บทที่6. หากินนอกบ้าน
1435 Words
ธีรภัทรยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม เสียงเพลงและแสงไฟไม่ได้ช่วยคลายเครียดอย่างที่เขาคิด หลังกลับจากบ้านเรือนไทยหลังนั้นแล้ว เขาหวังจะได้ทำหน้าที่สามีเต็มที ทว่าสโรชากลับมีอาการอ่อนเพลียหน้าซีด เธอกินยาแล้วก็ผล็อยหลับไปในที่สุด อีกเรื่องหนึ่งที่เขารู้และต้องยอมรับให้ได้ เสมือนเป็นการให้คำสัตย์สัญญากับคุณมนตรี พ่อของสโรชาด้วย
“น้องไม่ค่อยสบาย”
“น้องบัวเป็นอะไรครับ”
ธีรภัทรจำวันนั้นได้ดี อาดาวฉายพาเขาเข้าไปพบคุณมนตรีและได้นั่งคุยกันตามลำพังระหว่างว่าที่ลูกเขยกับว่าที่พ่อตา สีหน้ากังวลใจและอึกอักที่ปริปากพูดยิ่งทำให้ธีรภัทรมีกังวล
“บุหลัน-แม่ของยัยบัวเค้าเป็นโรคซึมเศร้า แล้วยัยบัวเองก็เป็นโรคเดียวกับแม่ของเค้าด้วย”
“อะไรนะครับ โรคนี้มันติดต่อกันได้ด้วยหรือครับ” เขาไม่เห็นสโรชามีอะไรผิดปกติเลยสักนิด
“มันถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้ มันมาชัดเจนอยู่อยู่มหาวิทยาลัย ถ้าไม่สังเกตก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ แกต้องกินยาตลอด ธีร์รับน้องได้หรือเปล่า”
“ได้ครับ ผมรักน้องบัว ผมจะดูแลน้องบัวอย่างดี”
“ที่ต้องส่งยัยบัวไปเรียนไกลๆเพราะจะได้เจอหมอดีๆ แต่แกก็คงคิดว่าพ่อทิ้งแก ผลักไสแกไปไกลหูไกลตาแบบนั้น นี่ก็จับให้แต่งงานอีก ไม่รู้แกจะเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อบ้างไหม แต่งกับคนอื่นไปอยู่ข้างนอกก็กลัวจะไม่มีคนดูแลเหมือนที่อยู่บ้านเรา”
“ครับ ผมจะดูแลน้องบัวให้ดีที่สุดด้วยชีวิตของผมเอง”
“ได้ยินแบบนี้พ่อจะได้วางใจ มีคนเข้าใจยัยบัว”
ธีรภัทรยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมด ส่งเมียสาวเข้านอนแล้ว ตัวเองต้องดับทุกข์ในห้องน้ำไปรอบหนึ่ง แต่ก็ยังหงุดหงิดอยู่ขับรถออกมาผับของคนรู้จักเพื่อหาเหล้าดื่ม เพื่อว่าจะดีขึ้น แต่ก็ดูจะไม่เป็นผลอะไรนัก เขามองนักเต้นบนเวที หญิงสาวห้าคนแต่งตัวคล้ายชุดกรรมการฟุตบอล แต่เสื้อรัดรูปนั้นสั้นรัดอวดเอวคอด กางเกงขาสั้นยิ่งสั้นกว่าปกติ รัดรึงจนแก้มก้นนั้นโดดเด่น
ชายหนุ่มปะทะสายตากับหญิงสาวที่เต้นตามจังหวะเพลงเกาหลี ผมยาวสยายสะบัดไปมา ใบหน้าแย้มยิ้มยัวเย้า เขาเป็นฝ่ายหลบสายตาไปก่อน แล้วเรียกเด็กเสิร์ฟให้ตามตัวคนรู้จักที่คอยดูแลที่นี่มาคุยด้วย
“มาคนเดียวหรือค่ะคุณธีร์” เสียงแหบทักทาย เชอรี่เป็นสาวประเภทสองที่ทำหน้าเป็นผู้จัดการผับแห่งนี้
ธีรภัทรยื่นหน้าไปกระซิบ “คืนนี้มีเด็กทำงานไหม?”
