เคยรู้เลยจริง ๆ เพราะวันที่บอกเลิกเขาแล้ว ฉันก็ย้ายที่เรียน ย้ายบ้าน ไม่เคยสนใจไยดีความหลังอะไรทั้งนั้น มีแค่เขาที่เป็นความหลังที่พยายามทำทุกอย่างให้ฉันถูกทิ้ง
ความหลังที่พยายามทำให้ชีวิตของฉันพัง
“เป็นไปแล้วจ้า แล้วพี่แกก็ไม่ยิ้มไม่พูดไม่สนรอบข้าง และกลับมาใช้ศิวะวานนท์ นามสกุลจริง ๆ ของพี่แกอะ แล้วแบบสาวมองตามเพียบ เพอร์เฟกต์อะ เพียบพร้อมทั้งหน้าตาเงินทอง”
“แต่ฉันเคยเจอพี่แกที่ตลาดนะ พี่แกยังไปขายกางเกงยีนส์อยู่เลย ยังทำเหมือนที่เคยทำตอนคบกับวิว”
“อย่าว่างั้นงี้เลยนะ พี่แกก็น่าสงสารอะตอนนั้น วิวทิ้งพี่แกไปคบผู้ชายที่รวยกว่า ทั้งที่ความจริงพี่แกโคตรรวย แต่ไม่บอกใครว่าตัวเองรวย มาอาศัยวัดนอน ทำตัวเป็นเด็กวัดธรรมดาคนหนึ่ง”
“โมเมนต์ปลอมตัวหารักแท้”
“ปลอมนานไปเปล่าวะ นึกว่าเด็กวัดจริง ๆ ผิดเพี้ยนแค่หน้าตาหล่อ ผิวพรรณดี”
“แล้วตอนนั้นวิวไม่สงสารพี่เขาเหรอวิว พี่เขารักแกมากนะเว้ย”
“วิวมันก็รักพี่เขาแหละ งั้นจะคบกันตั้งแต่ม.3 จนถึงปี1 เหรอวะ”
“โห นานโคตร อย่างผูกพัน กี่ปีวะ โห 5 ปี อย่างนาน”
“อย่างว่าแหละ รักกับเงิน ถ้าคนเดือดร้อนยังไงก็ต้องเลือกเงิน ใครจะบ้าเลือกรัก คงไม่ใช่คู่กันด้วยแหละ คบนานไปก็เท่านั้น อีกอย่างนะ ถ้าพี่แกจริงจังก็ต้องเผยตัวตนแล้วว่าพี่แกคือหลานชายตระกูลดัง”
“อันนี้ใช่ เหมือนตั้งใจหลอกวิวด้วยแหละ คบกันก็นานแท้ ๆ ดีแล้วแหละวิวที่เลิกน่ะ พวกคนรวยก็งี้ เหงาไง เลยหาอะไรทำ สมน้ำหน้าที่โดนวิวทิ้ง ไม่งั้นถ้าเบื่อมาวันไหนคงทิ้งวิวก่อนแน่ ๆ”
ฉันได้ยินที่เพื่อนพูดถึงฉันและแฟนเก่าของฉัน แต่ฉันไม่รู้แล้วล่ะว่าใครเป็นคนพูดบ้าง เพราะฉันไม่อยากร่วมวงสนทนานี้ จึงหยิบเครื่องดื่มตรงหน้ามาดื่มแบบไม่ลืมหูลืมตา
ไม่คิดว่า 5 ปีที่คบกัน เขาหลอกฉันมาตลอด ไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าเขาจะเป็นคนของตระกูลใหญ่โต
เพราะงั้นฉันไม่ได้ผิดฝ่ายเดียวสินะที่ทิ้งเขาไปแบบนั้น
“ความรัก… ความ…รักเอย เจ้าลอยลมมาหรือไร… พี่! ขอแบบเน้อีก” ฉันอ้าปากร้องเพลงก่อนจะสั่งเครื่องดื่มแบบเดิม แบบไหนก็ไม่รู้ “บ้า บ้า ความรักเหรอ ความรักน่ะ มันกินม่ายล่าย ร๊าก…อย่างเดียว… มานพอเท่หนายกาน”
“ดราย มาร์ตินี่ออกฤทธิ์แล้วแน่เลย คือฉันสั่งมากินเองนะเว้ย โถ่ วิวเอ๊ย โผล่มาก็ปล่อยเต็มเลย”
ใคร ใครบ่นอะไร บ่นฉันเหรอ
“ชีวิตฉัน ชีวิตฉัน ชีวิตฉันมันเฮงซวย ฉันมันผู้หญิงห่วยแตก ไม่ได้เรื่อง ถ้าฉันเชื่อพ่อ ถ้าเชื่อพ่อ คงไม่เป็นแบบนี้ ฮึก ฮึก ฮือ…” ฉันร้องไห้เหรอ ไม่นะ อย่าร้อง อย่าร้องเลยวิว แกเก่งจะตายไป อย่าร้อง
มันผ่านมาแล้ว แก้ไขไม่ได้แล้ว
“หนูคิดถึงพ่อนะคะ คิดถึงพ่อที่สุด” แล้วต่อจากนั้น ฉันก็ได้อยู่กับพ่อ เมื่อไหร่ที่คิดถึงพ่อ ก็มักจะได้เจอพ่อเสมอ พ่อมักยิ้มให้ฉัน ถามฉันเสมอว่าฉันสบายดีไหม พ่อทำกับข้าวให้ฉันกิน กับข้าวฝีมือพ่ออร่อยที่สุด อ้อมกอดของพ่อก็ช่างอบอุ่น ฉันรักพ่อ รักพ่อมาก ๆ
ไม่อยากตื่นเลย อยากอยู่กับพ่อตลอดไป
พ่อขาเอาวิวไปอยู่ด้วย อย่าทิ้งวิวไว้ที่นี่คนเดียว
[END VIEW]
- Writer
