เธอไม่ชอบใช้ความรุนแรงเพราะรู้ว่ามันจะไม่จบง่ายๆแน่ ถ้าเธอทำหรือพี่ชายเธอทำทุกอย่างล้วนผ่านสมองมาก่อน แล้วที่เลือกใช้วิธีนี้เพราะแน่นอนว่าเด็กอายุไม่ถึงสิบแปดปีผู้ปกครองต้องรับรู้พฤติกรรมก้าวร้าวและทางโรงเรียนก็ด้วย เธอไม่อยากจะทำร้ายเด็กด้วยวิธีนี้เลยนะ นี่เป็นแค่การตักเตือนเฉยๆ
“ไอติมฟังเสี่ยก่อนสิ!” เขาเดินตามมาคว้าข้อมือเล็กดึงเข้ามากอดไม่แน่นมาก แต่เธอก็นิ่งมากจนน่ากลัวเลย
“พูดอะไรกับเสี่ยหน่อยสิ หนูอย่าเงียบเลยนะ” ไม่มีคำตอบอะไรเลยแม้แค่เสียงถอนหายใจก็ไม่มี ไอติมดันตัวเขาออกแล้วมองหน้าก่อนจะเดินออกไปโทรหาใครก็ไม่รู้
“ฉันมีงานด่วนต้องกลับแล้วคุณก็ไปกับพี่ชายฉันนะ แล้วเจอกันที่ร้านไวน์ตอนสองทุ่มแต่ถ้ามาไม่ได้ก็ไม่เป็นอะไรค่ะ”
“ฉัน? คุณ?” ฉิบหายแล้ว!! คำพูดแบบนี้มันห่างเหินมากเหมือนว่าเราไม่เคยรักกันมาก่อน แล้วทำให้เจ็บมากด้วย! สมมุติว่าเธอจะตบตีสักทีสองทีหรือผลักแรงๆให้ล้มไป ไม่ก็ด
