“เมื่อสักครู่ผมได้ยินไม่ชัด คุณพูดว่ายังไงนะน้ำขิง” อัคคีย้ำเสียงเข้ม ยังคงปล่อยให้ลูกน้องลากเจ้าสัวคมณ์และแม่นมชื่นออกไปจากบริเวณสนามหญ้า
“น้ำขิง...อย่า...ลูก...อย่าทำเพื่อพ่อ...” เจ้าสัวคมณ์ตะโกนบอกเสียงแผ่วเบาเท่าที่ยังมีแรงอยู่
ณัฐณดามองตามร่างของบิดาซึ่งถูกชายฉกรรจ์ลากออกไปอย่างไม่ปราณีปราศรัย ก็ไม่อาจทนดูได้อีกต่อไป เธอยอมทุกอย่างเพียงเพื่อไม่ให้พ่อถูกทำร้ายอีกต่อไป
“ฉัน...ยอมเป็นเมียเก็บของคุณ”
“ถ้ายังงั้นก็แสดงให้เห็นหน่อยสิ ว่าคุณเต็มใจทำตามที่พูดออกมา”
ณัฐณดาไม่เข้าใจในคำพูดของอัคคี นาทีต่อมาก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อถูกคว้าตัวไปกอดไว้แน่นกระดูกแทบแตก จากนั้นเรียวปากอิ่มก็ถูกบดกระแทกจุมพิตอย่างหนักหน่วง มือใหญ่ทั้งสองยกขึ้นบีบเคล้นปทุมถันเต็มตึงอย่างจาบจ้วง จึงใจแสดงให้เจ้าสัวคมณ์เห็นว่าเขาทำอย่างไรกับลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนคนนี้
เจ้าสัวคมณ์เบิกตาโพลง หายใจขาดห้วง แน่นหน้าอ
