บทที่ 3
908 Words
16 : 00 น.
"ปลายว่ายายกลับไปนอนที่บ้านดีกว่าค่ะ เดี๋ยวต้นหนาวปลายจะดูแลเอง"
"ถ้างั้นหนูก็พักผ่อนเยอะๆ นะ โชคดีที่มีห้องพิเศษแบบนี้หนูจะได้พักผ่อนได้เต็มที่"
พอยายกลับไปปลายฝนก็มานั่งที่ข้างเตียงน้องชาย แล้วกอดน้องชายร้องไห้เพราะเธอสมเพชในโชคชะตาของตัวเอง จนหลับไปแบบนั้น
...เช้าวันต่อมา...
"เดี๋ยวสายๆ ผมจะตามเข้าไปที่โรงพยาบาล แม่ไปก่อนเลยนะ"
"ทิวาอย่าผิดนัดแม่นะ วันนี้แม่เตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว" ธิมาภรณ์พูดย้ำกับลูกชายอีกครั้ง
"ผมไม่ผิดนัดแม่หรอก ผมแค่ติดธุระนิดหน่อยเดี๋ยวผมจะตามไป"
[ โรงพยาบาล ]
"หนูต้องแต่งตัวขนาดนี้เลยเหรอคะ" ตอนนี้ปลายฝนอยู่ในชุดวิวาห์ พร้อมที่จะถ่ายพรีเวดดิ้งในห้องวีไอพีของน้องชาย
พอแต่งหน้าทำผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จปลายฝนก็ยืนมองตัวเองในกระจก
"พอจดทะเบียนเสร็จเราก็จะถ่ายรูป ไม่กี่รูปเองจ้ะเพื่อเป็นการตบตาเราต้องมีรูปแต่งงานไว้ที่ห้องนอนบ้าง"
"ค่ะ"
ชีวิตนี้เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ใส่ชุดนี้.. ด้วยเหตุการณ์แบบนี้ เจ้าบ่าวก็ยังไม่เคยเห็นหน้า ไม่รู้ว่านิสัยหน้าตาจะเป็นยังไง แต่เธอก็จะดิ้นรนต่อสู้กับโชคชะตาอันอาภัพนี้ให้ได้
ตอนนี้ทุกคนมาพร้อมที่ห้องแล้ว ขาดแต่เจ้าบ่าวคนเดียว
"เจ้าทิวามันมัวทำอะไรอยู่เธอได้กำชับมันดีแล้วใช่ไหม" ลุงของทิวาพี่ชายธิมาภรณ์ เป็นเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้
"เดี๋ยวเขาคงจะมาค่ะ โทรไปก็ไม่รับสาย.." พอพูดมาถึงตรงนี้นางก็มองไปเห็นลูกชายเดินเข้ามาพอดี "นั่นไงมาแล้ว"
ปลายฝนก็มองไปดูผู้ชายคนที่เพิ่งจะก้าวเท้าเข้ามาในห้อง เขาหล่อมากหน้าตาผิวพรรณก็ดี
"ผมขอโทษด้วยที่ไม่ได้รับโทรศัพท์แม่ ผมจอดรถได้ก็รีบมาเลย" พอพูดจบชายหนุ่มก็มองไปดูผู้หญิงคนหนึ่ง เธอหน้าตาสะสวยอยู่ในชุดวิวาห์ แต่เขาก็มองแค่แวบเดียว ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากมาย
"เรามาจดทะเบียนก่อนเลยดีกว่าจะได้รีบถ่ายรูป"
"ผมขอดูสัญญาก่อนได้ไหม ว่าแม่ทำไว้รัดกุมมากแค่ไหน เผื่อถึงเวลาเซ็นต์ใบหย่า ผู้หญิงคนนี้เรียกร้องอะไรเราจะได้ไม่เสียหายมาก" ชายหนุ่มพูดไปโดยไม่สนใจความรู้สึกของคนที่เขากำลังกล่าวหาเลย
"คุณไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ ฉันจะไม่เอาอะไรของคุณเลยนอกจาก.. ที่เราทำสัญญากันไว้ เมื่อถึงเวลาฉันก็จะเซ็นต์ใบหย่าให้คุณทันที" หญิงสาวพยายามอดกลั้นอารมณ์ของเธอไว้
"ตอนที่พูดใครๆ ก็พูดได้ แต่พอได้ไปอยู่ตรงนั้นจริงๆ กลัวว่าไม่อยากจะทิ้งมันไปน่ะสิ" เขาหมายถึงว่าถ้าเธอไปเห็นในสิ่งที่เขามีทุกอย่าง กลัวว่าเธอจะไม่ยอมทำตามที่คุยกันไว้
"ถ้าอย่างงั้นคุณก็รีบอ่านเถอะค่ะ เพราะฉันไม่อยากจะเสียเวลามากไปกว่านี้แล้ว"
"มันเสียเวลาของเธอมากเลยเหรอ?? " เขาเปิดอ่านเอกสารพร้อมกับหันมาพูดเหน็บแนม
"ใช่ค่ะเพราะเวลาของฉันมีค่ามาก"
เพราะว่าตอนนี้น้องชายเธอนอนรอการผ่าตัดอยู่ในห้องผ่าตัดใหญ่รอแค่คำสั่งจากผู้บริหาร
พอทิวาได้ยินคำตอบจากปลายฝนแบบนั้นเขาก็ชำเลืองมามองหน้าเธอ แบบไม่ค่อยพอใจกับคำพูดของเธอนัก
"พอได้แล้วทั้งสองคน แม่เป็นคนร่างสัญญาขึ้นมาเอง ลูกรีบเซ็นต์เถอะ เพราะหนูปลายฝนเขาเซ็นต์ไว้ทั้ง 2 ฉบับเรียบร้อยแล้ว
แล้วทิวาก็เซ็นต์เอกสาร ทั้งเอกสารสัญญาและ ทะเบียนสมรส
..........
"ลูกเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยนะทิวา จะได้ถ่ายรูป"
ชายหนุ่มก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าตามคำของแม่เพราะเขาก็อยากจะให้มันจบเร็ว ๆ เหมือนกัน
พอทั้งสองพร้อมช่างภาพก็เข้ามาเตรียมฉากสำหรับถ่ายพรีเวดดิ้ง ทุกอย่างคือทำในห้องวีไอพีของโรงพยาบาลนั้นเลย
"เจ้าบ่าวช่วยเข้าใกล้เจ้าสาวกว่านี้หน่อยครับ" มันคือเสียงช่างภาพ
ช่างภาพต่างก็งงว่าทำไมต้องมาถ่ายพรีเวดดิ้งกันในห้องผู้ป่วยแบบนี้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม เพราะค่าจ้างที่ได้รับเป็นเงินมากมายหลายเท่านัก
"ฉันไม่กัดคุณหรอกค่ะช่วยขยับเข้ามาอีกนิดนึงจะได้รีบถ่ายรีบจบ"
มั่บ!!
พอเขาได้ยินเธอพูดแบบนั้นเขาก็ขยับเข้ามาแล้วดึงร่างบางเข้ามากอดไว้อย่างเร็วและแรง
แชะ แชะ ตากล้องรีบกดชัตเตอร์รัวเลย
"รูปพอยังคะช่าง คุณก็ปล่อยได้แล้ว ฉันจะหายใจจะไม่ออกแล้ว" หญิงสาวหันไปพูดกับช่างถ่ายภาพ 2 มือของเธอพยายาม ผลักเขาออก
"เอาหลายๆ รูปเลยครับเผื่อเลือก เปลี่ยนท่าหน่อยดีไหม" ตอนนี้เหมือนกับชายหนุ่มกำลังสนุกที่ได้แกล้งเธอ
"ดีครับ"
แล้วทิวาก็โน้มหน้าลงมาประกบปากจูบ
แชะ แชะ แชะ ชัตเตอร์รัวกว่าตอนแรกอีก
- Writer
