วันวิวาห์…
“เจ้าสาวน่ารักไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ” เพื่อนของพี่ทิวเอ่ยกับฉันพร้อมรอยยิ้มละมุน คนกลุ่มนี้เป็นเพื่อนพี่ทิวมานานมากแล้ว เมื่อตอนคบกันกับพี่ทิว เขาพาฉันไปเจอบ่อยครั้ง ตอนนั้นฉันเด็กไม่ได้คิดหรือสงสัยอะไรว่าทำไมเพื่อนพี่ทิวรวยกันทุกคน ทำไมถึงคบพี่ทิวที่เป็นเด็กวัด ฉันคิดง่าย ๆ แค่ว่ามิตรภาพไม่เลือกคน
“ขอบคุณค่ะพี่จุ้น” ฉันยิ้มให้พี่จุ้น ขนาดฉันทำเพื่อนเขาเจ็บ พวกเขายังใจดีกับฉันเหมือนเดิมเลย
น่าละอายใจจริง ๆ
“ทำไมรูปแต่งงานบางรูปมีรูปหมาด้วยวะ ไอ้คุณชายมันไม่ถูกกับหมาไม่ใช่อ่อ” พี่เติ๊กมองไปยังรูปหนึ่ง ซึ่งวันนั้นพรีเวดดิ้งมาถ่ายที่บ้าน ฉันจึงฉวยโอกาสหน้ามึนเพราะมี้กับป๊ามาด้วย เอากะทิมาถ่ายร่วมเฟลม แน่นอนว่าพี่ทิวไม่พอใจมาก พอทุกอย่างเรียบร้อย ทุกคนกลับหมดฉันจึงโดนบ่นชุดใหญ่ ซึ่งฉันจบปัญหาด้วยคำว่า ‘ขอโทษค่ะ’
“กะทิค่ะ มันหลงมาหน้าบ้าน วิวไปเจอ วิวก็เลยขอพี่ทิวเลี้ยง”
“อ่อ อเม
