6 ฉายา
1755 Words
[VIEW TALK]
“อรุณสวัสดิ์ครับ” ฉันกำลังงง งงเป็นไก่ตาแตก เมื่อใครไม่รู้มากล่าวอรุณสวัสดิ์ขณะที่ฉันลืมตาอยู่บนเตียง ฉันลุกขึ้นนั่ง ที่ตัวมีผ้าห่มคลุม
ใครล่ะ เขาคือใคร ทำไมถึงได้เข้ามาในห้องนอนฉัน
ไม่ ไม่ใช่ห้องนอนฉัน ที่นี่ที่ไหน ที่ไหนกันล่ะ
ขอย้อนไทม์ไลน์แป๊บนะ อะไรยังไง เมื่อคืนฉันยกดื่มเป็นว่าเล่น เพราะไม่อยากรับรู้เรื่องของแฟนเก่าที่เป็นเจ้ากรรมนายเวร ต่อจากนั้นฉันก็ฝันเห็นพ่อ พ่อคนเก่ง พ่อคนดี พ่อที่เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน
และที่เหลือฉันก็จำไม่ได้แล้ว จำไม่ได้เลย ไม่รู้ด้วยว่าเผลอพูดอะไรออกไปบ้าง เคยมีคนบอกฉันว่าฉันไม่สมควรแตะต้องแอลกอฮอล์
แต่เดี๋ยวนะนี่ไม่ใช่เวลามารำลึกความหลังอะไรทั้งนั้น ปัญหาคือที่ยืนอยู่ตรงหน้าของฉันคือใคร และทำไมตัวฉันถึงไม่ได้ใส่ชุดเดิม
“อย่าคิดไปไกลครับ ผมไม่ได้ทำอะไรคุณทั้งนั้น” เขายิ้มเย็น ๆ แบบสุภาพสุขุม
“ตรงนั้นคือเอกสารที่คุณต้องดูก่อนตัดสินใจนะครับ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณ” ผู้ชายสุขุมตรงหน้าผายมือไปที่โต๊ะข้างกายฉัน
จะให้ดูอะไร ฉันไม่อยากดูอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ฉันอยากรู้ว่าเรื่องนี้มันคืออะไร เกิดอะไรขึ้นบ้าง แล้วที่นี่ที่ไหน
“คุณควรเปิดดูนะครับ พอดีว่าบอสของผมต้องการคำตอบ” ผู้ชายสุขุมส่งเสียงอีกครั้งเมื่อเห็นว่าฉันนั่งหน้างงไม่เลิกรา
และคำพูดของเขาทำให้ฉันงงแล้วงงอีก ใครคือบอส?
“ถ้าคุณไม่เปิด ทางเราจะถือว่าคุณปฏิเสธ คราวนี้คุณจะมาบอกว่าทางเราใจร้ายไม่ได้นะครับ”
“เดี๋ยวนะคะ คือฉันงงไปหมดแล้ว คุณเป็นใคร ที่นี่ที่ไหน ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วทำไมฉันอยู่ชุดนี้ ทำไมต้องเป็นฉันที่ต้องตัดสินใจ”
“ต้องขอโทษด้วยครับที่ผมไม่ได้มายืนตรงนี้เพื่อตอบคำถามของคุณ กรุณาดูเอกสารด้วยครับ ถ้าคุณยังช้าผมจะถือว่าคุณปฏิเสธอย่างเป็นทางการ” โอ๊ย นี่ฉันงงไปหมดแล้วนะ มันอะไรกันนักล่ะ
ฉันเอื้อมมือไปหยิบ ด้วยอยากรู้ว่าข้างในคืออะไร และอยากกลับบ้านด้วย ที่นี่หรูหราก็จริง แต่ไม่น่าไว้ใจสักนิด
เมื่อเปิดดูเอกสารข้างในซองแล้ว มันคือสิ่งที่น่าตกใจ และฉันไม่ควรจะรับรู้ ไม่ควรเลย
“ข้อมูลทุกอย่างที่อยู่ในนี้จะถูกเปิดเผยในเวลาอันรวดเร็ว เมื่อคุณปฏิเสธข้อตกลงของบอส” ผู้ชายสุขุมพูดขึ้น
“บอสที่คุณพูดถึงคือใคร แล้วทำไมถึงทำแบบนี้” ฉันลุกขึ้นยืนทำหน้าจริงจัง ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แล้ว คนพวกนี้คือใครกัน จู่ ๆ ก็มาบังคับฉัน ทำอย่างกับรู้จักกับฉันมาก่อน
“คำถามพวกนี้ และคำตอบในการตัดสินใจของคุณ จะถูกรับฟังโดยบอสของผมซึ่งรอคุณอยู่ด้านนอก กรุณาไปพบบอสด้วยครับ บอสไม่ชอบรออะไรนาน ๆ”
คงต้องไปสินะ ไม่ไปคงไม่จบ แต่ที่อยากจะรู้คือต้องการอะไรจากคนอย่างฉัน
“ถ้าฉันตอบแล้ว ฉันจะกลับได้เลยใช่มั้ยคะ” คำตอบทุกอย่างของฉันคือปฏิเสธอยู่แล้ว ไม่ว่าบอสบ้าอะไรนั่นจะต้องการอะไรก็ตาม ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
“ครับ”
“งั้นก็นำไปสิคะ” เขาเดินนำฉันออกไปยังด้านนอกห้องนอน