“เด็กเชอรี่รอลูกค้ามือหนักเสมอคะ” เชอรี่ยิ้มอย่างเข้าใจความหมาย
ธีรภัทรถอนหายใจหนักๆ “ผมหาเด็กไปเซอร์วิชลูกค้าสักคน เอาสะอาดๆนะ”
“ได้ค่ะ สำหรับลูกค้า VIP อย่างคุณธีร์ เชอรี่จะจัดเด็กที่ดีที่สุด ส่งไปให้ค่ะ”
“เอาแบบเป็นงานด้วย แล้วก็...มีแบบนั้นไหม” เขาชี้ไปที่ผู้หญิงที่เต้นบนเวที “หมายถึงสเปคประมาณนั้น”
“จัดให้ค่ะ”
ธีรภัทรพยักหน้ารับ “อีกชั่วโมงส่งเด็กไปที่โรงแรม...ห้อง... ผมให้ลูกค้ารออยู่ที่นั่นแล้ว ค่าใช้จ่ายเท่าเดิมไหม?”
“ค่ะ”
ธีรภัทรหยิบเงินจำนวนหนึ่งส่งให้ อีกส่วนเป็นค่าเหล้า แล้วเขาก็ขอตัวกลับ เชอรี่ไม่ซักไซ้อะไร เธอรู้ว่าธีรภัทรเป็นทนายแถมตอนนี้ยังเป็นลูกเขยเศรษฐี เรื่องแบบนี้พูดไม่ได้ บางเรื่องที่ควรหุบปากก็ควรปิดปากให้สนิท เขาเป็นลูกค้าชั้นเยี่ยมที่เธอต้องรักษาไว้ เพราะธีรภัทรมักให้เธอช่วยหาเด็กไปดูแลลูกค้าแบบส่วนตัวเสมอ ค่าตัวซื้อเหมา แต่บ่อยครั้งที่อยู่ไม่นานนัก เสี่ยส่วนใหญ่มักเสร็จแล้ว เด็กๆ ของเธอก็ไม่ต้องทำงานเหนื่อยนัก แถมบางคนได้ทิปพิเศษอีก
นักเต้นลงจากเวทีแล้ว เชอรี่มองหญิงสาวที่ธีรภัทรชี้ตัวแล้วเดินตรงเข้าไปหา
“ยัยไอซ์ วันนี้รับงานนอกไหมยะ”
“รับซิเจ้ เงินยิ่งไม่พอจ่ายค่าผ่อนคอนโดเลย”
“เออ มีงานให้ ลูกค้า VIP นะยะ อย่าพูดมาก ครางได้อย่างเดียว”
“งานสบายแบบนี้ ไอซ์รับอยู่แล้วเจ้”
เชอรี่ส่ายหน้าไปมา แล้วกระซิบ “เจ้ไว้ใจแกนะ ถึงได้ส่งงานให้ ลูกค้าชอบความเป็นส่วนตัว”
“เข้าใจแล้วเจ้ ทำอย่างกับไอซ์ไม่เคยรับงาน ดารา นักการเมือง ไอซ์เจอมาแล้วพี่ ขอแค่ตามเงือนไขนั้นแหละ ไม่สด ไม่ก้น”
‘ไม่สด ไม่ก้น’ เป็นเรื่องที่สาวไซด์ไลน์เข้าใจกันดี ไม่สดคือต้องใส่ถุงยางอนามัย ไม่ก้นคือไม่เข้าทางก้นหรือประตูหลัง ถึงจะเป็นผู้หญิงหากินแต่เธอก็ห่วงเรื่องโรคติดต่อ ไม่ใช่เรื่องท้องหรือไม่ท้อง
“ได้ งั้นแกไปตามที่อยู่นี่ เค้าจ่ายเงินมาแล้วด้วย”
“จ่ายก่อนแบบนี้สบายใจจัง” ไอซ์ชอบทำงานกับเชอรี่ เพราะอย่างน้อยก็สกรีนลูกค้าให้ แม้จะหักเปอร์เซนต์หนักหน่อย แต่เธอก็รับได้
ไอซ์เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเรียกแท็กซี่ไปโรงแรมตามที่อยู่ที่ได้มา เธอไม่สนใจหรอกว่าใครจะมองเธอยังไง เธอเคยมีแฟน มีคนรัก มีอะไรกัน แต่มันก็ดันเอาทั้งตัว เอาทั้งตังค์ของเธอไปใช้เสียนี่ เลิกกับแฟนแล้วเธอก็รับงานแบบนี้ เสียตัวทั้งทีได้เงินด้วย แบบนี้ดีกว่าเป็นไหนๆ
หญิงสาวเดินมาถึงห้องพัก เธอเคาะประตู ประตูไม่ได้ล็อก เธอจึงเดินเข้าไปด้วยความเคยชิน
