11 วันนี้มันวันอะไร
1599 Words
[TIW TALK]
ผมกำลังสงบสติอารมณ์อยู่หน้ากระจก ขณะที่หญิงชั่วหายหัวเข้าไปในห้องน้ำ ชีวิตผมไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนไหนนอกจากคนในครอบครัวแล้วก็หญิงชั่วนั่นเมื่อครั้งอดีต
แล้วไงล่ะครับ กลับมานอนด้วยกันอีกครั้งเพราะป๊าขี้สงสัยของผมแท้ ๆ
อยากให้แต่งก็หาเจ้าสาวมาให้แล้ว ยังจะมาสงสัยในความสัมพันธ์ของผมกับหญิงชั่วอีก ยัยนี่ก็ปากไวเกินไป อะไรก็ตกปากรับคำไปหมด
“เวร” ผมสบถด้วยความตกใจเมื่อจ้องใบหน้าของตัวเองในกระจกบานใหญ่แล้วเหมือนจะเจอริ้วรอยเหี่ยวย่นเล็กน้อยตรงหน้าผาก
เพราะหญิงชั่วนั่นคนเดียวทำให้ผมเครียด ประสาทเสีย
ยิ้มครับ ผมพยายามยิ้ม ยิ้มให้ตัวเองอยู่หน้ากระจก อ่า ต้องเบิกบานหน่อยแล้ว ไม่งั้นแย่แน่ ๆ
ผมคงต้องทำใจให้ชินกับการมีมนุษย์เพศหญิงที่ไร้หัวใจมาอยู่ใกล้ ๆ คอยขวางหูขวางตา
“เอ๋? คุณยิ้มให้ใครคะ” เสียงที่น่ารำคาญดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าจิ้มลิ้มมองผมผ่านกระจก เธอทำหน้าโง่ ๆ ใส่ผม
ผมค่อย ๆ หุบยิ้มลง แล้วหันหน้าไปเผชิญกับเธอ
“มารยาทสะกดเป็นมั้ย?” ผมพยายามนิ่ง ไม่ขมวดคิ้ว ไม่โวยวายมากนัก ท่องไว้ในใจเดี๋ยวก็ชิน เดี๋ยวก็ชิน
คิดซะว่าเธอเป็นสัตว์เลี้ยงที่จำเป็นต้องเลี้ยงและชอบเดินป้วนเปี้ยนไปมาให้ขวางหูขวางตาเล่น
“เอ๋? อะไรคะ? วิวแค่ถามเองว่าคุณยิ้มกับใคร เผื่อว่ายิ้มกับวิว วิวจะได้ยิ้มตอบไง” ผมว่าหญิงชั่วนี่กวนตีนครับ
อย่างผมเนี่ยนะจะยิ้มให้เธอ เอาสมองส่วนไหนมาคิด
“ฉันยิ้มให้ตัวเอง ฉันไม่มีทางยิ้มให้หญิงชั่วอย่างเธอหรอก มีสมองก็คิดบ้าง อย่าคิดเป็นแต่เรื่องเงิน” ผมดุและเดินผ่านเธอมายังห้องน้ำ ยัยนี่ทำพื้นที่ส่วนตัวของผมลดน้อยลง
“ค่ะ… อย่างน้อยก็เคยยิ้มแหละน่า” ประโยคหลังเธอพูดเบา ๆ ครับ คิดว่าผมไม่ได้ยินไง แต่ผมน่ะได้ยินชัดเลยล่ะ เพราะผมหูดี
“ถ้าเธอยังพูดถึงอดีต ฉันจะหักเงินเธอทุกครั้งที่ฉันได้ยิน” ผมพูดข่มและเดินเข้าห้องน้ำปิดประตูเสียงดังปัง
น่าหงุดหงิดตัวเองที่หัวร้อนกับหญิงชั่วนี่
แทนที่จะเอามาแกล้ง แต่เหมือนผมจ้างมาแกล้งตัวเองมากกว่า
ดูเหมือนจะร่าเริงเหลือเกิน
ก็นะ จะได้ตั้ง 30 ล้านนี่เนอะ ไม่ร่าเริงสิแปลก
คนหน้าเงิน
นั่นไง โมโหจนลืมเอาผ้าเช็ดตัวมา ยัยนี่ทำผมความจำไม่ดี ผมเดินออกจากห้องน้ำครับ อย่าคิดว่าจะใช้หญิงชั่วนั่น พูดด้วยเท่าที่จำเป็นจะพูดดีที่สุด
“ทำอะไร” นั่นไง ผมต้องถามเพราะจำเป็นครับ เพราะหญิงชั่วนี่กำลังยืนอยู่ในจุดที่ผมยืนเมื่อครู่ และฉีกยิ้มหน้ากระจกบานใหญ่เหมือนผมทำเป๊ะ ๆ