โดยที่ฉันมีคำตอบภายในใจ ฉันไม่มีเหตุผลที่จะต้องปกป้องคู่หมั้น ในเมื่อเรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวกับฉัน อย่างมากฉันก็แค่โดนแม่ลงโทษ ทนเจ็บทนปวดเดี๋ยวก็หาย แต่ฉันจะไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างของใครทั้งนั้น
“เธออ่านข้อมูลทั้งหมดแล้วครับบอส” ผู้ชายสุขุมเดินไปยังระเบียงวิว ซึ่งมีผู้ชายผมยาวมัดไว้อย่างสวยงาม ร่างกายกำยำ ใส่สูท สวมกางเกงสแลคขา 9 ส่วน รองเท้าแบรนด์เนมยี่ห้อดัง
เขายืนหันหน้าไปมองวิวด้านนอก ฉันจึงมองไม่เห็นใบหน้าของฉัน เขายกมือขึ้นหนึ่งที ผู้ชายสุขุมจึงเดินออกไป
จากนั้นฉันรู้สึกได้ถึงไอเย็นน่ากลัวยังไงไม่รู้บอกไม่ถูกเมื่อภายในห้องเหลือแค่ฉันและเขา
ฉันจะเริ่มเปิดประเด็นแล้วนะ
“คือฉันขะ...ขอปะ…” แต่แล้วเสียงของฉันเหมือนมันขาดหาย ฉันเหมือนคนที่ระบบหายใจทำงานผิดปกติ เพียงแค่เขาหันและมองมาที่ฉันก่อนจะมองผ่านไปด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึกใด ๆ
เมื่อรู้ว่าเขาคือใคร ทำให้คำตอบของฉันต้องทบทวนดูอีกครั้ง เพราะเรื่องของคู่หมั้นฉัน เขาคนนี้เป็นคนขุด และใส่สีเสริมสารปนเปื้อนแน่นอน
“พี่ต้องการอะไร ทำไมวิวมาอยู่ที่นี่ แล้วเมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับวิวสักที” เมื่อฉันตั้งสติได้ ฉันก็รัวคำถามใส่เขา
คำถามที่เก็บมานาน
“แต่งงานกับฉัน ถ้าอยากช่วยมัน” เขาปรายตามองฉัน สายตาของเขา คำพูดของเขามันเหมือนคนไร้ความรู้สึก
แล้วบ้าหรือไงมาบอกให้ฉันแต่งด้วย
“จะบ้าหรือไงกัน วิวหมั้นกับเขาแล้ว” ถึงไม่หมั้นฉันก็ไม่มีทางแต่งกับคนประสาทแบบเขาหรอก ผู้ชายอะไรแรงอาฆาตสูง ทั้งที่เลิกกันเจ็ดแปดปีแล้ว แต่ก็ยังตามราวีฉันไม่เลิกรา
“ไม่รู้สิ นั่นมันปัญหาของเธอ ฉันยื่นข้อเสนอ เธอไม่รับก็เรื่องของเธอ”
“พี่มัน…”
“ก่อนจะพูดอะไรก็อย่าลืมนะครับว่าผมไม่ใช่เด็กวัดแล้ว” เขาบิดยิ้มเหมือนเหนือกว่า และเหมือนรังเกียจฉันมากมายเลยล่ะ “ถ้าแต่งกับฉัน ฉันจะไม่ยุ่งกับผู้ชายของเธอ มันจะเป็นยังไงก็เรื่องของมัน แต่ถ้าเธอไม่แต่ง ฉันจะทำทุกอย่างให้มันและพ่อของมันเดือดร้อน พร้อมกับดึงเธอมาเป็นเหตุผล ให้เธอเป็นคนซวย แบบนี้ชีวิตของเธอก็น่าจะพังเหมือนกัน อย่าคิดว่าจะลอยตัว อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไป”
“ยังรักวิวหรือไง ถึงได้ตามราวีไม่เลิก แต่จะบอกให้นะว่าวิวน่ะไม่รักพี่แล้ว ไม่รักอีกแล้ว และไม่คิดจะรักอีก” มันคืออารมณ์คันปากล้วน ๆ แบบว่าน่าโมโห จะว่าฉันเก็บกดก็ได้ ผู้ชายคนนี้เขาไม่ได้ขี้เหร่ เขาเพอร์เฟกต์ และยิ่งเขาเป็นหลานชายของตระกูลดังเขายิ่งเพอร์เฟกต์ไร้ที่ติ ฉันจึงไม่เข้าใจว่าจะอะไรมากมายกับฉันนัก เขาจะพังชีวิตของฉันไปถึงเมื่อไหร่กัน
ถ้าไม่มีเขาป่านนี้ฉันคงลงเอยกับผู้ชายสักคนไปแล้ว และฉันคงได้ออกจากกรงที่แม่ขังฉันเอาไว้
“เธอ”
“...” ฉันสะดุ้งเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ เขาที่สูงกว่าฉันมาก ค้อมตัวลงมาให้ใบหน้าของเราเสมอกัน เขาบิดมุมปากคล้ายกับมองฉันเป็นสิ่งไร้ค่าในชีวิตของเขา
“ถ้าเธอไม่ตาบอด หรือโง่จนเกินไป เธอต้องมองเห็นว่าสายตาของฉันไม่หลงเหลือคำว่ารักให้เธอ และเธอน่าจะอ่านสายตาของฉันออกว่ามันหมายความยังไง” อ่า โอเค สายตาของเขามีแต่ความเกลียดชัง สมเพช เยาะเย้ยฉัน
“...”