“สวัสดีค่ะ ไอซ์ค่ะ มาดูแลคุณลูกค้าแล้วค่ะ” ไอซ์ทักเสียงใส ในห้องมืดสลัว เธอเดินไปไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงล็อกประตู ยังไม่ทันหันไปมอง ก็รู้สึกว่ามีเงาร่างยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง
“มีเสื้อผ้าในห้องน้ำไปเปลี่ยนแล้วมาที่นี่ ไม่ต้องเปิดไฟ”
“ได้ค่ะ”
ไอซ์เจอมาเยอะ เลยไม่รู้สึกกลัวอะไร และลูกค้าที่เชอรี่หาให้ส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยมีปัญหาอะไรนัก เธอทำตามสั่ง มีชุดกระโปรงลายดอกไม้เล็กๆ แบบที่เธอไม่เคยคิดจะใส่ เธอถอดเสื้อผ้าแล้วหยิบมันมาสวม เพราะสายตาคุ้นชินกับความมืด ห้องก็ไม่ได้กว้างอะไรนัก เธอจึงเดินกลับมาที่กลางห้องโดยไม่ชนอะไร
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ดี”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นแล้วผ้าผืนหนึ่งก็ทาบทับดวงตาเธอปิดไว้ หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย แต่เขากระซิบบอกไว้ก่อน
“ไม่ต้องกลัว ผมทำตามกฏของคุณ คุณเล่นตามเกมของผมก็พอ”
เพราะเสียงทุ้มนุ่มนั้นทำให้เธอไม่กลัวเขา เคยโดนมัดมือมัดเท้ามาแล้ว แค่ผ้าปิดตาไม่เท่าไหร่หรอก เธอจึงได้แต่พยักหน้ารับ แต่ที่จะแปลกใจก็น่าจะเป็นเสียงทุ้มต่ำไม่เหมือนคนแก่ที่เคยเจอมา
ธีรภัทรได้แต่มองหญิงสาวในชุดกระโปรงลายดอกไม้ของสโรชา เขาหยิบชุดของเธออกมาด้วย บางครั้งเขาช่วยตัวเองกับเสื้อผ้าของเมียตัวเอง น่าเศร้าจริงที่มีเมียสาวสวยแต่ยังทำอะไรไม่ได้ เขามองผู้หญิงที่สั่งมาแล้วก็พยายามไม่คิดเรื่องอื่น ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง เขาคงหงุดหงิดจนทำอะไรไม่ได้แน่ เขาจำเธอได้ เธอเป็นนักเต้นบทเวที รูปร่างเล็กแต่นมโต ก้นงอน ผมยาวคล้ายเมียที่เขาอยากกอดนัก
ชายหนุ่มผู้คิดถึงเมียแสนสาหัส กดริมฝีปากซุกไซ้ซอกคอหญิงสาวที่ละม้ายคล้ายเมียตัวเองนัก อีกฝ่ายเพียงยกมือคล้องคอของเขาไว้ เขาประคองร่างบางลงบนที่นอน มือหยาบขยุ้มไปที่หน้าอกบีบเคล้นจนได้ยินเสียงครางของอีกฝ่าย
ไอซ์เคยผ่านลูกค้ามามาก แต่หลายคนไม่ค่อยเล้าโลมเธอนัก พอเจอลูกค้าเป็นฝ่ายเล้าโลมเธอก่อนก็ถึงกับระทวย มือใหญ่บีบหน้าอกจนเสียวซ่าน ก่อนที่มือข้างหนึ่งจะเลื่อนมาลูบไล้ขาเรียวให้แยกออก เธอทำตามอย่างว่าง่าย มือข้างนั้นขยำเนินสามเหลี่ยม แล้วริมฝีปากเปียกชื้นก็ดูดอมยอดอกของเธอ เรียวลิ้นระเรงรัวจนเธอแอ่นหลังเข้าหา
- Writer