“ลองทำแบบคุณไงคะ” เธอยิ้มให้ผมผ่านกระจก แล้วโฟกัสรอยยิ้มให้ตัวเองอีกครั้ง “วิวอยากรู้ว่าตอนคุณทำคุณรู้สึกยังไง วิวเลยลองบ้าง”
ผมไม่ได้ยืนจ้องเธอหรอกครับ เดินไปหาผ้าเช็ดตัว “แล้วเธอรู้สึกยังไง”
“อืม เหมือนคนเหงาอะค่ะ หรือไม่คงประสาทไม่ค่อยดี”
“ฉันถามว่าเธอทำแล้วรู้สึกยังไง ไม่ได้ถามว่ารู้สึกยังไงกับสิ่งที่ฉันทำ” เห็นไหมครับว่าหญิงชั่วนี่ทำผมหัวร้อน
“อ๋อ ๆ ขอโทษทีค่ะ นึกว่าถามอันหลัง” มันเป็นคำติดปากหรือไง ค่ะ ค่ะ ขอโทษค่ะ และพ่วงต่อด้วยประโยคแก้ตัว “อ้าว ทำไมจะเอาผ้าเช็ดตัวไม่บอกวิวคะ วิวก็ช่วยได้ คุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลาออกมา”
ผมโคลงหัวเบา ๆ และเดินผ่านเธอไปยังห้องน้ำ ยัยนี่เปลี่ยนสีเร็วยิ่งกว่าจิ้งจกตุ๊กแกอีกครับ คุ้นชินอะไรได้เร็ว
เห็นแล้วหมั่นไส้ ให้แต่งก่อนเถอะผมจะแกล้งให้ร้องไห้เยี่ยวราดเลยคอยดู
“คุณคะแล้วเสื้อผ้าวิวล่ะ” เสียงร้องถามตามหลังผมมาด้วยน้ำเสียงอ้อน ๆ กล้า ๆ กลัว ๆ มารยาสิ้นดี
“แก้ผ้าไปสิ”
“คุณสั่งใช่มั้ยคะ”
ผมหันกลับไปขมวดคิ้วใส่หญิงชั่ว “ถ้าฉันสั่งเธอจะทำหรือไง”
“ก็อะไรที่เป็นคำสั่ง ยังไงก็ต้องทำค่ะ” นี่กำลังใช้มารยาเล่มที่เท่าไหร่กัน
“พูดไม่คิด อย่ามาทำตัวปัญญาอ่อนใส่ฉัน ถ้าฉันสั่งเธอแก้ผ้าวิ่งรอบบ้านเธอก็จะทำหรือไง” ยัยนี่ทำคิ้วผมขมวดบ่อยเกินไปแล้วครับ
“อุ๊บ! คุณไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้นใช่มั้ยคะ” ควรกลัวผมนะ ไม่ใช่มากวนประสาทผมแบบนี้
“เธอ” ผมสาวเท้าเข้าไปหาหญิงชั่ว ความจริงผมควรเฉย ควรไม่สนใจ แต่เมื่อเห็นหน้าระรื่นของเธอผมก็อดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้ “ควรกลัวฉัน เพราะฉันเป็นคนที่สามารถจะทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเอง”
“ดุจัง ไม่เห็นต้องดุขนาดนี้ก็กลัวจะแย่อยู่แล้วค่ะ” นี่มันเรียกสีหน้าเกรงกลัวหรือไง
คิดว่าน่ารักมากมั้งครับ ทำเป็นกะพริบตาปริบ ๆ ไอ้ดวงตาโต ๆ นี่เดี๋ยวจะจิ้มให้บอดสักวันเถอะ
“ถ้ากลัวก็อย่ากวนประสาทฉัน เธอรู้ตัวมั้ยว่าเธอทำฉันเครียด”
“อะไรกัน วิวยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลยนะคะ” ไอ้นิสัยเถียงคำไม่ตกฟากนี่มันน่าจริง ๆ
“แค่เธอพูดฉันก็รำคาญแล้วรู้ตัวไว้ด้วย” ผมถลึงตาใส่เธอ “ฉันถูกเสมอจำไว้ให้ขึ้นใจ” ผมทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังให้เธอและเดินกลับเข้าห้องน้ำ
เรื่องเสื้อผ้าของเธอ ผมสั่งคนของป๊าให้จัดการแล้ว แต่ผมขี้เกียจพูดกับยัยนี่ ปล่อยให้ยืนโง่อยู่แบบนั้นนั่นแหละดีแล้ว ให้ว้าวุ่นใจซะบ้าง