“นี่ฉันถึงขั้นลดตัวลงมาคุยกับเธอที่ผ่านผู้ชายมาหลายสิบคน เธอควรดีใจนะที่ฉันหยิบยื่นโอกาส ไม่ใช่มาปากเก่งใส่คนอย่างฉัน แล้วไอ้ความรักจอมปลอมของเธอ ฉันไม่อยากได้หรอกนะ อย่าหลงตัวเอง” เขาว่าก่อนจะยืดตัวขึ้นและเดินถอยหลังไปสองก้าว เว้นที่ว่างระหว่างเรา
“ถ้าเกลียดกันแล้วจะมายุ่งทำไม จะมาพังชีวิตคนอื่นทำไม ประสาทเหรอ เป็นบ้าเหรอ” ฉันก็โกรธเป็นนะ มาหาว่าฉันผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วนได้ยังไง
คนอะไรปากร้าย
“หมั่นไส้ รู้จักมั้ย หรือสะกดเป็นแต่คำว่า ‘เงิน’ เหรอ” เขาว่าเหน็บ “อ้อ ฉันลืมไป คนหน้าเงินก็คงสะกดเป็นแต่คำนี้นั่นสิเนอะ”
“ใช่ วิวมันหน้าเงิน แล้วพี่จะทำไม” ฉันจะร้องไห้แล้วนะ ทำไมถึงได้ปากร้ายแบบนี้
แล้วไงวิว แกจะร้องหาความอ่อนโยนได้ยังไง ในเมื่อแกทิ้งเขาไปเองนะ
“ก็ไม่ทำไม ก็รอคำตอบนี่ไง สรุปเธอจะแต่งกับฉัน หรือจะอยากตกเป็นข่าวพร้อมกับคู่หมั้นของเธอ ถ้าเป็นอย่างหลังรอบหน้าคงหาเหยื่อยากหน่อยนะ เพราะฉันจะเอาให้เธอเละเลยล่ะ”
สายตาที่มองฉันในตอนนี้เขารู้อยู่แล้วว่าฉันจะตอบว่าอะไร คนอย่างเขาน่ะมันใจร้าย เขาดักทุกทางให้ฉันหนีไม่พ้น
และถ้าฉันเละรอบนี้ แม่ได้เอาฉันตายแน่
“30 ล้าน ค่าตัวของวิว ถ้าพี่จ่ายไม่ได้ วิวคงต้องปฏิเสธค่ะ” นี่คือสิ่งที่ต้องได้ถ้าหากต้องแต่งงาน ฉันต้องได้ 30 ล้านเพื่อออกจากกรงขังของแม่
“ฮึฮึฮึ… สมกับฉายาที่ฉันให้เธอจริง ๆ” เขาว่าพร้อมเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน
“ฉายาอะไร”
“หญิงชั่วไง” เขาบิดยิ้มเย้ยและเดินผ่านฉันไป
“...” ฉันหันมองเมื่อได้ยินเสียงของเขายังพูดต่อ เขาพูดโดยไม่หยุดเดิน และไม่หันมามองฉันสักนิด
“คนของฉันจะบอกข้อตกลงระหว่างการแต่งงานนี้ และฉันจะยอมเสีย 30 ล้าน ให้ผู้หญิงที่ผ่านมือชายเป็นสิบ ๆ อย่างเธอ เพื่อความหมั่นไส้ล้วน ๆ เตรียมตัวสนุกได้เลยวาธิตา” เขาเดินออกจากห้องไปแล้ว
ทำไมถึงยอมจ่ายขนาดนั้นล่ะ อ้อ เขารวยนิเนอะ
คนรวย ก็แค่เอาเงินฟาดหัว อยากได้อะไรก็ซื้อ
ฉายาเหรอ? อืม ก็เหมาะกับฉันดี เพราะฉันมันผู้หญิงชั่วจริง ๆ
- Writer
