“ผมเอาใส่กล่องแล้วก็ผูกโบว์สีดำไว้อย่างสวยงามเลยครับเจ้านาย”
ในตอนท้าย พีรพลเอ่ยตอบกลัวหัวเราะ กล่องของขวัญชิ้นพิเศษนี้ เขาเป็นคนห่อกับมือ และเขาก็จะเป็นคนเอาไปให้คุณหนูผู้เย่อหยิ่งที่เจ้านายเกลียดเข้ากระดูกดำ
“ดี! ดีมากพีรพล นายทำงานได้ดีมาก” อัคคีชมจากใจ ได้พีรพลมาเป็นแขนขา ทำให้การแก้แค้นของเขาเป็นไปโดยสะดวก
“ผมยินดีทำให้เจ้านายทุกอย่างครับ เพราะถ้าหากไม่มีเจ้านายคอยช่วยเหลือผม ก็คงไม่มีพีรพลในวันนี้”
เลขาฯ หนุ่มสำนึกในบุญคุณของผู้เป็นเจ้านายเสมอ เขาพบกับอัคคีในขณะที่กำลังตกงาน มีเงินติดตัวแค่ไม่กี่ร้อย และอัคคีเป็นคนที่ช่วยชุบเลี้ยงให้เขาได้ดีจนถึงทุกวันนี้
อัคคีคลี่ยิ้มบางๆ กับคำพูดของลูกน้อง ก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่ายต่อ “ไอ้เจ้าสัวคมณ์ ตอนนี้มันยังกกพวกอีหนูอีกไหม”
“เท่าที่ผมให้ลูกน้องสะกดรอยตาม มันไม่ไปหาพวกอีหนูอีกแล้วครับเจ้านาย ตอนนี้มันเข้าๆ ออกๆ ในโรงพยาบาล และผมก็สืบรู้มา