ป๊าเสือก็เกินไป อยากจะได้อะไรก็ต้องได้ดั่งใจ บทจะปล่อยผมใช้ชีวิตก็ปล่อยง่าย ๆ มานานหลายปี บทจะอยากได้หลานก็ร้องจะเอาเหมือนซื้อขนม ทำลูกนะครับ ทำง่าย ๆ ที่ไหน แล้วลูกที่เกิดจากผมควรเกิดกับผู้หญิงที่เหมาะสม
ซึ่งโลกนี้ยังไม่มีใครเหมาะสมกับคนเพอร์เฟกต์อย่างผม เพราะงั้นผมแค่แต่งงานให้ป๊าเสือสบายใจก็พอ แต่งสักปีแล้วค่อยหาเรื่องหย่า อาจจะเป็นข้ออ้างง่าย ๆ ว่าหญิงชั่วนั่นทนความเพอร์เฟกต์ของผมไม่ไหวจึงขอเลิกไป
ผมใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานพอสมควร เบื่อครับ ขี้เกียจพูดด้วย ไม่อยากอารมณ์เสีย เห็นหน้าแล้วหงุดหงิด
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงผมลุกออกจากอ่างอาบน้ำ ทำความสะอาดเรียบร้อยทุกอย่างใส่ชุดคลุมพร้อมผ้าขนหนูพาดบ่าเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วก็ต้องชะงักกึกเลยครับ
“ทำอะไรกัน” ผมถามเสียงราบเรียบ ส่วนหญิงชั่วรีบวิ่งตุบ ๆ มาแอบด้านหลังผม
“เฮียมึง… ทำไมพี่สะใภ้น่ารักขนาดนี้ นาฟจะเอา นาฟชอบ ตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ ตาโต ๆ แก้มกลม ๆ ตัวต้องนุ่มนิ่มแน่เลย เฮียมึงไหนบอกพี่สะใภ้ตัวสูงหน้าโหด ๆ นี่โหดตรงไหนวะ โคตรน่ารัก พกพาง่าย เฮียมึงน้องชอบ พี่สะใภ้ชอบใส่คอสเพลย์มั้ยครับ ห้องนาฟมีเพียบเลยน้า…ไปห้องนาฟกันมั้ยครับ” คุณเคยได้ยินเสียงพวกที่แบบคลั่งอะไรมาก ๆ แล้วอยากได้ไหมครับ ในตอนนี้น้องชายคนรองสุดท้ายของผมกำลังเป็น
อย่างที่ผมเคยบอกว่านาฟมันเป็นคนที่แพ้อะไรที่ตัวเล็ก ๆ น่ารัก ตั้งแต่สัตว์จนถึงคน
ซึ่งแน่นอนว่าผมก็เป็น ไม่งั้นในอดีตผมคงไม่เอาหญิงชั่วนี่มาเป็นแฟน แต่ตอนนี้ผมเก็บอาการได้ และไม่รู้สึกกับหญิงชั่วนี่แล้ว ไม่เหมือนไอ้นาฟที่มันชอบประเจิดประเจ้อประกาศให้โลกรู้
“ไร้สาระ มาทำไม” ผมถามพร้อมเดินออกมาจากห้องน้ำ หญิงชั่วก็เกาะตามหลังผมมาไงครับ
“ได้ข่าวว่ากลับบ้าน เลยแวะมาหาอาอ้ายกับอาสอง” ผมจ้องเพื่อเอาความจริง นาฟไม่ใช่คนชอบโกหก แต่อยู่ที่ว่าจะพูดไหมแค่นั้น “มาดูหน้าพี่สะใภ้ด้วยไง เห็นเฮียบอกไม่สวย ไม่ต้องสนใจ ที่ไหนได้ ชอบว่ะ รักอะ”
“ไปที่ชอบซะ” ผมออกปากไล่ แล้วไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเข้าออกห้องผมได้ง่าย ไอ้นาฟกับไอ้เรซมันไม่มีมารยาทครับ ยิ่งถ้าเป็นบ้านของผมเองมันคงจะยิ่งกว่านี้
“ตอนนี้ชอบที่นี่” ดูน้องผมสิครับ มันเป็นสายคลั่งไคล้
“นาฟ” ผมมองตาขวาง
แต่นาฟมันไม่กลัวผมหรอกครับ “อาสองชวนกินข้าวไง อาสองลงมือทำกับข้าวเอง กับข้าวฝีมืออาสองอร่อย”
“ไปรอข้างล่าง”
“เมื่อกี้เฮียมึงบอกให้ไปที่ชอบ กูชอบตรงนี้ครับ” ว่าจบก็หาที่นั่งเลยครับ
ให้มันได้อย่างนี้
วันนี้มันวันอะไรทำไมมีแต่คนกวนประสาทผม
[END TIW]
- Writer
